PODEMOS: Τι είναι και που βαδίζει;

Από τον Ιούλιο του ‘14 που εγγράφηκαν τα πρώτα μέλη στην ιστοσελίδα του PODEMOS ως τώρα, δηλαδή μέσα σ’ ένα χρόνο ύπαρξης, το PODEMOS (το οποίο μεταφράζεται ως: «Μπορούμε») είναι πια το πρώτο κόμμα της χώρας, μετρώντας περίπου 6,5 εκατομμύρια ψήφους σύμφωνα με όλες τις σφυγμομετρήσεις. Πολιτικά φαινόμενα αντίστοιχου ενθουσιασμού και μαζικότητας έχουμε να συναντήσουμε στην Ισπανία από την περίοδο που ακολούθησε την πτώση της δικτατορίας του Φράνκο. Τι είναι λοιπόν οι PODEMOS και τι μπορούμε να περιμένουμε απ’ αυτό;

Κοινωνικό-οικονομικό πλαίσιο

Για να μπορέσουμε να το καταλάβουμε καλύτερα, θα χρειαστεί αρχικά να εξετάσουμε το ευρύτερο κοινωνικό-οικονομικό πλαίσιο. Η άνοδος του PODEMOS έγινε με φόντο συγκλονιστικά επίπεδα διαφθοράς, μια πραγματικά θλιβερή οικονομική κατάσταση, ένα συνολικό ποσοστό ανεργίας σχεδόν 25% (πάνω από το 50% των νέων) και εντυπωσιακή όξυνση της κοινωνικής ανισότητας. Είναι γεγονός ότι οι επιθέσεις που έχει δεχτεί η εργατική τάξη τα τελευταία χρόνια δεν έχουν προηγούμενο. Δεν είναι μόνο οι δραστικές περικοπές σε παιδεία, υγεία και κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά και η επίθεση σε βασικά εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα (βλ. το νόμο που απαγορεύει τη λήψη φωτογραφιών ή τη βιντεοσκόπηση της αστυνομίας στις πορείες). Η κατάσταση αυτή βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την κραυγαλέα συμπεριφορά των πλουσίων της χώρας.

Αρκεί κανείς να αναλογιστεί την αισχρή αναλογία, όπως την αποκάλυψε η Oxfam, όπου οι 20 πλουσιότεροι άνθρωποι στην Ισπανία έχουν εισόδημα ίσο με αυτό 14 εκατομμύρια φτωχών Ισπανών. Συνεπώς δε μοιάζει καθόλου τυχαίο που η Ισπανία είναι η δεύτερη πιο άνιση κοινωνικά χώρα στην Ευρώπη μετά τη Λιθουανία.

Και ενώ οι εκατό πλουσιότεροι άνθρωποι στη χώρα έχουν δει αύξηση του πλούτου τους κατά 9,4% σε ένα μόνο χρόνο, (και τώρα συσσωρεύουν € 164 δις, ίσο με το 15,6% του ΑΕΠ της χώρας, σύμφωνα με το περιοδικό Forbes) την ίδια στιγμή το 34% του συνόλου των εργαζομένων κερδίζουν λιγότερο από το 645 € ελάχιστο μισθό, λόγω της μερικής απασχόλησης και των βραχυπρόθεσμων συμβάσεων.
Από το 2008, η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων έχει μειωθεί κατά 17%. Η εσωτερική αγορά έχει συρρικνωθεί σημαντικά, ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης του βιοτικού επιπέδου, και υπάρχει ένα τεράστιο και αυξανόμενο δημόσιο χρέος, το οποίο αντιστοιχεί περίπου στο 100% του ΑΕΠ, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε χρόνο 35 δις€ χρησιμοποιούνται μόνο για να την εξυπηρέτησή του.

Τα τελευταία στοιχεία που δημοσιεύθηκαν για την οικονομία της ΕΕ, την κύρια αγορά της Ισπανίας, δείχνει στασιμότητα που πλησιάζει στην ύφεση. Αυτό έχει ήδη αντίκτυπο στην οικονομική ανάπτυξη της Ισπανίας, η οποία επιβραδύνεται. Όσο λοιπόν η σημαντική οικονομική ανάπτυξη αποκλείεται, αυτό θα σημαίνει περαιτέρω περικοπές και λιτότητα. Τίποτα θεμελιώδεις δεν έχει επιλυθεί.

Στο μεταξύ, η αναλγησία των πολιτικών λιτότητας της κυβέρνησης, τα σκάνδαλα διαφθοράς και η ατιμωρησία της υψηλής κοινωνίας έχουν εκτεθεί δημοσίως. Αυτό εξηγεί το πώς, παρά το γεγονός ότι τα "βελτιωμένα" οικονομικά στοιχεία από το 2008, τόσο το PP (Λαϊκό Κόμμα) όσο και το PSOE (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ισπανίας) βυθίζονται όλο και πιο πολύ στην ανυποληψία ενώ η υποστήριξη στο PODEMOS συνεχίζει να αυξάνεται.

Πανικός στην αστική τάξη

Αποτελεί πηγή έμπνευσης το να συνειδητοποιούμε οτι ο φόβος που επικρατούσε στην πλευρά μας, έχει γίνει ενθουσιαμός και περιφρόνηση, ενώ η αλαζονεία και η περιφρόνηση απο την πλευρά τους έχει μετατραπεί σε πανικό και ανησυχία. Αυτό έχει ηδη φανεί απο την απόσυρση των αντιδραστικών αντι-μεταρρυθμίσεων για την άμβλωση και τους τοπικούς εκλογικούς νόμους, την παραίτηση του υπουργού Δικαιοσύνης Gallardon και της υπουργού Υγείας Ana Mato. Αυτό επίσης σχετίζεται και με την ξαφνική επίσημη εκστρατεία κατα της διαφθοράς και την ξαφνική σύλληψη αρκετών πολιτικών που εμπλέκονται σε φορολογικές απάτες και σκάνδαλα διαφθοράς.

Το κύριο φερέφωνο της ισπανικής άρχουσας τάξης, η εφημερίδα El Pais, έδωσε μια ένδειξη του πανικού της άρχουσας τάξης σε ένα από τα κύρια άρθρα της («μια απειλή για το σύστημα», 28/10): «Η διαφθορά απαιτεί επείγουσα εκκαθάριση των θεσμικών οργάνων για να αποτραπεί η περαιτέρω ζημιά ». Για ποια ζημιά ανησυχεί η El Pais; Μήπως τη φτώχεια, την ανεργία, τους χαμηλούς μισθούς, τις κατασχέσεις των σπιτιών, την κατάρρευση των δημόσιων υπηρεσιών; Τίποτα από αυτά. Αυτό που τους ανησυχεί είναι το εξής : «Ο συστημικός χαρακτήρας της διαφθοράς δίνει εύκολα, δημαγωγικά πολεμοφόδια σε όσους υποστηρίζουν τη σύγκρουση, όχι με ένα διεφθαρμένο σύστημα, αλλά με το ίδιο το Σύνταγμα, και αναζητούν λύσεις ακόμα και αντίθετες προς τη δημοκρατία". Δημοκρατία σύμφωνα με την El Pais σημαίνει οι άνθρωποι να ψηφίζουν κάθε 4 χρόνια και οι επιχειρηματίες και οι μεγάλες εταιρίες να αποφασίζουν στην πραγματικότητα για τις κυβερνητικές πολιτικές. Είναι ακριβώς εναντίον αυτής της «δημοκρατίας» που αγωνιζόμαστε. Αυτό που η El País φοβάται είναι ότι οι άνθρωποι κινητοποιήθηκαν και οργανώθηκαν για να ανατρέψουν την κοινωνία.

Τώρα, καθώς το πρώτο αεράκι της επανάστασης αρχίζει να φυσάει, η ισπανική άρχουσα τάξη δεν έχει στη διάθεσή της εργατικούς ηγέτες με αρκετό κύρος, ώστε να εκτροχιάσουν τις προσδοκίες εκατομμυρίων ανθρώπων για ριζική αλλαγή της κοινωνίας.

Οι ηγέτες του PSOE (Σοσιαλιστικό Κόμμα), και των κυριότερων συνδικάτων, CCOO και UGT, δεν έχουν κανένα κύρος. Τα σκάνδαλα διαφθοράς τους σπιλώνουν από κάθε γωνιά και έχουν αποκαλύψει πώς οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές ηγέτες της αριστεράς και του εργατικού κινήματος, έχουν πλήρως αφομοιωθεί , διαφθαρεί και καταβροχθισθεί από το σύστημα.

Στοιχεία προ-επαναστατικής κατάστασης

Η βάναυση επίθεση κατά των συνθηκών διαβίωσης του λαού, και της εργατικής τάξης ειδικότερα, ως αποτέλεσμα της οξείας κρίσης του ισπανικού καπιταλισμού, έχει οδηγήσει σε σοβαρή αποδιοργάνωση την καθημερινή ζωή για εκατομμύρια ανθρώπους. Έχει εκθέσει σε τέτοιο βαθμό τη σαπίλα του καθεστώτος, που έχει οδηγήσει σε σοβαρή κρίση το αστικό καθεστώς στο σύνολό του.

Μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τα κλασικά στοιχεία μιας εν-εξελίξει προ-επαναστατικής κατάστασης. Τα κύρια χαρακτηριστικά είναι τα εξής: κρίση, διασπάσεις και πανικός στην άρχουσα τάξη, δυσφήμηση των κομμάτων και των θεσμικών οργάνων στα οποία στηρίζει την κυριαρχία της, γεγονότα έξω από τον έλεγχό της όπου η ατζέντα κυριαρχείται από τον αγώνα στους δρόμους, μετατόπιση προς τα αριστερά της κοινωνίας που επηρεάζει όχι μόνο την εργατική τάξη, αλλά και τμήματα της μεσαίας τάξης που ψάχνουν για μια εναλλακτική πολιτική λύση για το μετασχηματισμό της κοινωνίας, ένα ποιοτικό άλμα στην πολιτική συμμετοχή των μαζών, όχι μόνο με πρωτοφανείς μαζικές διαδηλώσεις και με την ψήφο που εκφράζει την οργή τους αλλά βλέπουμε τους ανθρώπους να γίνονται πολιτικά ενεργοί και να συμμετέχουν σε οργανώσεις.

Αν δεχτούμε τον κλασικό ορισμό του Τρότσκι για το τι είναι η επανάσταση, είναι «η βίαιη εισβολή των μαζών στην σφαίρα όπου ορίζεται η μοίρα τους» δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ισπανία είναι στα πρόθυρα μιας επαναστατικής διαδικασίας.

Το σημείο Καμπής

Το σημείο καμπής το οποίο σηματοδότησε την έναρξη αυτής της περιόδου ήταν οι ευρωπαϊκές εκλογές στις 25 Μαΐου 2014. Τα δύο μεγάλα κόμματα, ΡΡ και PSOE, έδειξαν να έχουν απαξιωθεί για τα καλά παίρνοντας και τα δυο μαζί μόνο το 49% των ψήφων. Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε το υψηλότερο ποσοστό που έχουν πάρει ποτέ τα κόμματα που βρίσκονται αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας, με την Ενωμένη Αριστερά (IU) και τους Podemos να παίρνουν μαζί 18%, δηλαδή σχεδόν 3 εκατομμύρια ψήφους. Το σημαντικότερο γεγονός ήταν η ανάδυση των Podemos που από το μηδέν πήραν 1,25 εκατομμύρια ψήφους, δηλαδή το 8% του εκλογικού σώματος. Λίγες εβδομάδες αργότερα οι Podemos άφησαν την IU πίσω στις δημοσκοπήσεις και άρχισαν να απειλούν την παραδοσιακή κυριαρχία του ΡΡ και του PSOE.
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Μαΐου και τα γεγονότα που πυροδότησε στη συνέχεια, είναι η πρώτη σημαντική πολιτική έκφραση των μαζικών κινητοποιήσεων στην Ισπανία τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Τα στοιχεία για το 2014 δεν έχουν ακόμη δημοσιευθεί, αλλά το 2012 και το 2013 ήταν κατά μέσο όρο, 123 δράσεις διαμαρτυρίας, κάθε μέρα, ποικίλου μεγέθους και πεδίου δράσης. Το 25% του πληθυσμού δηλώνει ότι έχει λάβει μέρος σε διαδηλώσεις. Χωρίς όλη αυτή τη συσσωρευμένη εμπειρία η ανάδυση των Podemos δεν θα ήταν δυνατή.

Απλά να αναφέρουμε μερικά από τα πιο σημαντικά μαζικά κινήματα εκείνης της περιόδου: τους Αγανακτισμένους το 2011-12, Τις εκστρατείες κατά των περικοπών με την εμφάνιση της λεγόμενης «παλίρροιας» (mareas) ενάντια στις περικοπές στον τομέα της υγείας, της εκπαίδευσης, του πολιτισμού, κλπ, τις δύο μαζικές μονοήμερες γενικές απεργίες το 2012, τη μαύρη πορεία των ανθρακωρύχων στη Μαδρίτη, στο τέλος του Ιουνίου 2012, τον αγώνας ενάντια στις εξώσεις και τις κατασχέσεις σπιτιών, τους αγώνες ενάντια στην αστυνομική και δικαστική καταστολή, το κύμα των ολοκληρωτικών απεργιών, κατά του κλείσιματος των εργοστασίων, το φθινόπωρο του 2013 έως την άνοιξη του 2014, τις περικοπές μισθών και τις επιθέσεις στις συνθήκες εργασίας, την εξέγερση των λαών στη γειτονία Gamonal στο Μπούργκος το Γενάρη του 2014, την πορεία για την αξιοπρέπεια στις 22 Μαρτίου η οποία κατέβασε ένα εκατομμύριο ανθρώπους στους δρόμους της Μαδρίτης, τις μαζικές κινητοποιήσεις στην Καταλονία για τα εθνικά δημοκρατικά δικαιώματα, τη δημιουργία ενός δικτύου οργανώσεων από απλούς συνδικαλιστές ("Παλίρροια", Εκστρατεία ενάντια στις εξώσεις PAH , Πλατφόρμες ενάντια στην καταστολή, Δίκτυο αλληλεγγύης του λαού, κ.λπ.), οι οποίες δεν βρίσκονται υπό τον άμεσο έλεγχο καμίας πολιτικής οργάνωσης και έχουν συγκεντρώσει δεκάδες χιλιάδες ακτιβιστών.

Όλα αυτά έχουν ήδη σηματοδοτήσει ένα κρίσιμο σημείο καμπής για πολλά εκατομμύρια ανθρώπους που είχαν διαφοροποιηθεί από το καθεστώς. Ήταν επίσης μια ένδειξη ότι ένα αυξανόμενο στρώμα εργαζομένων και νέων έψαχναν για μια εναλλακτική πολιτική λύση για τον κοινωνικό μετασχηματισμό.

Ξεκινώντας στις 25 Μαΐου ακολούθησε μια σειρά γεγονότων τα οποία για πρώτη φορά από την αρχή της κρίσης προκάλεσε φόβο και πανικό στην άρχουσα τάξη. Έτσι, είδαμε την κρίση στην ηγεσία του PSOE, με την παραίτηση του γενικού γραμματέα Rubalcaba, και την παραίτηση του βασιλιά Χουάν Κάρλος, λόγω σκανδάλων διαφθοράς. Στις ώρες που ακολούθησαν την ανακοίνωση της παραίτησης υπήρξαν αυθόρμητες διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα όπου συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ζητώντας Δημοκρατία.

Άλλα φαινόμενα, ανάλογα με τους Podemos, ήταν η δημιουργία των πλατφορμών Ganemos (νικάμε) για τις εκλογές του Μαΐου 2015. Αυτό είναι στην πραγματικότητα ένα ενιαίο μέτωπο αριστερών κομμάτων, οργανώσεων και κοινωνικών κινημάτων. Αυτές οι πλατφόρμες ξεκίνησαν στη Βαρκελώνη, με το όνομα Guanyem (Νίκη στα καταλανικά), μετά από πρωτοβουλία του Ada Colau , ο οποίος ήταν ο εθνικός εκπρόσωπος της εκστρατείας κατά των εξώσεων PAH.

Η πλειοψηφία των σφυγμομετρήσεων της κοινής γνώμης δείχνουν ότι οι εν λόγω πλατφόρμες είναι σε θέση να αγωνιστούν για την πλειοψηφία στις κύριες πόλεις της χώρας, πράγμα που θα μπορούσε να σημαίνει έναν πραγματικό πολιτικό σεισμό.

Η πρώτη αντίδραση της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της στην ανάδειξη του Podemos ήταν οργή και θυμός. Εδώ και μήνες, διεξήγαγε μια υστερική εκστρατεία ύβρεων, ποινικοποίησης και μίσους ενάντια στο Podemos και τους ηγέτες του. Έχουν κατηγορηθεί για σχέσεις με την ΕΤΑ, ότι χρηματοδοτούνται από τη Βενεζουέλα και την Κούβα, ότι θέλουν να φέρουν μια «Κάστρο-Μπολιβαριανή δικτατορία» στην Ισπανία, κ.λπ. Αλλά αυτή η προσπάθεια δεν είχε κανένα αποτέλεσμα στο να εμποδίσει την άνοδο των Podemos, πράγμα που δείχνει πόσο απαξιωμένοι είναι οι ηγέτες και τα επίσημα κόμματα του συστήματος.

Τώρα βλέπουμε μια αλλαγή στη στάση τους. Ενώ η άρχουσα τάξη και τα μέσα της ακόμα κουνούν τομαστίγιο, την ίδια στιγμή έχουν αρχίσει να προσφέρουν το καρότο στους ηγέτες των Podemos, για να προσπαθήσουν να τους εντάξουν στο σύστημα και να εκτρέψουν τις δυνητικά επαναστατικές φιλοδοξίες των μαζών που τους στηρίζουν.

Τι συνέβη με την Ενωμένη Αριστερά;

Η ραγδαία άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ το 2012 ως κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα ήταν το επίκεντρο της προσοχής στην Ισπανία τότε, όπου οι άνθρωποι άρχισαν να στρέφονται στην IU (Ενωμένη Αριστερά). Σε λίγες εβδομάδες το κύρος της στις δημοσκοπήσεις ανέβηκε από το 7% που πήρε στις εκλογές του Νοεμβρίου του 2011 στο 16% το φθινόπωρο του 2012.

