4 χρόνια χωρίς τον Ted Grant: Η ζωή του - Β΄ Μέρος

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η περίοδος που καλύπτει τα χρόνια του πολέμου ήταν μια περίοδος δοκιμασίας. Στους πρώτους λίγους μήνες του πολέμου, ένα τμήμα της ηγεσίας πήγε στην Ιρλανδία για να σχηματίσει μια βάση σε περίπτωση που η WIL έβγαινε στην παρανομία, αφήνοντας τον Ραλφ, την Μίλλι Λη και τον Τεντ στην ηγεσία της οργάνωσης. Σε αυτή τη περίοδο, ο Ραλφ Λη έβγαζε μόνος του την εφημερίδα «Diary Workers» για παρέμβαση στους χώρους δουλειάς. Ωστόσο, από το τέλος του 1940, ο Ραλφ επέστρεψε στη Νότιο Αφρική για προσωπικούς λόγους, καθώς και για λόγους υγείας και η δουλειά της οικοδόμησης της οργάνωσης έπεσε στους ώμους άλλων ηγετικών συντρόφων.

Πάνω απ’ όλα, η WIL αγκάλιασε με ενθουσιασμό τη νέα προλεταριακή στρατιωτική πολιτική, που διατύπωσε πρώτος ο Τρότσκι. Αυτή ήταν, στη πραγματικότητα, η εξέλιξη και εμβάθυνση των Διεθνιστικών θέσεων που εκφράστηκαν στην περίοδο του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, που αν και διατηρούσαν μια αντίθεση προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, επέτρεπαν στους Τροτσκιστές να έρθουν σε επαφή με την εργατική τάξη. Η ερμηνεία της νέας πολιτικής στο «Νεολαία για το Σοσιαλισμό», ωστόσο, οδήγησε σε διαμάχη στην ηγεσία της ομάδας, με το Τεντ και το Χήλυ, την «πλειοψηφία», από τη μια μεριά και τη Μίλλι, το Τζοκ Χάστον και το Σαμ Λέβυ «την μειοψηφία». Σύμφωνα με την Μίλλι, τα πράγματα «ζεστάθηκαν». Αλλά μετά από κάποια άρθρα στο εσωτερικό δελτίο, η σύγκρουση καταλάγιασε. Πιο «πειστική» ήταν η εισβολή του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση, τον Ιούνιο του ίδιου έτους. Ωστόσο, δεδομένου ότι η προλεταριακή στρατιωτική πολιτική ήταν ένα νέο πρόγραμμα, τέτοιες διαφωνίες ήταν ενδεχόμενες, εάν όχι αναπόφευκτες. Σε κάθε περίπτωση, αποδείχθηκε ότι οι ηγέτες του WIL μπορούσαν να εκφράσουν τις διαφορετικές απόψεις μέσα σε ένα συντροφικό και ήρεμο κλίμα.

Οι σύντροφοι της WIL απέκρουσαν αποφασιστικά τις επιθέσεις των Σταλινικών, που μετά τον Ιούνιο του 1941, έπαιξαν ένα φανατικά σοβινιστικό ρόλο. Η WIL, με μια σαφή αλλαγή στον προσανατολισμό της, άλλαξε το όνομα της εφημερίδας του από «Νεολαία για το Σοσιαλισμό» σε «Σοσιαλιστική Έκκληση». Η WIL στράφηκε δραστήρια προς τα εργοστάσια, πύκνωσε τις γραμμές της στη βιομηχανία και ανέπτυξε ένα εθνικό προφίλ. Αντίθετα, το επίσημο τμήμα της Διεθνούς, η Επαναστατική Σοσιαλιστική Λίγκα (RSL), που απέρριψε τη προλεταριακή στρατιωτική πολιτική, διαλύθηκε. Τελικά, τα απομεινάρια του συγχωνεύτηκαν με την WIL για να δημιουργηθεί το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (RCP), στα 1944.

Αμέσως μετά, ο Τζοκ Χάστον, ο Ρόι Τήαρς, ο Χήτον Λη και η Ανν Κην συνελήφθησαν, επειδή υποστήριξαν την εθνική απεργία των μαθητευομένων. Μετά την αποφυλάκισή τους, το RCP στράφηκε για πρώτη φορά προς το κοινοβουλευτικό πεδίο και διεξήγαγε προεκλογική εκστρατεία στην Ουαλική επικράτεια του Νηθ. Αυτό τους επέτρεψε να δοκιμαστούν οι ιδέες τους, να χτίσουν κύρος και να αναπτύξουν την οργάνωσή τους στη Νότια Ουαλία. Αυτά τα μεγάλα γεγονότα αποτελούνε ένα ηρωικό κομμάτι στην ιστορία του κινήματος.

Χωρίς αμφιβολία, η WIL και το RCP έπαιξαν ένα εξέχοντα ρόλο στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεδομένων τόσο της νόμιμης ύπαρξής τους, όσο και των ορθών πολιτικών τους, στάθηκαν ικανοί να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες και να συνδεθούν με τα πρωτοπόρα στρώματα της εργατικής τάξης. Η επιτυχία τους, παρακίνησε τον Υπουργό Εσωτερικών, Χέρμπερτ Μόρισον, να διαβιβάσει στο Υπουργικό Συμβούλιο ένα μυστικό υπόμνημα, που επισήμαινε την πολιτική του RCP και έδινε περιληπτικά βιογραφικά σημειώματα των ηγετών του. Αν και αυτό δεν συνέβη τελικά, οι καπιταλιστές μελετούσαν σοβαρά το ενδεχόμενο να κηρύξουν παράνομο το RCP. Χάρη στη δουλειά τους, οι Βρετανοί Τροτσκιστές αναδείχθηκαν από τα χρόνια του πολέμου με μια συμπαγή προλεταριακή οργάνωση, που ενισχύθηκε σημαντικά σε αριθμό και με ισχυρά σημεία στήριξης στο εργατικό κίνημα. Μπορεί να ειπωθεί χωρίς υπερβολή, ότι η WIL και το RCP διεξήγαγαν πιθανά την πιο επιτυχή δουλειά κατά την περίοδο του πολέμου από κάθε άλλη Τροτσκιστική οργάνωση.

Μετάφραση: Βαγγέλης Ευαγγελίου