Greek

Η Διεθνής Μαρξιστική Τάση καταγγέλει την τρέχουσα απόπειρα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να πραγματοποιήσει ένα πραξικόπημα στη Βενεζουέλα. Αυτό που παρατηρούμε είναι μια χυδαία απόπειρα από ένα συνασπισμό χωρών, καθοδηγούμενο από τον Τραμπ για να απομακρυνθεί η βενεζουελάνικη κυβέρνηση του προέδρου Μαδούρο. Αυτό είναι το πιο πρόσφατο επεισόδιο σε μια εικοσαετή εκστρατεία ενάντια στην Μπολιβαριανή Επανάσταση, μια εκστρατεία που περιείχε στρατιωτικά πραξικοπήματα, παραστρατιωτική αντεπαναστατική δράση, κυρώσεις, διπλωματικές πιέσεις, βίαια επεισόδια και δολοφονικές απόπειρες.

Οι τελευταίες εξελίξεις στη Βενεζουέλα: οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ και των φερεφώνων τους στη Βενεζουέλα για την ανατροπή της μπολιβαριανής κυβέρνησης, η στήριξη του ευρωπαϊκού στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, αλλά και η μεγάλη αντι-ιμπεριαλιστική διαδήλωση στο Καράκας, που «θάφτηκε» από τον αστικό Τύπο διεθνώς. Η ανάλυση αυτή γράφτηκε στις 5 Φλεβάρη.

Οι προσπάθειες της Ουάσινγκτον να απομακρύνουν τη βενεζουελάνικη κυβέρνηση με μια ιμπεριαλιστική πραξικοπηματική απόπειρα, προχωρούν ακάθεκτα. Στις 26 Γενάρη, οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν κυρώσεις στην PDVSA (σ.τ.μ: τη δημόσια πετρελαϊκή εταιρία της Βενεζουέλας) και κατάσχεσαν περιουσιακά στοιχεία από τη βενεζουελάνικη πετρελαϊκή εταιρία. Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό πλήγμα για τη βενεζουελάνικη οικονομία και την κυβέρνηση. Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση Τραμπ θεωρεί ότι έχει μια ευκαιρία, την οποία σκοπεύει να μην αφήσει ανεκμετάλλευτη.

Είναι πολύ γνωστό πλέον ότι τα ατυχήματα μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο τόσο στην ιστορία όσο και στη ζωή των ανθρώπων. Σε όλη μου τη ζωή έχω γίνει μάρτυρας πολλών ατυχημάτων και συμπτώσεων. Αλλά ποτέ στο παρελθόν δεν έχω βιώσει μια τόσο απρόβλεπτη και μοναδική ακολουθία συμπτώσεων και περιστάσεων, όπως αυτή που θα παραθέσω παρακάτω.

Κάτω από το μανδύα της αγκιτάτσιας περί «ειρηνικής συμμαχίας», το Λαϊκό Μέτωπο [1] της Βρετανίας κάνει τώρα τα πρώτα του βήματα, μπαίνοντας στον πολιτικό στίβο. Οι Φιλελεύθεροι στήνουν τα αυτιά τους με προσοχή, οι επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος εναντιώνονται σφόδρα και το Κομμουνιστικό Κόμμα, ο μυητής αυτής της αγκιτάτσιας, χρησιμοποιεί κάθε πόρο στη διάθεσή του, για να φέρει το Λαϊκό Μέτωπο στη ζωή. Τώρα, είναι επιτακτική ανάγκη για τους Βρετανούς εργάτες να βγάλουν συμπεράσματα από τα γεγονότα στην Ισπανία, να εξετάσουν την εμπειρία του λαϊκομετωπισμού, όπως αυτό εμφανίζεται στην πράξη στον εμφύλιο πόλεμο, ώστε να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του αύριο.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν ότι είναι καιρός για «αλλαγή καθεστώτος» στη Βενεζουέλα και λειτουργούν αδυσώπητα, για να το πετύχουν. Οι ιμπεριαλιστές διόρισαν έναν «προσωρινό πρόεδρο» και κάλεσαν τη «διεθνή κοινότητα» να τον αναγνωρίσει. Κατάσχεσαν βενεζουελάνικη περιουσία στις ΗΠΑ και τη Βρετανία και επέβαλαν οικονομικές κυρώσεις. Καλούν τον πρόεδρο Μαδούρο να παραιτηθεί και το βενεζουελάνικο στρατό να τον απομακρύνει, αν αρνηθεί. Αυτή είναι μια ιμπεριαλιστική πραξικοπηματική απόπειρα, κατά της οποίας έχει καθήκον να εναντιωθεί κάθε σοσιαλιστής ή ακόμα και συνεπής δημοκράτης.

Τις τελευταίες 24 ώρες (σ.τ.Ε: το ραπόρτο γράφτηκε χτες) είχαμε στη Βενεζουέλα τις ακόλουθες εξελίξεις. Ο αυτοανακηρυγμένος «πρόεδρος» της Βενεζουέλας Γκουάιντο εμφανίστηκε, χθες, 25 Ιανουαρίου, σε συλλαλητήριο στο Τσακάο του Καράκας. Ήταν η πρώτη δημόσια εμφάνισή του από τότε που ο ίδιος ανακήρυξε τον εαυτό του πρόεδρο, στις 23 Ιανουαρίου. Παρουσίασε το πρόγραμμά του και ένα από τα πρώτα – κωμικά – σημεία που ανέφερε ήταν η «αποκατάσταση του RCTV ώστε να παρακολουθήσουμε σαπουνόπερες»!