Αυτή ήταν μια σημαντική στιγμή για την IU, η οποία θα μπορούσε να αναδειχθεί ως μια δύναμη σαφώς αντιτιθέμενη στο καθεστώς, θέτοντας ριζοσπαστικά αιτήματα και ξυπνώντας την ελπίδα για μια πραγματική αλλαγή σε εκατομμύρια ανθρώπους που εκείνη την εποχή ήταν ήδη στους δρόμους και συμμετείχαν σε μαζικές κινητοποιήσεις.

Ωστόσο, ακόμα και εκείνη τη στιγμή, η ηγεσία της IU δεν άλλαξε στάση - ενίσχυσε τους δεσμούς της με το κατεστημένο, αγνοώντας τη νέα κατάσταση. Επικράτησαν τα υλικά συμφέροντα των χιλιάδων αξιωματούχων της σε περιφερειακό και δημοτικό επίπεδο. Έτσι, κατέληξαν σε συμφωνία συνασπισμού με το PSOE στην Ανδαλουσία, που τους έκανε συν-υπεύθυνους για την πολιτική της λιτότητας. Επίσης, υποστήριξαν μια κυβέρνηση μειοψηφίας της δεξιάς πτέρυγας του ΡΡ στην Εξτρεμαδούρα. Στη Μαδρίτη βυθίστηκαν σε ένα σκάνδαλο δωροδοκίας που συμπεριλάμβανε διοικητικούς συμβούλους της IU από το μεγαλύτερο τραπεζικό ίδρυμα της περιοχής (Bankia), στην υπεράσπιση των οποίων έτρεξαν να ταχθούν οι τοπικοί ηγέτες της IU!

Ως εκ τούτου, από τις αρχές του 2013, η υποστήριξη στην IU σταμάτησε να αυξάνεται στις δημοσκοπήσεις. Ο κύριος λόγος -καθώς και το γεγονός ότι θεωρήθηκε ως μέρος του συστήματος- ήταν το γεγονός ότι η ηγεσία σταμάτησε τη στροφή προς τα αριστερά, που είχε ξεκινήσει ένα χρόνο νωρίτερα. Πάνω απ 'όλα, η IU δεν ήταν σε θέση να διατυπώσει τα ριζοσπαστικά συνθήματα που θα ήταν ικανά να εμπνεύσουν και να ενθουσιάσουν τις μάζες, σε αντίθεση με αυτό που έκαναν οι Podemos αργότερα.

Ο Alberto Garzón, ο νεαρός ηγέτης της IU, γνωστός για το γεγονός ότιστέεται στα αριστερά της ηγεσίας εντός του κόμματος, ο οποίος έχει γίνει πλέον ο υποψήφιος του κόμματος για τις γενικές εκλογές, εξέφρασε την απογοήτευσή του με την πολιτική της ΙU, σε αυτά τα χρόνια: " IU είχε λίγη πολιτική φιλοδοξία , και ο ρυθμός της ιστορίας στην κοινωνία προχωράει πιο γρήγορα από ό, τι στο κόμμα (...) Η υποψηφιότητα που εκπροσωπώ θέλει να κάνει μια αυτοκριτική, θέλει να πει ότι IU είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας . »( Publico ).

Ωστόσο, η «αριστερή πτέρυγα» της Ενωμένης Αριστεράς δεν έχει εξαπολύσει μια σοβαρή και δημόσια μάχη για να διεκδικήσει την εθνική ηγεσία. 

Για τους λόγους αυτούς, το πιο ενεργό στρώμα των μαζών δεν βρήκε στην IU την εναλλακτική λύση που έψαχνε. Και όταν εμφανίστηκε η άλλη επιλογή, η οποία εξέφραζε με μεγαλύτερη σαφήνεια το πνεύμα τους, το ταξικό μίσος τους και την οργή τους για μια πραγματική αλλαγή στη χώρα, προσχώρησαν σ’ αυτήν με ενθουσιασμό. Αυτή ήταν η περίπτωση του Podemos.

Τι είναι το PODEMOS;

Η ανάδυση και η ανάπτυξη του Podemos εγείρει μια σημαντική θεωρητική συζήτηση σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο γεννιούνται οι μαζικές πολιτικές οργανώσεις.

Σε γενικές γραμμές, όταν οι μάζες εισέρχονται στον πολιτικό στίβο, έχουν την τάση να στρέφονται πρώτα προς τις παραδοσιακές μαζικές οργανώσεις τους. Αυτό είναι γενικά σωστό, αλλά δεν πρέπει να εκληφθεί ως δόγμα που ισχύει για οποιαδήποτε κατάσταση και οποιοδήποτε μέρος.

Ιστορικά, οι παραδοσιακές μαζικές οργανώσεις – τα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματα, τα συνδικάτα, κλπ – εξέφραζαν πάντα την κίνηση της εργατικής τάξης. Σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής αποκτούσαν εσωτερική ζωή, και έπεφταν σε απάθεια σε περιόδους οικονομικής ανάκαμψης ή σχετικής κοινωνικής σταθερότητας. Αλλά πάντα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διατηρούσαν ορισμένες ρίζες και απευθείας συνδέσεις με τις μάζες. Έτσι σε στιγμές κοινωνικής πόλωσης και επανάστασης, ξεκινούσε μια διαδικασία εσωτερικής διαφοροποίησης, με την εμφάνιση αριστερών ρευμάτων, εκφράζοντας την πίεση της εργατικής τάξης, και δεξιών ρευμάτων που εκφράζουν την πίεση της άρχουσας τάξης. Τελικά αυτά τα τμήματα θα οδηγούνταν σε ανοικτές διασπάσεις, είτε από τη δεξιά ή την αριστερή πλευρά. Από μαζικές διασπάσεις όπως αυτές των σοσιαλιστικών κομμάτων στη δεκαετία του 1920, υπό την επίδραση της Ρωσικής Επανάστασης, γεννήθηκαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα.

Παρόμοιες καταστάσεις εμφανίστηκαν στη δεκαετία του 1930 και του 1970, και αποτέλεσαν το τελευταίο παγκόσμιο επαναστατικό κύμα πριν από σήμερα.

Ωστόσο, σήμερα σε ορισμένες χώρες γινόμαστε μάρτυρες ενός περίεργου φαινόμενου, το οποίο και πρέπει να εξηγήσουμε. Τη στιγμή της μεγαλύτερης κοινωνικής και οικονομικής αναταραχής στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας και της Ισπανίας, τα παλιά σοσιαλιστικά κόμματα, που για δεκαετίες είχαν συντριπτική εκλογική υποστήριξη, αλλά οι ηγεσίες τους συμμετείχαν πλήρως στις πολιτικές της λιτότητας και στις επιθέσεις στην εργατική τάξη, δεν έχουν δώσει καμία σοβαρή έκφραση στην κίνηση της τάξης. Καμία σημαντική φωνή αντίθεσης δεν έχει ακουστεί. Δεν έχει υπάρξει κανένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, ούτε καν ένα αριστερό ρεφορμιστικό πρόγραμμα. Δεν υπήρξε καμία σημαντική αντίθεση μέσα σε αυτά τα κόμματα, και στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ το κόμμα κατέρρευσε ολοσχερώς.

Αυτό σημαίνει ότι τα κόμματα αυτά, τουλάχιστον στην Ελλάδα και την Ισπανία, έχουν εκφυλιστεί τόσο πολύ, έχουν χάσει τους δεσμούς τους με την εργατική τάξη σε τέτοιο βαθμό, και έχουν αφομοιωθεί από τον κρατικό μηχανισμό τόσο πολύ, ώστε δεν ήταν σε θέση να καθρεφτίσουν τις κινήσεις και την οργή των εργαζόμενων μαζών. Στην περίπτωση της Ελλάδας αυτό είναι πια μια τελειωμένη διαδικασία. Στην Ισπανία, αν και δεν μπορούμε ακόμα να είμαστε σίγουροι, το PSOE θα μπορούσε να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο με το ΠΑΣΟΚ.

Δεν είναι τυχαίο που εκφράζεται σε αυτό το ιστορικό σημείο καμπής η απόλυτη σαπίλα της σοσιαλδημοκρατίας στο ξεκίνημα της επανάστασης στα νότια της ηπείρου.

Τι είναι λοιπόν το Podemos και πως εμφανίστηκε; Είναι μια αντανάκλαση της ταραχώδους πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης στην Ισπανία. Παραδόξως, η πρωτοβουλία της δημιουργίας του δεν προέρχεται από κανένα από τα μαζικά κινήματα, ούτε από τους πιο γνωστούς κορυφαίους ακτιβιστές, αλλά από μια ομάδα ακτιβιστών των μέσων ενημέρωσης και πανεπιστημιακών που συσπειρώθηκαν γύρω από τον Pablo Iglesias (οι περισσότεροι συνδέονταν με την Ενωμένη Αριστερά στο παρελθόν). Ενώθηκαν με την Αντικαπιταλιστική Αριστερά, με ακτιβιστές από το Μέτωπο Πολιτών του Julio Anguita (πρώην εθνικό εκπρόσωπο της Ενωμένης Αριστεράς), και με την υποστήριξη της online εφημερίδας Público, η οποία έχει ευρεία αποδοχή από την αριστερή πτέρυγα των ακτιβιστών. Από τη στιγμή που ξεκίνησε το Podemos, προσέλκυσε ένα στρώμα συνδικαλιστών και ακτιβιστών που είχαν συμμετάσχει σε ένα ευρύ δίκτυο κοινωνικών κινημάτων τα οποία αποτέλεσαν το Κίνημα 15M, στα πλαίσια του κινήματος των Αγανακτισμένων.

