انتقام خون فرزاد و رفقایش را می‌گیریم - پنجشنبه٬ پیش به سوی اعتصاب عمومی

هر شب ستاره‌ای به زمین می‌کشند از این آسمان و باز٬

این آسمان غم‌زده غرق ستاره‌ها است.

سیاوش کسرایی

جمهوری اسلامی این هفته دست به جنایت بزرگی زد که قلب تمام‌مان را فشرد:‌ ۵ جوان مبارز٬ ۵ زندانی سیاسی کردستان و ایران در تهران به دار آویخته شدند. فرزاد کمانگر٬ علی حیدریان٬ فرهاد وکیلی٬ شیرین علم‌هولی و مهدی اسلامیان بر اساس پرونده‌های ساخته و پرداخته‌ی وزارت اطلاعات به بزدلانه‌ترین شیوه٬ بدون اطلاع قبلی به خانواده‌هایشان اعدام شدند و به شهادت رسیدند.

این خبر برای بسیاری باورنکردنی بود.

فرزاد کمانگر٬ معلم سوسیالیست شهیر کردستان٬ بخصوص مدت‌ها بود که شناخته شده بود و همبستگی ده‌ها هزار نفر در سراسر جهان را به خود جلب کرده بود. شعرها و نامه‌های فرزاد به زبان‌های مختلف ترجمه شده و در سراسر ایران و جهان خوانده می‌شد. برادر او در مصاحبه‌ها گفته است که به وکیل و به خانواده‌اش گفته بودند او آزاد می‌شود. این حرکت بی‌شرمانه‌ی رژیم٬ اتفاقی نیست. این حرکتی سیاسی و حساب‌شده برای حمله به مردم و حمله به جنبش انقلابی است.

مانور قدرت در اوج درماندگی

در گرفتن جنبش انقلابی ایران در خرداد ۸۸٬ آغاز پایان رژیم اسلامی بود. این رژیم از آن پس هر روز بیشتر در بن‌بستی تمام و کمال گیر آمده است.

رژیم در ۲۲ بهمن موفق شد بر تاکتیک اصلی جنبش انقلابی٬‌ یعنی تظاهرات در روزهای مشخص٬‌ غلبه کند و امیدهای جنبش را در روزی پرامید نقش بر آب کند. بدون برنامه و رهبری٬ تضعیف روحیه بر لایه‌های وسیعی از توده‌های سازمان‌نیافته اثر گذاشت. رژیم با دریافتن این واقعیت تمام نیروهایش را بسیج کرد تا جلوی بسیج توده‌ای موفق را بگیرد. بعد از آن گرچه شاهد دوره‌ای کوتاه از نومیدی از سوی توده‌های انقلابی بودیم اما اتفاق خوب اینجا بود که جنبش دریافت برای پیشروی نیاز به سازمان و رهبری دارد. در چهارشنبه‌سوری دوباره قدرت‌نمایی محلی مردم را٬ علیرغم فتواهای شخص خامنه‌ای٬ دیکتاتور بزرگ٬ دیدیم تا مردم سال جدید را با امیدی بیشتر آغاز کنند و با آرزوی سرنگونی پای سفره هفت سین بنشینند.

رژیم می‌خواست در ۲۲ بهمن ضربه‌ای سهمگین به جنبش توده‌ای وارد کند. این محقق نشد اما عقب‌نشینی موقتی دوره‌ای از بحث و بازیبای اهداف و روش‌ها را بین پیشروان جنبش دامن زد. یکی از مسائلی که به درستی مطرح شد مسئله‌ی سازمان٬ رهبری و ورود طبقه کارگر به صحنه بود.

در روزهای پیش از اول ماه مه٬ روز جهانی کارگر٬‌ در سراسر جنبش و سراسر کشور شاهد بحثی زنده و پویا راجع به نقش کارگران و طبقه کارگر در پیش روی‌ جنبش بودیم و در مراسم این روز صدها هزار نفر در سراسر کشور شرکت کردند و مردم بسیار بیشتر راجع به کارگران و نقش کلیدی‌شان آموختند. فراخوان‌های مردم و بخش‌های مختلف جنبش به کارگران دیگر امری عادی شده است.

حال هر روز که به سالگرد ۲۲ خرداد٬ آغاز جنبش انقلابی اخیر٬‌ نزدیک می‌شویم٬ جمهوری اسلامی در ترس و ناامنی بیشتری فرو می‌رود و این اعدام‌ها به قول نازیلا فتحی٬ خبرنگار نیویورک تایمز٬ دقیقا از همین احساس «ناامنی» می‌آیند.

جمهوری اسلامی با قتل چند تا از محبوب‌ترین قهرمانان و فرزندان مردم٬ در کنار اقدامات دیگر از اعدام پناهندگان افغان تا بازداشت چند صد جوان در تهران به جرم «لهو و لعب» می‌خواست در روزهای پیش از خرداد ایجاد رعب و وحشت کند و مردم را به خانه بفرستد. این حرکت از روی استیصال بود و اکنون خواهیم دید که چطور پاسخی عکس خواهد داد.