Η συνεχιζόμενη απόπειρα της Ουάσινγκτον και της αντιδραστικής αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας για την ανατροπή του Προέδρου Μαδούρο κορυφώνεται σήμερα. Η αντιπολίτευση έχει καλέσει σε κινητοποιήσεις και ο Αμερικάνος αντιπρόεδρος Μάικ Πενς έκανε δημόσια δήλωση, δίνοντας το πράσινο φως για «αλλαγή καθεστώτος». Όπως έχουμε εξηγήσει, στη Βενεζουέλα υπάρχει μια συνεχιζόμενη απόπειρα ανατροπής του Προέδρου Μαδούρο μέσω ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος που οργανώθηκε από τον Τραμπ, τον Μπολσονάρο, τον Μάκρι και τον Αλμάγκρο.

Για πέμπτο στη σειρά Σάββατο, οι διαδηλωτές των κίτρινων γιλέκων βγήκαν στους δρόμους της Γαλλίας, στις 15 Δεκεμβρίου, σε αυτό που ονόμασαν «Πράξη V» του κινήματος. Αυτό συνέβη μετά τις ανακοινώσεις του Μακρόν για «παραχωρήσεις» στις 10 Δεκεμβρίου και σε μία εβδομάδα που είδε μια κινητοποίηση των φοιτητών και μια «εθνική ημέρα δράσης» που κάλεσε η εργατική συνομοσπονδία CGT. Μετά από πέντε εβδομάδες, σε ποιο στάδιο έφτασε το κίνημα και ποιες είναι οι προοπτικές του;

Την περασμένη Δευτέρα το βράδυ, ο Μακρόν έδωσε ένα τηλεοπτικό διάγγελμα σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει το μαζικό κίνημα των κίτρινων γιλέκων, που τώρα απειλεί την κυβέρνησή του. Την επόμενη ημέρα, το περιεχόμενό της ομιλίας του εξετάστηκε λεπτομερώς και συζητήθηκε μεταξύ όλων όσων κινητοποιήθηκαν τις τελευταίες εβδομάδες. Η ετυμηγορία ήταν: «Τεχνάσματα:». Ειδικότερα, η «αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 100 ευρώ» περιλαμβάνει την αυτόματη αναπροσαρμογή του κατώτατου μισθού που έχει ήδη προγραμματιστεί για τον Ιανουάριο του 2019. Επιπλέον η αύξηση του πριμ «συμπληρωματικής δραστηριότητας», το οποίο δεν θα κοστίσει στους εργοδότες ούτε ένα λεπτό, δεν λαμβάνεται υπόψη κατά τον υπολογισμό των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων.

Το κίνημα των κίτρινων γιλέκων εισήλθε στην «τέταρτη πράξη» του αυτό το Σαββατοκύριακο, με άλλον ένα γύρο ριζοσπαστικών κινητοποιήσεων, με πολύ περισσότερο κόσμο από την επίσημη εκτίμηση των 130.000 (ενδεχομένως 500.000). Αυτή τη φορά, η κρατική καταστολή ήταν ακόμη πιο βάναυση, με 89.000 αστυνομικούς σε όλη τη Γαλλία που εμπόδισαν τα κίτρινα γιλέκα από το να διαδηλώσουν – ειρηνικά ή όχι – και προχωρησαν σε 2000 συλλήψεις.

Η κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη Γαλλία κινείται με αστραπιαία ταχύτητα. Σε λιγότερο από έναν μήνα, το κίνημα «κίτρινα γιλέκα» έφερε την χώρα στο κατώφλι μιας επαναστατικής κατάστασης. Ποιος θα είναι ο αποφασιστικός παράγοντας που θα σπρώξει το κίνημα μπροστά; Στην ανάλυσή του για την κατάρρευση της Δεύτερης Διεθνούς, ο Λένιν απαρίθμησε τους αντικειμενικούς όρους για μια επανάσταση: «1) Όταν είναι αδύνατο για την άρχουσα τάξη να διατηρήσει την εξουσία της χωρίς καμία αλλαγή. Όταν υπάρχει μια κρίση με τη μία ή την άλλη μορφή ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις, που οδηγεί σε ρωγμή μέσα από την οποία ξεσπά η δυσαρέσκεια και η αγανάκτηση των καταπιεσμένων τάξεων. Για να λάβει χώρα μια επανάσταση δεν είναι συνήθως αρκετό για τις «καταπιεσμένες τάξεις να μη θέλουν να ζήσουν με τον παλιό τρόπο. 2) Όταν τα βάσανα και η δυσαρέσκεια των καταπιεσμένων έχουν αναπτυχθεί με πιο οξύ τρόπο από ό,τι συνήθως. 3) Όταν σαν συνέπεια των πιο πάνω αιτιών, υπάρχει μια άξια υπολογισμού αύξηση στην δραστηριότητα των μαζών, που αδιαμαρτύρητα αφήνουν τους εαυτούς τους να ληστεύονται σε “καιρό ειρήνης”, αλλά σε καιρούς ταραγμένους, σπρώχνονται από όλες τις συνθήκες της κρίσης αλλά και από τις “ανώτερες τάξεις”, προς ανεξάρτητη ιστορική δράση!»