Στην πραγματικότητα το Podemos γεννήθηκε και αναπτύχθηκε λόγω του πολιτικού και ιδεολογικού κενού στο εργατικό κίνημα και την αριστερά, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας της ηγεσίας της IU να αναδειχθεί ως ένα σημείο αναφοράς με επαρκές ηθικό και πολιτικό κύρος.

Θα πρέπει να προστεθεί ότι, για μια πολιτική πρωτοβουλία όπως το Podemos, το να αποκτήσει τη μαζική απήχηση που πέτυχε, στις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που έχουμε περιγράψει, δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει από ένα μικρό πυρήνα ατόμων με καλές προθέσεις. Αν ήταν έτσι, κάθε μικρή, τολμηρή ομάδα ανθρώπων θα ήταν σε θέση να δημιουργήσει ένα μαζικό κίνημα από το τίποτα.

Χρειάζεται και κάτι άλλο: ένα μεγάφωνο, μια πλατφόρμα που σε κάνει ορατό σε εκατομμύρια ανθρώπους. Ως ένα από αυτά τα ιστορικά ατυχήματα που εκφράζουν την αναγκαιότητα, αυτή η πλατφόρμα, το μεγάφωνο, ήρθε μέσω της έκθεσης στην τηλεόραση. Τους τελευταίους 18 μήνες ο Pablo Iglesias συμμετέχει τακτικά σε συζητήσεις στην τηλεόραση και πολιτικές εκπομπές με ευρύ κοινό. Οι ριζοσπαστικές ιδέες του μπήκαν στα σαλόνια εκατομμυρίων οικογενειών σε τακτική βάση για μήνες και συνδέθηκαν με τη διάθεση της οργής, τη δυσφορία και την αγανάκτηση του κόσμου. Ήταν αυτή η νεοαποκτηθείσα δημοτικότητα από την οποία ξεκίνησε το πολιτικό κίνημα, πριν ακριβώς ένα χρόνο.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα το Podemos διοργάνωσε δεκάδες δημόσιες συναντήσεις σε όλη τη χώρα και δεκάδες τοπικούς κύκλους που στήθηκαν για να οργανώσουν αρκετές χιλιάδες άτομα. Ως αποτέλεσμα της επιτυχίας τους στις ευρωεκλογές στις 25 Μαΐου του 2014, το κίνημα γνώρισε εκρηκτική ανάπτυξη.

Το Podemos και το εθνικό ζήτημα

Μία από τις πιο θετικές επιπτώσεις της ανόδου των Podemos και της Guanyem στη Βαρκελώνη ήταν το ότι περιόρισαν την επικίνδυνη διαδικασία της διαίρεσης των Καταλανών και των Βάσκων εργαζόμενων από τους ταξικούς αδερφούς τους, στην υπόλοιπη Ισπανία. Η τολμηρή και γενναία υπεράσπιση από τους ηγέτες του Podemos του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, για πρώτη φορά, έχει αποδείξει στους λαούς της Καταλονίας και της χώρας των Βάσκων ότι υπάρχει στην υπόλοιπη Ισπανία μια δύναμη, η οποία στηρίζει και σέβεται τα δημοκρατικά τους δικαιώματα. Αυτό έχει εμποδίσει τις διασπάσεις και τις διαιρέσεις μέσα στην εργατική τάξη, που προωθούνται από την ισπανική δεξιά πτέρυγα καθώς και από τους Καταλανούς και Βάσκους εθνικιστές αστούς. Το γεγονός ότι η Guanyem στη Βαρκελώνη περιλαμβάνει κάποιους που υποστηρίζουν την ανεξαρτησία της Καταλονίας, καθώς και κάποιους που επιθυμούν να παραμείνουν εντός του ισπανικού κράτους, υπονομεύει την προσπάθεια των καταλανών αστών και μικροαστών εθνικιστών να υψώσουν ένα τείχος που να διαιρεί την εργατική τάξη της Καταλονίας με εθνικούς όρους.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το Podemos αναδεικνύεται σε μια σημαντική δύναμη στην Καταλονία και στη Χώρα των Βάσκων, σε σημείο που να προσπερνά το PSOE ως την κύρια δύναμη της μη-εθνικιστικής αριστεράς. Στην Καταλονία οι Podemos θα είναι το πρώτο κόμμα στις γενικές εκλογές (αν και όχι σε ένα καταλανικό κοινοβούλιο). Στη Χώρα των Βάσκων, οι Podemos θα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη στην Αυτόνομη Κοινότητα των Βάσκων με πάνω από το 25% των ψήφων, το πρώτο κόμμα στην Araba, η πρώτη δύναμη από κοινού με την EH Bildu στη Guipuzkoa, καθώς και το πρώτο κόμμα στη Ναβάρα ( που είναι μια ξεχωριστή αυτόνομη κοινότητα).

Η συνέλευση των πολιτών και η εσωτερική συζήτηση στο Podemos

Τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 2014 το Podemos πραγματοποίησε το ιδρυτικό του συνέδριο, τη «Συνέλευση των Πολιτών». Το πιο σημαντικό μέρος αυτής της διαδικασίας ήταν η εθνική συνάντηση στις 18 και 19 Οκτώβρη στη Μαδρίτη. Ήταν μια έκτακτη συνεδρίαση, με 8.000 ενθουσιώδεις συμμετέχοντες: νέοι, βετεράνοι αγωνιστές από τη δεκαετία του 1970, εργαζόμενοι, άνεργοι, νοικοκυρές, συνταξιούχοι. Πέρασαν ψηφίσματα για την υπεράσπιση του εθνικού συστήματος υγείας και της δημόσιας εκπαίδευσης, καθώς και άλλα ενάντια στις κατασχέσεις κατοικιών, τη διαφθορά, και για το δημόσιο χρέος.
Γίνονταν έντονες συζητήσεις, με ομιλητές που υποστήριζαν τη γνήσια δημοκρατία στην κοινωνία και μέσα στην οργάνωση, που τάσσονταν κατά των τραπεζών και του καπιταλισμού, που υποστήριζαν την εθνικοποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Συγκεκριμένα οι αναφορές στην εργατική τάξη γίνονταν δεκτές με ενθουσιώδεις επευφημίες, πράγμα που διαψεύδει την άποψη ότι τα μέλη του Podemos δεν έχουν ιδεολογία.

Ωστόσο, το Podemos δεν έχει σοσιαλιστικό πρόγραμμα, που να βασίζεται στην απαλλοτρίωση των μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο, ο οποίος είναι ο μόνος τρόπος για να τεθούν σε εφαρμογή οι μεταρρυθμίσεις που περιέχονται στο πρόγραμμά του.

Το Podemos ως κόμμα θα πρέπει επίσης να αποκτήσει μια εσωτερική δομή ικανή να εγγυηθεί τον έλεγχο της ηγεσίας από το βασικό κορμό των μελών. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το δημοκρατικό χαρακτήρα της προσυνεδριακής περιόδου του συνεδρίου, αλλά αξίζει σίγουρα να αναλυθεί η οργανωτική μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε στη συνέλευση των Πολιτών για να εξετάσουμε αν αυτή είναι η καλύτερη για την ενθάρρυνση για ευρύτερη και πιο συνειδητή συμμετοχή των μελών. Κατά τη δική μας άποψη, το σύστημα που επελέγη έχει κάποιες ελλείψεις οι οποίες θα μπορούσαν να βελτιωθούν με μια διαφορετική μέθοδο.

Για παράδειγμα, δεν υπήρχε καμία διαδικασία με εκλεγμένους αντιπροσώπους τοπικών, επαρχιακών και περιφερειακών συνελεύσεων πριν από την Συνέλευση των Πολιτών. Δυστυχώς, αυτό είναι το αποτέλεσμα του ότι η ηγεσία του Podemos απηχεί τις προκαταλήψεις των κοινωνικών στρωμάτων, που μόλις πρόσφατα άρχισαν να συμμετέχουν στην πολιτική. Αυτά τα στρώματα είναι ενάντια στην ιδέα, ότι οι συνελεύσεις από εκλεγμένους αντιπροσώπους είναι ο καλύτερος, αποτελεσματικότερος και ο πιο δημοκρατικός τρόπος συζήτησης και λήψης αποφάσεων στις μαζικές οργανώσεις.

Ως εκ τούτου, τα μέλη είχαν να αντιμετωπίσουν το έργο της ανάγνωσης και συζήτησης, σε εθνικό επίπεδο, όλων των εγγράφων και των τροποποιήσεων – ακόμη και αν αντιπροσώπευαν τις απόψεις ενός μεγάλου τμήματος της οργάνωσης ή απλά ενός ατόμου με περιορισμένη υποστήριξη-. Επιπλέον, όλη αυτή η διαδικασία έγινε στο διαδίκτυο, χωρίς πρόσωπο με πρόσωπο συζήτηση σε τοπικές συναντήσεις όπου οι άνθρωποι να επιχειρηματολογούν υπέρ και κατά των διάφορων θέσεων. Αυτό σήμαινε ότι στο τέλος ήταν μόνο μια μειοψηφία των μελών, τα άτομα με αρκετό χρόνο, τα οποία μπορούσαν να συμμετέχουν στις συζητήσεις και στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.