پیش به سوی اعتصاب عمومی!

چیزی که رژیم پیش‌بینی نکرده بود این بود که این حرکت بیش از هر چیز به نفرت و بیزاری مردم می‌افزاید و مهمتر از همه آن‌که خشم انقلابی و خواست انتقام را در آن‌ها می‌دمد.

اعدام فرزاد و چهار رفیقش نه فقط در کردستان که در سراسر ایران بازتاب داشت و به موضوع روز جنبش تبدیل شد. خانواده فرزاد بلافاصله اعلام کرد «شخص رهبر» را مسئول این جنایت می‌داند. مردم سنندج٬ شهر فرزاد٬ و سایر شهرها بلافاصله به حرکت‌های اعتراضی دست زدند (ایرانیان سراسر دنیا به طور خودجوش به تظاهرات در چندین و چند شهر دست زدند و حداقل در یک مورد (پاریس) به سفارت جمهوری اسلامی حمله کردند)و

کار به جایی رسید که موسوی نیز مجبور به دادن بیانیه شد و این «اعدام ناگهانی پنج نفر از شهروندان کشور» را «روندی ناعادلانه» خواند. مهمتر از آن اما مردم در سراسر ایران توجهی ویژه به کردستان و مسائل آن نشان دادند. این بهتر از هر گفتاری٬ ‌در عمل به مردم ایران و کردستان نشان می‌دهد که نیاز به مبارزه‌ای متحد علیه دشمن مشترک خود٬ دولت جمهوری اسلامی٬ دارند. اگر مسئله کرد٬‌ یعنی ستم تاریخی ملی علیه کردها در ایران٬ باعث شده بعضی مردم کردستان با دودلی به جنبش انقلابی یا جنبش «سبز» بنگرند٬ اکنون وقت خوبی است که دریابند دشمن مردم ایران و کردستان یکی است.

کومه‌له٬ سازمان کردستان حزب کمونیست ایران٬ با اعلام اعتصاب عمومی در روز پنجشنبه٬ ۲۳ اردیبهشت٬ در سراسر کردستان قدم مهمی برداشته است زیرا به اقدامات عملی برای به پیش کشاندن طبقه کارگر دست زده است. این فراخوان که مورد حمایت حزب کمونیست کارگری ایران نیز قرار گرفته هدف خود را به حرکت در آوردن «نیروی اجتماعی گسترده‌تر» برای پاسخ به رژیم (پس از موج اولیه‌ی اعتراضات در کردستان) اعلام کرده است و دقیقا راه درست را نشان می‌دهد. گرایش بین‌المللی مارکسیستی٬ سازمانی بین‌المللی در بیش از ۴۰ کشور جهان٬ نیز حمایت کامل خود از این اعتصاب را اعلام کرده است.

اما ما باید در ضمن تاکید کنیم که فراخوان صرف به اعتصاب عمومی کافی نیست. از تابستان گذشته تا بحال بسیاری فراخوان اعتصاب عمومی داده‌اند اما هنوز شاهد آن نبوده‌ایم. آن‌چه به آن احتیاج داریم برنامه و رهبری است که جسورانه‌ترین خواسته‌ها را بر پایه حادترین مسائل جنبش پیش می‌گذارد. کمیته‌ها باید در تمام واحدهای صنعتی و محلات عمده بر پا شوند تا مبارزه را رهبری و هماهنگ کنند و به خواسته‌ها شکل دهند. خواسته‌های دموکراتیک مثل حق تعیین سرنوشت٬ حقوق قابل زندگی و ... که ترجیحا در کارخانه‌ها به آمزون گذاشته شده باشد باید به صریح‌ترین شیوه پیش گذاشته شوند.

تمام این شعارها باید با چشم‌انداز پایین کشیدن رژیم کنونی (که در حال حاضر اولین شرط دست یافتن به هر خواسته‌ای خواهد بود) و برپایی مجلس موسسان انقلابی پیوند بخورد. این مسئله باید اول از همه مطرح شود چرا که می‌تواند اکثریت عظیم توده‌ها را که همه به نحوی از انحا تحت سرکوب شدید دستگاه خشونت هستند متحد کند. اما این از این جهت ممکن است که بهتر از هر چیزی مشارکت کارگران را تضمین‌ می‌کند. کارگران همه پیش از به چالش کشیدن دولتی نظامی بدون چشم‌انداز خرد کردن آن دو بار فکر می‌کنند چرا که می‌دانند رژیم به خونبارترین شیوه انتقام مي‌گیرد. در ضمن باید برنامه‌ای روشن موجود باشد؛ برای ادامه مبارزه به سمت اعتصاب عمومی سراسری تا اطلاع ثانوی؛ در ارتباط با جنبش توده‌ای دموکراتیک که قبلا دیده‌ایم و با هدف سرنگونی رژیم.