Την κατάσταση επιδείνωνε το γεγονός ότι το σύστημα της συζήτησης επέτρεπε σε κάθε μέλος να διακινεί τροποποιήσεις ή εναλλακτικά κείμενα, με τη μοναδική προϋπόθεση να έχει πάρει την υποστήριξη από 4 άλλα μέλη, οι οποίοι στην πραγματικότητα δε χρειαζόταν καν να συμφωνήσουν με τη θέση. Αυτό σήμαινε ότι η πρόταση από έναν κύκλο που είχε συζητηθεί και συμφωνηθεί από 30 ή 50 άτομα άξιζε όσο η πρόταση ενός μεμονωμένου μέλους.

Στο τέλος υπήρχαν εκατοντάδες τροπολογίες και εναλλακτικά κείμενα, καθιστώντας την εσωτερική διαδικασία συζήτησης εξαιρετικά περίπλοκη και δύσκολα διαχειρίσιμη. Για να βάλουν κάποια τάξη σε αυτό, συνέστησαν μια ανώνυμη τεχνική ομάδα η οποία διορίστηκε από την προσωρινή ηγεσία και δεν υπόκειται σε κανένα δημοκρατικό έλεγχο, με στόχο να συνθέτει τα συναφή μεταξύ τους κείμενα και τις τροποποιήσεις.
Το σύστημα που επελέγη για την ψηφοφορία των διαφόρων κειμένων ήταν επίσης προβληματικό καθώς έπρεπε κάποιος να ψηφίζει en bloc, για τα κείμενα που προσκομίζονταν από την ίδια ομάδα ανθρώπων για τους διάφορους τομείς (πολιτική, οργανωτικά, ηθική), αντί να επιτρέπει στα μέλη να επιλέξουν, σε κάθε κατηγορία το κείμενο που θεωρούν καλύτερο. Αυτό έδωσε πλεονέκτημα στην ηγετική ομάδα γύρω από τον Pablo Iglesias που εξανάγκασε τη δεσμευτική ψήφο επί τριών κειμένων, και επιπλέον, ο Pablo Iglesias συνέδεσε την παραμονή, του ως ηγέτης της οργάνωσης, με την έγκριση του συνόλου αυτών των κειμένων. Εξίσου προβληματικό ήταν και το σύστημα για την ψηφοφορία των υποψηφίων για την εκλογή γενικού γραμματέα.

Πιστεύουμε ότι θα ήταν καλύτερο και πιο δημοκρατικό, να υπάρχει ένα σύστημα αντιπροσώπων που εκλέγονται σε τοπικούς κύκλους, οι οποίοι θα έχουν απλοποιήσει σε μεγάλο βαθμό το σύστημα συζήτησης και θα καταθέτουν 3 ή 4 έγγραφα και λίστες που θα αντιπροσωπεύουν τις κύριες πολιτικές απόψεις. Τούτου λεχθέντος, είναι γεγονός ότι το κίνημά είναι ακόμα νεαρό και πιστεύουμε ότι η εμπειρία θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση των παραπάνω αδυναμιών, τόσο σε πολιτικό όσο και οργανωτικό επίπεδο.

Η ανάγκη για ιδεολογική αποσαφήνιση

Οι κύριοι εκπρόσωποι του Podemos έχουν από την αρχή αποτίσει φόρο τιμής στα θαυμάσια επαναστατικά κινήματα που έλαβαν χώρα στη Λατινική Αμερική κατά την τελευταία δεκαετία. Εμπειρίες όπως η Μπολιβαριανή Επανάσταση της Βενεζουέλας, η «Επανάσταση των Πολιτών» στο Εκουαδόρ, και παρόμοιες διαδικασίες στη Βολιβία και την Αργεντινή, είχαν σημαντικό αντίκτυπο στη διαμόρφωση των πολιτικών και οργανωτικών τους ιδεών.

Από αυτά, έχουν δανειστεί το όνομα «Κύκλοι» για τους πυρήνες των Podemos, καθώς και το ιδεολογικό σχήμα «ο λαός ενάντια στην ολιγαρχία», στο οποίο η εργατική τάξη διασκορπίζεται μέσα στο «καταπιεσμένο έθνος» ανάμεσα σε μικροϊδιοκτήτες και επιχειρηματίες, οι οποίοι έχουν να αντιμετωπίσουν μια ολιγαρχία που υποστηρίζεται από τον ιμπεριαλισμό.

Από την άλλη πλευρά, έχουν εξηγήσει ότι αρνούνται να περιγράψουν την κίνησή τους ως αριστερή - αν και οι ίδιοι την περιγράφουν ως τέτοια σε ατομικό επίπεδο - υποστηρίζοντας ότι ο διαχωρισμός σε "αριστερά - δεξιά" δεν είναι πλέον χρήσιμος στο να ενώσει την πλειονότητα του πληθυσμού, γιατί ο όρος «αριστερά» μπορεί να αποξενώσει τους πιθανούς υποστηρικτές από τη δεξιά πτέρυγα. Αντ’ αυτού λοιπόν, μιλούν για «λαϊκή ενότητα».

Κατά τη δική μας άποψη, πολλά από τα οργανωτικά και πολιτικά συμπεράσματα των συντρόφων αυτών είναι το αποτέλεσμα μιας μηχανικής εφαρμογής των ιδεολογιών και των μορφών οργάνωσης της Λατινικής Αμερικής που - ενώ έχουν ρίζες στην ιστορία και τον αγώνα αυτής της ηπείρου - δεν είναι ικανές να ανταποκριθούν στην πραγματική κατάσταση της Ευρώπης και κυρίως της Ισπανίας.
Αρχικά, η πλειοψηφία των χωρών της Λατινικής Αμερικής έχει μια ταξική σύνθεση αρκετά πιο περίπλοκη από εκείνη της Ισπανίας. Από άποψη καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης, βρίσκονται σε γενικές γραμμές πιο πίσω, σε πολλές περιπτώσεις αναγκάζονται να είναι απλοί εξαγωγείς πρώτων υλών εντός του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας που κυριαρχείται από τον ιμπεριαλισμό. Στις περισσότερες από αυτές τις χώρες, η κύρια ταξική διαίρεση της κοινωνίας μεταξύ των εργαζομένων και των καπιταλιστών, δεν έχει αναπτυχθεί με ολοκληρωμένο τρόπο, και είναι συνδυασμένη με κοινωνικές και οικονομικές μορφές που περιέχουν και καπιταλιστικά και αποικιακά στοιχεία. Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε την μαζική φυγή από την ύπαιθρο προς τις πόλεις που δημιούργησε μια μεγάλη δεξαμενή αστικής φτώχειας, όπου οι άνθρωποι ζουν στις παρυφές των μεγάλων πόλεων, άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο αριστερός εθνικισμός της Λατινικής Αμερικής έχει μια υλική βάση για ν ’αναπτυχθεί και εξακολουθεί να παίζει ένα σχετικά προοδευτικό ρόλο στον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Έτσι, ο εθνικισμός του Βενεζουελάνου ή του Μεξικανού εργάτη/αγρότη παίζει ένα χρήσιμο ρόλο στην κινητοποίηση τους κατά της λεηλασίας των χωρών τους από τις ξένες πολυεθνικές και της εγχώριας ελίτ.

Ωστόσο, η Ισπανία είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα, έστω και όχι σε πλήρη ανάπτυξη. Η εργατική τάξη αντιπροσωπεύει περίπου το 80% του ενεργού πληθυσμού, ενώ η αγροτιά και οι μικροαστοί αποτελούν μόνο μια μικρή μειοψηφία του πληθυσμού. Η Ισπανία δεν έχει σημαντικά αποθέματα πρώτων υλών, ούτε φυσικούς πόρους που λεηλατούν οι ξένες πολυεθνικές. Εδώ η ταξική συνείδηση έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερα μεταξύ των εργαζομένων και δεν αφορά αισθήματα κατά της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης, αλλά αισθήματα κατά της εκμετάλλευσης από τους εγχώριους καπιταλιστές και τραπεζίτες.

Στην πραγματικότητα, ο ισπανικός εθνικισμός τρέφεται από το παλιό και παρηκμασμένο αυτοκρατορικό παρελθόν από το 16ο έως τον 19ο αιώνα, και την εκμετάλλευση και τη λεηλασία που οι ισπανικές πολυεθνικές υπέβαλαν τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Βόρειας Αφρικής ως σήμερα. Έχει μια αντιδραστική παράδοση, η οποία χρησιμοποιείται επίσης για την άρνηση των εθνικών-δημοκρατικών δικαιωμάτων, των Βάσκων και των λαών της Γαλικίας και της Καταλονίας, όπως το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Ούτε η εργατική τάξη, ούτε στρώματα των μειονοτικών λαών έχουν ποτέ κινητοποιηθεί για την κοινωνική δικαιοσύνη, στη σύγχρονη ιστορία μας, κάτω από το λάβαρο του ισπανικού εθνικισμού. Το αντίθετο έχει συμβεί.

Για να πούμε όλη την αλήθεια, ο «αριστερός» ή «λαϊκός» εθνικισμός των της Λατινικής Αμερικής έχει επίσης προκαλέσει σημαντικούς περιορισμούς. Πάνω απ’ όλα, σε αυτές τις χώρες, η εργατική τάξη είναι η μόνη τάξη που μπορεί να οδηγήσει το καταπιεσμένο έθνος ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, όπως συνέβη στη Ρωσία το 1917, η οποία ήταν επίσης μια καθυστερημένη χώρα καταπιεσμένη από τον ιμπεριαλισμό. Στη Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ, τη Βολιβία ή την Αργεντινή, ο «λαϊκός» εθνικισμός δε θα μπορέσει να τινάξει το ζυγό των ξένων και εθνικών κεφαλαίων, χωρίς να τα απαλλοτριώσει κάτω από εργατικό έλεγχο.

Διαφωνούμε επίσης με την ιδέα ότι με το να χαρακτηριστεί η κίνηση ως «αριστερή» θα αποτελούσε εμπόδιο στο να κερδίσει την υποστήριξη της σημαντικής πλειοψηφίας του πληθυσμού. Οι άνθρωποι δεν καθοδηγούνται από τις ετικέτες στις πολιτικές τους προτιμήσεις, αλλά μάλλον από το συγκεκριμένο περιεχόμενο του προγράμματος και τις πολιτικές μιας οργάνωσης.

Η κύρια απήχηση του Podemos δεν οφειλόταν στο ότι δεν αυτοπροσδιορίζεται ως «Αριστερά». Το αντίθετο μάλιστα. Το γεγονός ότι έχει εμφανιστεί ως μια σθεναρή δύναμη εναντίον του κατεστημένου, και οι ομιλίες των ηγετών ενάντια στους τραπεζίτες, στους πλούσιους και στις «κάστες», υπέρ των κοινωνικών δαπανών και της φορολόγησης των μεγάλων επιχειρήσεων, είναι ιδέες που η πλειοψηφία του λαού προσδιορίζει ως εκείνες μιας αριστερής οργάνωσης. Η λέξη «Αριστερά» ταυτίζεται με την πάλη για την κοινωνική δικαιοσύνη και ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση και διακρίσεις. Μάλιστα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τόσο οι ψηφοφόροι του Podemos όσο και ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού εντάσσουν το Podemos στο αριστερό άκρο του πολιτικού φάσματος (2,4 σε μια κλίμακα από 1 έως 10, όπου το 1 είναι άκρα αριστερά και το 10 άκρα δεξιά), ακόμη και λίγο πιο αριστερά από την Ενωμένη Αριστερά (2,6 στην ίδια κλίμακα). Έτσι, παρά το γεγονός ότι (ή στην πραγματικότητα χάρη σε αυτό) το Podemos χαρακτηρίζεται σαφώς ως αριστερή οργάνωση, η υποστήριξή του αυξάνεται στις δημοσκοπήσεις.

Η θεμελιώδης βάση της υποστήριξης στο Podemos προέρχεται από τους εργάτες, όπως φαίνεται από όλες τις σοβαρές κοινωνιολογικές μελέτες που έχουν δημοσιευθεί, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του κυβερνητικού Κέντρου Κοινωνιολογικών Σπουδών. Τα σημαντικά επίπεδα στήριξης στο Podemos έρχονται επίσης από τα στρώματα της μεσαίας τάξης και είναι μια αντανάκλαση μιας βαθιάς στροφής προς τα αριστερά, ανάμεσα σ’ αυτά τα στρώματα, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία, και δεν προσελκύονται από τη λεγόμενη «μετριοπάθεια» των Podemos, αλλά μάλλον από τη ριζοσπαστική εικόνα, την ιδέα ότι θέλουν να αλλάξουν ριζικά τη σημερινή αφόρητη κατάσταση.

Για εμάς η χρήση της λέξης «Αριστερά» δεν έχει καθόλου να κάνει με την υπεράσπιση μιας αφηρημένης «ετικέτας», αλλά συνδέεται με μια σοβαρή, επιστημονική ανάλυση της δομής της κοινωνίας, τα προβλήματα και τον τρόπο αντιμετώπισής τους.

Για εμάς, τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι το αναπόφευκτο προϊόν μιας ταξικά διαιρεμένης κοινωνίας, και όχι το αποτέλεσμα των δράσεων «κακών» πολιτικών ή επιχειρηματιών, που εάν αντικατασταθούν από «καλούς» θα τα επιλύσουν. Και ο πιο ενάρετος και προοδευτικός επιχειρηματίας δε θα έχει άλλη επιλογή από το να εντείνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων του, εάν ο ανταγωνισμός από έναν αντίπαλο επιχειρηματία τον απειλεί με πτώχευση. Επίσης θα προσπαθήσει να αποφύγει τους φόρους όσο το δυνατόν περισσότερο, προκειμένου να αυξήσει τα κέρδη του, καθώς αυτός πάνω απ’ όλα, είναι ο στόχος μιας ιδιωτικής εταιρείας. Επιπλέον προφανώς και δε θα διστάσει να δωροδοκήσει τους πολιτικούς και τους δικαστές, προκειμένου να διατηρήσει την κερδοφορία της εταιρείας του και την επέκταση των αγορών του, αν είναι σε θέση να το κάνει. Αυτό δεν είναι ένα ηθικό πρόβλημα, αλλά απλά ο ρόλος του, ως μέρος μιας κοινωνικής τάξης που ζει από την εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων, προκειμένου να αποκομίσει κέρδη. Αυτά τα κέρδη προκύπτουν - όπως εξήγησε ο Μαρξ πριν από 150 χρόνια - από την απλήρωτη εργασία των εργαζομένων, από την εκμετάλλευση της εργασίας.

Πώς σχετίζεται αυτό με την «Αριστερά»; Το πολιτικό περιεχόμενο του όρου «Αριστερά» έχει τις ρίζες του στον 19ο αιώνα, μέχρι που έγινε συνώνυμο με μια ταξική κατανόηση της κοινωνίας, ή αν προτιμάτε, με μια κατανόηση που βασίζεται στα συμφέροντα των «από κάτω» εναντίον των συμφερόντων εκείνων που προέρχονται «από τα πάνω». Το να αφαιρέσουμε τη φράση «Αριστερά» από τον πολιτικό μας λεξιλόγιο συνεπάγεται την κατάργηση της έννοιας της ταξικής πάλης. Για το λόγο αυτό διαφωνούμε με μερικούς από τους ηγετικούς συντρόφους του Podemos. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να έχουμε μια αίσθηση του μέτρου. Για μας αυτό είναι ένα μάλλον δευτερεύον θέμα στη συζήτηση μέσα στο Podemos, καθώς στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχε μεγάλο αντίκτυπο στις γραμμές του ή στις τάξεις των υποστηρικτών και των ψηφοφόρων του, η πλειοψηφία των οποίων θεωρούν τους εαυτούς τους και αναφέρονται στο Podemos ως Αριστερά.

Υπάρχουν και άλλα σχετικά ζητήματα που πρέπει να συζητηθούν. Ορισμένοι σύντροφοι στο Podemos τάσσονται υπέρ της κατάργησης της «ξεπερασμένης» γλώσσας του μαρξισμού («ταξική πάλη», «σοσιαλισμός», «επανάσταση»), καθώς τη θεωρούν εμπόδιο για να κερδηθεί η υποστήριξη από τα πλατιά στρώματα της κοινωνίας που θα τη θεωρήσουν «πολύ ριζοσπαστική». Με τον ίδιο τρόπο προσπαθούν να αποφύγουν το να πάρουν σαφή θέση σε σημαντικά ζητήματα όπως αυτό της Δημοκρατίας έναντι της Μοναρχίας, της εθνικοποίησης των μεγάλων επιχειρήσεων, κ.λπ.. Υποστηρίζουν ότι η χρήση τέτοιας γλώσσας ή η συμμετοχή σε τέτοιου είδους συζητήσεις θα δώσει τα πολεμοφόδια στις αυθεντίες των αστικών ΜΜΕ ώστε να προκαλέσουν μεγάλη αναστάτωση και έτσι να αποξενώσουν τμήματα της μεσαίας τάξης και των εργατών από το Podemos. Είναι υπέρ του να χρησιμοποιούν μια διαφορετική, «λιγότερο συγκρουσιακή» γλώσσα, όπως «οι άνθρωποι», «οι πολίτες», «η χώρα», «απο-ιδιωτικοποίηση», η οποία κατά την άποψή τους θα βοηθήσει στην προσέλκυση αυτών των στρωμάτων.

Είναι αλήθεια ότι ο Pablo Iglesias έχει δηλώσει ότι θα προσπαθήσουν να «γλυκάνουν» τα λόγια τους και τις εκφράσεις που χρησιμοποιούν, αλλά στο τέλος αυτό που λένε είναι το ίδιο. Για παράδειγμα, είπε ότι η λέξη «από-ιδιωτικοποίηση» ακούγεται καλύτερα από ό, τι η «εθνικοποίηση» και καθιστά πιο δύσκολο για τον αντιδραστικό τύπο να την επικρίνει.