فراخوان کومه‌له به روشنی روند اعتصاب را نیز تشریح کرده است: « همه مردم کردستان را به یک اعتصاب عمومی در روز 5 شنبه 23 اردیبهشت ماه فرا میخوانیم. ما از همگان میخواهیم که در این روز دست از کار بکشند. کارمندان ادارات دولتی و خصوصی بر سر کار نروند، کارگران کارگاهها و کارخانجات دست از کار بکشند. دانش آموزان مدارس ابتدایی و راهنمایی و دبیرستانها و دانشگاههای کردستان از حضور در سر کلاسهای درس خودداری ورزند، مغازه ها و بازارها همگی بسته شوند. بدین ترتیب یک اعتصاب عمومی و یکپارچه در همه کردستان به اجرا دربیاید و تنها آن مکانهایی باز باشند که نیازهای عاجل و تعطیل ناپذیر مردم را تامین میکنند....

این حرکت در همان حال قدمی است که در سطح سراسری و در مقیاس همه ایران میتواند نیروبخش و راهنما باشد. این اعتصاب نقشی تاریخی در به جلو راندن جنبش انقلابی کردستان ایفا خواهد کرد. بگذار با اعتصاب عمومی روز پنج شنبه 23 اردیبهشت همه این دستاوردها تامین شوند.»

نکته‌ی مثبت در مورد این فراخوان این است که از سوی کومه‌له می‌آید. کومه‌له‌ای که قبلا نشان داده با نام و آوازه و سنت‌هایش٬ توان بسیج کردستان و سازماندهی اعتصاب عمومی را دارد.

این دقیقا همان چیزی است که به آن احتیاج داریم. این دقیقا راه گرفتن انتقام خون فرزاد و رفقایش است و حرکتی است به سوی پیشروی جنبش و خلاصی از جمهوری اسلامی.

اعتصاب عمومی یک روزه در کردستان باید آغاز راه بسیج سراسر جنبش انقلابی با هدف روشن سرنگونی جمهوری اسلامی و برپایی مجلس موسسان انقلابی شود. چنانکه کومه‌له در بیانیه‌اش گفته است٬ این روز نباید محدود به کردستان بماند. کارگران و زحمتکشان کردستان در این روز می‌توانند قدرت‌نمایی کنند و به تمام مردم ایران نشان دهند که وقتی نیروی پرتوان آن‌ها به میان میاید٬ همه چیز از کار می‌ایستد و مساله قدرت در جامعه مطرح می‌شود. اعتصاب عمومی نه تنها جنبش را در کردستان قدرتمندتر می‌سازد و مردم را در این روزهای سرنوشت‌ساز بیش از پیش بسیج می‌کند که به طبقه کارگر بقیه ایران نیز نشان می‌دهد که انقلاب بی‌صبرانه منتظر آن‌ها است. کارگران سراسر ایران باید با اعتصاب عمومی برای سرنگونی جمهوری اسلامی به میان بیایند. این قطعی‌ترین و سریع‌ترین راه پیروزی جنبش است. کارگران باید خود را در صدر مردم قرار دهند و رهبر جنبش باشند. آینده‌ی مردم ستمدیده‌ی ایران که ۳۱ سال است کابوس جمهوری اسلامی را تحمل می‌کنند به دست کارگران است. این وظیفه‌ی عاجلی پیش روی رهبران حاضر کارگری که تازه اول ماه مهی موفق سازمان دادند٬ می‌گذارد.

این فراخوان در ضمن حاوی بهترین پیام ممکن به تمام ملیت‌های تحت ستم در ایران است. تمام کسانی که از ستم ملی رنج برده‌اند خواهند دانست که اتحاد داوطلبانه و آزاد تمام‌شان در جنبش انقلابی علیه جمهوری اسلامی بهترین منافع همه را تامین می‌کند. زحمتکشان ایران نفعی در ادامه‌ی سرکوب بقیه ملیت‌های ساکن کشور ندارند و با رهایی از یوغ جمهوری اسلامی٬‌ باید آزادی و حق تعیین سرنوشت را نیز به این ملیت‌ها اعطا کنند تا همه در کنار هم٬ و در کنار بقیه مردم زحمتکش منطقه٬ بتوانند به سمت برپایی دنیایی بهتر بروند.

جمهوری اسلامی با اعدام فرزاد و رفقایش می‌خواست جامعه را مرعوب کند. اکنون واضح است که جنبش انقلابی با اعتلایی جدید و در سطحی بالاتر جواب این ارعاب را می‌دهد و انتقام خون فرزاد و هزاران شهید راه آزادی را می‌گیرد.

پیش به سوی اعتصاب عمومی پنجشنبه در سراسر کردستان!

انتقام خون فرزاد و رفقایش را با پیشروی جنبش انقلابی می‌گیریم!

بابک کسرایی

babakkasrayi@yahoo.com

نسخه انگلیسی همین مقاله در «در دفاع از مارکسیسم»٬ ارگان گرایش بین‌المللی مارکسیستی:

http://www.marxist.com/iran-take-revenge-for-farzad-and-his-comrades.htm