Ως απάντηση σε αυτό έχουμε να πούμε δύο πράγματα: Πρώτον, δεν είναι η πρώτη φορά που τίθενται στην αριστερά τα εν λόγω επιχειρήματα. Παραδοσιακά, οι σοσιαλδημοκράτες υποστηρίζουν το ότι η γλώσσα και το πρόγραμμα θα πρέπει να «μαλακώνουν» και να μετριάζονται προκειμένου να προσελκύσουν τα μεσαία στρώματα της κοινωνίας. Δυστυχώς, αυτό που ξεκίνησε ως μια παραχώρηση στη γλώσσα για να αναχαιτίσει τις πολιτικές προκαταλήψεις, τελικά κατέληξε σε πολιτικές παραχωρήσεις προς τις μεγάλες επιχειρήσεις και την αφομοίωση από το σύστημα στο οποίο ενάντια υποτίθεται ότι αγωνίζονταν.

Δεύτερον, δεν είναι δυνατό να προσεγγίσουμε το έργο του μετασχηματισμού της κοινωνίας παίζοντας κρυφτό με την άρχουσα τάξη, ή να θέλοντας να είμαστε πιο πονηροί από αυτούς στη χρήση των εργαλείων επικοινωνίας. Η άρχουσα τάξη δεν θα ξεγελαστεί. Αντίθετα εμείς μπορεί να καταλήξουμε στο να προκαλούμε σύγχυση μεταξύ εκείνων που υποφέρουν από τις αδικίες του συστήματος κα να συσκοτίσουμε τους πραγματικούς στόχους για τους οποίους αγωνιζόμαστε. Η εργατική τάξη και η νεολαία αξίζει να πουν καθαρά και δυνατά τι θέλουν και τι χρειάζεται για να μετασχηματιστεί η κοινωνία, ξεκινώντας με τα πιο πρωτοπόρα στρώματα που συμμετέχουν ενεργά στο Podemos, στους κύκλους και τα κοινωνικά κινήματα, στις διαδηλώσεις και τις απεργίες κ.λπ.

Μόνο αν η πλειοψηφία του πληθυσμού που υποφέρει κάτω από αυτό το σύστημα αποκτήσει μια σαφή κατανόηση της αιτίας των προβλημάτων τους και του πώς να τα λύσει, θα να είναι πρόθυμη να δώσει τα πάντα για να μετατρέψει την πραγματικότητα.

Οι μαρξιστές δεν είναι «ριζοσπάστες», καθαυτοί. Στην πραγματικότητα, είμαστε πιο ρεαλιστές, καθώς έχουμε μια κατανόηση των νόμων που διέπουν την κοινωνία. Αυτό μας επιτρέπει να δούμε την κοινωνία όπως είναι και μας δίνει το κλειδί και το πρόγραμμα που απαιτείται για να την αλλάξουμε.

Δεχόμαστε ότι το να πείσουμε μια σαφή πλειοψηφία για τις προτάσεις μας μπορεί να πάρει περισσότερο χρόνο από ό, τι θα έπαιρνε για άλλες προτάσεις οι οποίες προφανώς φαίνεται να προσφέρουν μια «εύκολη» και «λιγότερο επώδυνη» εναλλακτική λύση, αλλά στην πράξη οδηγούν σε αδιέξοδο. Είμαστε ωστόσο πεπεισμένοι ότι η εμπειρία και η αγκιτάτσια μας, θα καταλήξουν να κερδίσουν την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων στρωμάτων για την ιδέα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Επιπλέον, η επαναστατική περίοδος που έχουμε μπει χαρακτηρίζεται από την ταχύτητα με την οποία τα πλατιά στρώματα των μαζών θα εξάγουν τα πιο προχωρημένα συμπεράσματα. Η συνείδηση αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς.

Το πρόγραμμα του PODEMOS

Όπως αναφέραμε νωρίτερα, η Ισπανική και η Ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη έχουν πανικοβληθεί, προσπαθούν να τρομάξουν τον κόσμο με την απειλή της οικονομικής καταστροφής αν έρθει στην εξουσία το Podemos και εφαρμόσει το πρόγραμμά του.

Αλλά τι πραγματικά περιλαμβάνει αυτό το πρόγραμμα; Αν και δεν υπάρχει ακόμη ένα τελικό πρόγραμμα, υπάρχει ένα «κείμενο με βασικές κατευθυντήριες γραμμές» για συζήτηση, και άλλες προτάσεις που έχουν δημοσιοποιηθεί σε διάφορες συνεντεύξεις. Σε γενικές γραμμές αυτό που προτείνεται είναι ότι οι πλούσιοι πρέπει να πληρώνουν υψηλότερους φόρους και η φοροδιαφυγή θα πρέπει να καταπολεμηθεί-η ακύρωση της αντιδραστικής εργασιακής «μεταρρύθμισης» του PP- η επαναφορά του ορίου συνταξιοδότησης στα 65- η μείωση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος- αύξηση της υγειονομικής περίθαλψης και των δαπανών για την εκπαίδευση- μείωση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας χωρίς μείωση αποδοχών έτσι ώστε όλο και πιο πολλοί άνεργοι να δουλέψουν. Ακόμα, το πρόγραμμα μεταξύ άλλων αναφέρει ότι θα φυλακιστούν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και επιχειρηματίες και θα κατασχεθούν τα περιουσιακά τους στοιχεία.

Αυτά είναι όλα προοδευτικά μέτρα, που εμείς υποστηρίζουμε ολόψυχα και τα οποία θα ανακουφίσουν σε κάποιο βαθμό εκατομμύρια ανθρώπους από τα δεινά τους.

Είναι ένα κακόγουστο αστείο όταν τα αστικά ΜΜΕ σπέρνουν τον πανικό για την οικονομική κρίση που θα φέρει μια μελλοντική κυβέρνηση του Podemos, ενώ την ζούμε εδώ και μισή δεκαετία.
Υπάρχουν 5,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι οι οποίοι είναι άνεργοι, 750.000 οικογένειες με καμία πηγή εισοδήματος, 300.000 οικογένειες των οποίων τα σπίτια έχουν κατασχεθεί. Υπάρχουν 300.000 νέοι που έχουν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν, νέες συμβάσεις πληρώνουν μόνο 600 € το μήνα και πολλές φορές για ένα σύντομο χρονικό διάστημα ή και για λίγες μόνο μέρες ή εβδομάδες. Αυτό δεν θεωρείται ήδη οικονομική κρίση;

Δεκάδες χιλιάδες ώρες υπερωριών μένουν απλήρωτες, οι συντάξεις και οι μισθοί μένουν σταθεροί, τα σχολεία τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία είναι χωρίς πόρους. Όλα αυτά είναι ήδη μια καταστροφή. Αυτή είναι η δική μας καταστροφή, αυτή που εμείς και οι οικογένειές μας υποφέρουμε.

Μήπως όμως οι πλούσιοι και ισχυροί αντιμετωπίζουν μια καταστροφή; Μήπως έχουν εγκαταλείψει τα μπόνους εκατομμυρίων έτσι ώστε να μπορούν να κάνουν τις ίδιες θυσίες που καλούνται να κάνουν οι οικογένειες της εργατικής τάξης; Όχι βέβαια. Τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 64%, σύμφωνα με την κεντρική τράπεζα της Ισπανίας. Ο τραπεζικός τομέας αναμένει κέρδη ύψους € 10 δισ το 2015, το υψηλότερο από το 2010.

Το πρόγραμμα που προτείνει το Podemos, ακόμη και με τους περιορισμούς του, μπορεί να υλοποιηθεί μόνο εάν οι πλούσιοι και μεγάλοι επιχειρηματίες αναγκαστούν να εγκαταλείψουν μέρος από τα τεράστια κέρδη τους, προκειμένου να επιλυθούν οι πιο πιεστικές κοινωνικές ανάγκες. Αυτός είναι ο πανικός και η καταστροφή για την οποία μιλάνε!

Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Μαΐου

Είναι δύσκολο να κάνουμε μια ακριβή εκλογική πρόβλεψη. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο με ξαφνικές και απότομες αλλαγές στην κοινωνία και στις πολιτικές πεποιθήσεις. Τέσσερις ή πέντε μήνες είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και πολλά απρόβλεπτα γεγονότα μπορούν να πραγματοποιηθούν με σημαντικό αντίκτυπο σε ένα ήδη εκρηκτικό κοινωνικό περιβάλλον. Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε εκλογική προοπτική πρέπει να γίνεται υπό όρους και να υπόκεινται σε αναθεώρηση. Ωστόσο, είναι σαφές ότι υπάρχουν τρία κόμματα, το PP, το PSOE και το Podemos, που παλεύουν για την πρώτη θέση και να πάρουν 22-30% των ψήφων. Μπορούμε να πούμε επίσης πως ότι πολιτικές αλλαγές και αν λάβουν χώρα, η Αριστερά θα κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία στις περιφερειακές και στις τοπικές εκλογές του Μαΐου και στις γενικές εκλογές του Νοεμβρίου (αν συμπεριλάβουμε εδώ το PSOE καθώς οι ψηφοφόροι του είναι κυρίως από την αριστερά). Από την άλλη πλευρά, το ΡΡ θα υποστεί σοβαρή ήττα, με τη βάση του που είχε χτιστεί πάνω από δέκα χρόνια να καταρρέει σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο.

Αναμένεται ότι το Podemos θα ενταχθεί μαζί με άλλες δυνάμεις στις λίστες Ganemos για τις δημοτικές εκλογές σε πολλές πόλεις. Σε κάποιες, οι τοπικοί ηγέτες της IU εμπόδισαν να συμβεί αυτό κάνοντας διάφορες γραφειοκρατικές μανούβρες. Σε κάποιες άλλες ο σεχταρισμός οπορτουνιστικών στοιχείων μέσα στο Podemos εμπόδισε την ενότητα αυτή.

Είναι πιθανό ότι η λίστα Ganemos θα ξεπεράσει το PSOE στις περισσότερες μεγάλες πόλεις, κυρίως στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, στη Βαλένθια, στη Σεβίλλη, στη Σαραγόσα ή στο Βίγκο.

Αυτό θα οδηγήσει σε μια πολύ ενδιαφέρουσα κατάσταση. Αν και είναι πιθανό ότι οι Ganemos θα είναι η πρώτη πολιτική δύναμη σε πολλές από αυτές τις πόλεις, μπορεί όμως να μην έχουν την απαραίτητη απόλυτη πλειοψηφία για να κυβερνήσουν μόνοι τους, με το ΡΡ να συγκρατεί μέρος του εκλογικού τους σώματος. Αυτό θα θέσει το PSOE στη δύσκολη θέση να επιλέξει ανάμεσα στην υποστήριξη των Ganemos εναντίον της δεξιάς, ή να επιτρέψει στο ΡΡ να κυβερνήσει.

Μια τέτοια κατάσταση μπορεί να προκύψει από τις περιφερειακές εκλογές, όπου όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πρωτιά της αριστεράς στην περιφέρεια της Μαδρίτης, τη Βαλένθια, την Αστούρια, την Αραγονία, την Εξτρεμαδούρα, τη Μούρθια και άλλες, όπου το Podemos μπορεί να αναδειχθεί πρώτη ή δεύτερη πολιτική δύναμη.

Οι ηγέτες του PSOE θα τεθούν σε δοκιμασία. Για μήνες έχουν ταχθεί με τη δεξιά κατά του «λαϊκισμού» του Podemos. Θα υποστηρίξουν το Podemos ή θα κλίνουν προς υποστήριξη του ΡΡ, προσβλέποντας σε μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» μετά τις εκλογές του φθινοπώρου;

Αν ήταν να υποστηρίξουν το Podemos ή τους Ganemos, η αγανάκτηση του καπιταλιστικού τύπου θα ήταν εκκωφαντική και θα μπορούσε ακόμη και να οδηγήσει σε διασπάσεις εντός του PSOE με τα πιο συντηρητικά στοιχεία του να αποχωρούν από το κόμμα. Από την άλλη πλευρά, αν οι σοσιαλιστές ηγέτες αποφασίσουν να συμμετάσχουν στις εκλογές με το κόμμα PP ή με άλλες δεξιές οργανώσεις, προκειμένου να σταματήσουν τον ερχομό της Αριστεράς στην εξουσία σε σημαντικές πόλεις και περιφέρειες, θα το πληρώσουν ακριβά στις γενικές εκλογές του Νοεμβρίου όπου θα μειωθεί η στήριξη που θα λάβει. Αυτό μπορεί να φέρει κατάρρευση στο κόμμα σαν αυτή που συνέβη στο ΠΑΣΟΚ. Πολλές τοπικές οργανώσεις, ακόμα και ηγέτες του κόμματος μπορεί να αρνηθούν μια μελλοντική απόφαση της ηγεσίας να στηρίξει το PP στη κυβέρνηση, ρίχνοντας το κόμμα σε κρίση.

Είναι φανερή η ανησυχία της άρχουσας τάξης μήπως μετά τις εκλογές δεν μπορέσει να σχηματιστεί κυβέρνηση ακόμα κι αν αθροιστούν συμμαχώντας οι βουλευτές του PP με αυτούς του PSOE. Αυτός είναι ένας πολύ σοβαρός κίνδυνος για την άρχουσα τάξη.

Αυτό που φαίνεται αναπόφευκτο θα είναι ένα καλό αποτέλεσμα για το Podemos και τους Ganemos στα δημοτικά συμβούλια και στις περιφερειακές κυβερνήσεις, οι οποίες θα αυξήσουν περαιτέρω τη στήριξη προς το Podemos για τις εκλογές του Νοεμβρίου, όπου κατά πάσα πιθανότητα θα είναι η πρώτη πολιτική δύναμη, αν δεν επιτευχθεί πλειοψηφία.

Οι προοπτικές για μια κυβέρνηση του PODEMOS

Η προοπτική μιας κυβέρνησης «εθνική ενότητας» προωθείται από ηγετικά μέλη του PP και του PSOE. Ωστόσο, αυτή είναι η τελευταία επιλογή για την άρχουσα τάξη και θα είναι προσεκτικοί για να μην την χρησιμοποιήσουν πολύ νωρίς ή ακόμα και να την αποφύγουν. Θα μπορούσε να υπάρξει μια κυβέρνηση μειοψηφίας με PSOE ή PP αλλά και με εξωτερική υποστήριξη από άλλα κόμματα μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου. Η καπιταλιστική εφημερίδα El Pais στην πραγματικότητα υποστηρίζει πρόωρες εκλογές για να προφυλάξει τα κόμματα του καθεστώτος από το να απαξιωθούν περαιτέρω.

Αν διαμορφωθεί μια κυβέρνηση μειοψηφίας, είναι πιθανό να είναι αδύναμη και ασταθής και δεν θα διαρκέσει για πολύ καιρό. Αυτό, στη συνέχεια, θα ανοίξει το δρόμο για ένα συνασπισμό μεταξύ του PP, του PSOE και, ενδεχομένως, τη δεξιά πτέρυγα των λαϊκιστών των UPyD και Ciudadanos, με την υποστήριξη των αστών εθνικιστών Βάσκων και της Καταλονίας.

Μια τέτοια κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα γίνει αμέσως εξαιρετικά αντι-δημοφιλής. Η πολιτική της θα είναι η συνέχιση των μέτρων λιτότητας. Είναι απίθανο μια τέτοια κυβέρνηση να ολοκληρώσει τη θητεία της. Κάτω από τα σφυροκοπήματα κοινωνικών διαμαρτυριών, καταστολής, οικονομικής στασιμότητας, σκανδάλων διαφθοράς κλπ, μια δυσχερής κατάσταση θα μπορούσε να αναπτυχθεί η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει στην προκήρυξη πρόωρων εκλογών.

Σε μια τέτοια κατάσταση, είναι σχεδόν αναπόφευκτο ότι θα σχηματιστεί μια αριστερή κυβέρνηση του Podemos, ίσως σε συμμαχία με άλλες δυνάμεις όπως η IU.

Η άνοδος στην εξουσία μιας κυβέρνησης του Podemos, με αυτοδυναμία ή σε συνασπισμό με άλλες αριστερές δυνάμεις, θα εξαπολύσει ένα τεράστιο κύμα ενθουσιασμού. Μια τέτοια κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει τις αντιτιθέμενες πιέσεις της άρχουσας τάξης και των εργαζομένων.

Από την πρώτη ημέρα, θα υπάρξουν απειλές από την άρχουσα τάξη, φυγή κεφαλαίων, κλείσιμο εργοστασίων, και οικονομικό σαμποτάζ. Ταυτόχρονα, όλες οι δημοκρατικές διεκδικήσεις των μαζών, όπως το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης για την Καταλονία και τη χώρα των Βάσκων, ένα δημοψήφισμα για τη μοναρχία και τον πλήρη διαχωρισμό της Εκκλησίας και του κράτους θα έρθουν στο προσκήνιο.
Το Podemos θα βρεθεί αντιμέτωπο με μια επιλογή: είτε να προχωρήσει με μια σοσιαλιστική πολιτική και να απαλλοτριώσει την άρχουσα τάξη, ή να υποχωρήσει κάτω από την πίεση του Κεφαλαίου.

Η ανάγκη για ένα μαρξιστικό ρεύμα - το «ΡODEMOS για τον σοσιαλισμό».

Θεωρούμε ότι είναι ζωτικής σημασίας για το κίνημα να έχει πολιτική και ιδεολογική σαφήνεια σχετικά με τα καθήκοντα που του θέτει η ιστορία. Υπάρχει επείγουσα ανάγκη για ένα μαρξιστικό δίκτυο ή ρεύμα εντός των Podemos: ένα μαρξιστικό ρεύμα με στόχο, όχι τη συμμετοχή στην πάλη για θέσεις, αλλά για να συμβάλει με τα απαραίτητα εργαλεία και χρήσιμες προτάσεις για την καταπολέμηση της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας. Οι σύντροφοι της Lucha de Clases (Ταξική Πάλη), μαζί με δεκάδες άλλους συντρόφους στο Podemos, έχουν δημιουργήσει την ομάδα Podemos για το Σοσιαλισμό, ως έναν κύκλο συζητήσεων με αυτόν τον στόχο. Ενωθείτε μαζί μας!

Source: