Ο Ούγκο Τσάβες απεβίωσε. Η υπόθεση της ελευθερίας, του σοσιαλισμού και της ανθρωπιάς έχασε ένα γενναίο υπέρμαχο. Πέθανε την Τρίτη, 5 Μαρτίου στις 4:25 τοπική ώρα. Τα νέα ανακοινώθηκαν από τον Αντιπρόεδρο Μαδούρο. Ο Πρόεδρος ήταν μόνο 58 ετών, από τα οποία τα 14 στην εξουσία. Πολεμούσε τον καρκίνο κατά τα τελευταία δύο χρόνια, ωστόσο, η ανακοίνωση του θανάτου του ήταν σοκαριστική.
Από τη στιγμή της ανακοίνωσης του θανάτου του Προέδρου, ο λαός άρχισε να συγκεντρώνεται στην πλατείες στα κέντρα των πόλεων και χωριών της χώρας. Υπήρχαν πολλές αναφορές με τους ανθρώπους να θρηνούν ή να παραμένουν σιωπηλοί. Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε έξω από το στρατιωτικό νοσοκομείο του Καράκας όπου πέθανε.
Αυτή η αυθόρμητη εκδήλωση θρήνου σύντομα μετατράπηκε σε μια μαζική διαδήλωση. Όπως και τις τόσες φορές που απειλήθηκε η Επανάσταση, έτσι και τώρα, ο λαός κατέβηκε στους δρόμους του Καράκας.
Ο λόγος για αυτή τη διάχυτη ατμόσφαιρα υποστήριξης και συναισθημάτων δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτός. Στα μάτια των μαζών, ο Τσάβες αντιπροσωπεύει την επανάσταση, την είσοδο των μαζών στην πολιτική ζωή, τις μάχες που δόθηκαν την τελευταία δεκαετία, την αίσθηση ότι για πρώτη φορά οι απλοί εργαζόμενοι και φτωχοί της χώρας βρέθηκαν στην εξουσία. Αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο που στάθηκε ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την ολιγαρχία.
Ορισμένοι επιφανειακοί αστοί σχολιαστές υποστηρίζουν ότι οι μάζες αγαπούσαν τον Τσάβες επειδή τους εξασφάλισε καλύτερο επίπεδο ζωής μέσω των κοινωνικών προγραμμάτων misiones.Αυτό σίγουρα έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο. Αλλά πέρα από αυτό, αυτές οι εντυπωσιακές κοινωνικές επιτυχίες, και είναι εντυπωσιακές, κατακτήθηκαν με αγώνα: οι μάζες έπρεπε να βγουν μαζικά στους δρόμους πολλές φορές προκειμένου να υπερασπιστούν την επανάσταση από την αντεπαναστατική ολιγαρχία και τον ιμπεριαλισμό. Αυτό ατσάλωσε τη σχέση των μαζών με τον Πρόεδρο.
Ας μην ξεχνάμε ότι δεν έκλαιγαν χθες όλοι στη Βενεζουέλα. Στις γειτονιές της ανώτερης τάξης στα Ανατολικά του Καράκας αρκετοί πατούσαν τις κόρνες των αυτοκινήτων τους με ενθουσιασμό, ενώ στο Μαϊάμι, οι αντιδραστικοί escualidos (ΣτΜ: οι «χωρίς πολιτική δύναμη» αυτοεξόριστοι ολιγάρχες) γιόρταζαν ανοικτά. Η άρχουσα τάξη και ιμπεριαλισμός μισούσαν τον Τσάβες και ήθελαν να τον ξεφορτωθούν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, και αυτό, για τους ίδιους λόγους για τους οποίους τον υποστήριζαν οι μάζες.
Οι εκδηλώσεις θρήνου για την απώλεια του Ούγκο Τσάβες δεν περιορίστηκαν στα σύνορα της Βενεζουέλας. Σε όλη την Λατινική Αμερική, εργάτες και αγρότες, με τις οργανώσεις τους, εξέφρασαν την εκτίμησή τους στο πρόσωπο του επαναστάτη ηγέτη. Ακόμα και πέρα από την υποήπειρο, πολλές αριστερές και προοδευτικές οργανώσεις εξέφρασαν την υποστήριξή τους.
Χθες βράδυ στο Καράκας και σε πολλές άλλες πόλεις της χώρας, οι άνθρωποι φώναζαν: “Είμαστε όλοι ο Τσάβες” και “ο Τσάβες ζει”! Χιλιάδες συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Μπολίβαρ και προχώρησαν προς το Προεδρικό Μέγαρο Μιραφλόρες, φωνάζοντας επαναστατικά συνθήματα, όπως «Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος», «Δε θα ξαναγυρίσουν» και «Ο αγώνας συνεχίζεται»!
Αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Οι μάζες γνωρίζουν ότι βρίσκονται σε πόλεμο, και στον πόλεμο, δεν έχει σημασία πόσοι στρατιώτες θα χαθούν στο πεδίο της μάχης, αφού πάντα θα βρεθούν άλλοι να τους αντικαταστήσουν. Ό,τι και να γίνει, ο αγώνας συνεχίζεται. Αυτό είναι το μήνυμα από τους δρόμους του Καράκας και κάθε άλλης πόλης και χωριού της Βενεζουέλας.
Με όλη μας την ψυχή συμπονούμε τον ειλικρινή θρήνο του λαού, που έκλαιγε στους δρόμους του Καράκας. Τα δάκρυα που έχυσαν οι εργάτες και οι φτωχοί είναι γνήσια και εκφράζουν ένα αγνό και ειλικρινές συναίσθημα. Αλλά μαζί με τα αληθινά δάκρυα των μαζών υπάρχουν και τα κροκοδείλια δάκρυα.
Ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών Ουίλιαμ Χέιγκ δήλωσε ότι «λυπήθηκε» από την είδηση του θανάτου του, υποστηρίζοντας ότι ο Τσάβες άφησε «τη σφραγίδα του» στη Βενεζουέλα. Το BBC το πρωί αναγκάστηκε να παραδεχτεί: «Κέρδισε τη διαρκή υποστήριξη των φτωχών και επανειλημμένες εκλογικές νίκες χρησιμοποιώντας το πετρέλαιο της Βενεζουέλας για την εφαρμογή σοσιαλιστικών πολιτικών».
Πόσο παράξενο! Αυτοί που μισούσαν τον Τσάβες και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τον υποσκάψουν, όσο ήταν ζωντανός, καταλήγουν σε ένα κυνικό χορό εγκωμίων τώρα που πέθανε.
Η πραγματική στάση των ιμπεριαλιστών εκφράστηκε από τις δηλώσεις του Εντ Ρόυς (Ρεπουμπλικανού γερουσιαστή της Καλιφόρνια) και προέδρου της Επιτροπής Εξωτερικών Θεμάτων των ΗΠΑ, που ανέφερε σε γραπτή του δήλωση: «Ο Ούγκο Τσάβες ήταν ένας τύραννος που ανάγκασε το λαό της Βενεζουέλας να ζει στο φόβο. Ο θάνατός του αποδυναμώνει τη συμμαχία των αντιαμερικανών αριστερών ηγετών στη Νότια Αμερική. Στο καλό με αυτόν το δικτάτορα!»
Δε θα σχολιάσουμε την υποκρισία, την ανειλικρίνεια και την άδεια ρητορική. Θρηνούμε για τον Ούγκο Τσάβες, αλλά δεν πρέπει να τυφλωθούμε από τα δάκρυα. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παρεκκλίνουμε από την πορεία μας. Όταν ο θρήνος τελειώσει, ο αγώνας πρέπει να συνεχίσει. Ο Τσάβες δεν θα περίμενε κάτι λιγότερο από αυτό. Ο Ούγκο Τσάβες ήταν ένας μαχητής. Αν θα μπορούσε να μιλήσει, τα λόγια του θα ήταν εκείνα του Τζο Χιλ, του αμερικανοσουηδού επαναστάτη: «Μην θρηνείς. Οργανώσου!»
Οι μανούβρες του ιμπεριαλισμού
Οι Αμερικανοί εκπρόσωποι δεν έχασαν χρόνο να παρουσιάσουν το θάνατο του Τσάβες ως μια ευκαιρία για τις ΗΠΑ να ξαναχτίσουν τις σχέσεις με τη Βενεζουέλα και για την ίδια τη χώρα να προωθήσει «σημαντικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις», με τον πρόεδρο Ομπάμα να κηρύσσει «ένα νέο κεφάλαιο» στην ιστορία της χώρας της Λατινικής Αμερικής.
Περιέγραψαν το θάνατό του ως μια «περίοδο προκλήσεων». Αλλά δεν εξήγησαν ποιον αφορούν οι προκλήσεις αυτές, ή σε ποιους αναφερόταν η Ουάσιγκτον όταν αναφέρθηκε στην «υποστήριξή της στο λαό της Βενεζουέλας». Δήλωσαν ότι ενδιαφέρονται για τη δημιουργία μιας «εποικοδομητικής σχέσης» με το Καράκας. Αλλά δεν ξεκαθάρισαν τη φύση της σχέσης αυτής.
Όταν ο Ομπάμα μιλά για «σημαντικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις», εννοεί την ακύρωση όλων των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών κατακτήσεων των τελευταίων δεκατεσσάρων χρόνων. Όταν αναφέρεται σε «ένα νέο κεφάλαιο» στην ιστορία της Βενεζουέλας, εννοεί μια επιστροφή στο τραγικό κεφάλαιο όπου η Βενεζουέλα ήταν υπόδουλη στα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών.
Οι σειρήνες από την Ουάσιγκτον δεν ξεγελούν κανένα. Όταν μιλούν για “υποστήριξη στο λαό της Βενεζουέλας,” εννοούν υποστήριξη προς την αντεπαναστατική αντιπολίτευση, την αστική τάξη και το τμήμα του Μπολιβαριανού Κινήματος που προσβλέπουν σε μια συμφωνία με την τελευταία.
Αυτές οι λέξεις έχουν σκοπό να κερδίσουν τη δεξιά πτέρυγα του Μπολιβαριανού Κινήματος. Εκείνοι που για χρόνια ονειρεύονται ένα “κίνημα του Τσάβες χωρίς Τσάβες” βλέπουν τώρα ότι έχουν την ευκαιρία τους. Αυτή η τάση αποτελεί ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο την Πέμπτη Φάλαγγα της αστικής τάξης στην Μπολιβαριανή Επανάσταση. Αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι εχθροί της επανάστασης.
Οι εχθροί ήδη προσπαθούν να επωφεληθούν από αυτές τις τραγικές συνθήκες για να σπείρουν σύγχυση και να προετοιμάσουν δολοπλοκίες εναντίον της Επανάστασης. Εμείς δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε και να εντείνουμε τον αγώνα για την υπεράσπιση της Μπολιβαριανής Επανάστασης κατά των εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών της . Από αυτές τις δύο, η τελευταία είναι και η πιο επικίνδυνη.
Τι κάνουμε τώρα;
Ποιες είναι οι προοπτικές και ποια είναι τα καθήκοντα των μαρξιστών;
Ο Ούγκο Τσάβες πέθανε πριν από την ολοκλήρωση του μεγάλου έργου που είχε θέσει ο ίδιος: τη διεξαγωγή της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Βενεζουέλα. Εναπόκειται τώρα στους εκπροσώπους των εργαζομένων και των αγροτών - την πραγματική κινητήρια δύναμη της Μπολιβαριανής Επανάστασης - να φέρει αυτό το καθήκον μέχρι το τέλος. Σε αντίθετη περίπτωση, θα ήταν προδοσία της κληρονομιάς του.
Ο υπουργός Εξωτερικών Ελίας Χάουα είπε ότι οι νέες εκλογές θα διεξαχθούν μέσα σε 30 ημέρες. Ο Νικολάς Μαδούρο θα είναι ο υποψήφιος του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSUV). Είναι αυτονόητο ότι οι μαρξιστές θα παλέψουν για τη νίκη του PSUV και την ήττα της αντεπαναστατικής αντιπολίτευσης. Αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να διασφαλίσουμε ότι η επόμενη κυβέρνηση θα εφαρμόσει μια σοσιαλιστική πολιτική.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από την ιδέα της εθνικής ενότητας και της συμφιλίωσης μεταξύ των τάξεων. Δεν πρέπει να υπάρξουν συμφωνίες με την αντιπολίτευση και παραχωρήσεις στην αστική τάξη. Δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα μεταξύ των σκλάβων και των δουλοκτητών, των δουλοπάροικων και των φεουδαρχών, των εργαζομένων και των καπιταλιστών, των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευομένων, των καταπιεστών και των καταπιεσμένων.
Τους δύο τελευταίους μήνες η ολιγαρχία, εκμεταλλευόμενη της ασθένειας του Τσάβες με έναν αηδιαστικό τρόπο, έχει εντείνει το οικονομικό σαμποτάζ, την εξαγωγή κεφαλαίων και την κερδοσκοπία. Η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί να λάβει γρήγορα μέτρα. Η μόνη πραγματική απάντηση είναι η απαλλοτρίωση της άρχουσας τάξης που ελέγχει την παραγωγή και τη διανομή των τροφίμων, μεγάλα τμήματα του τραπεζικού συστήματος και τους βασικούς μοχλούς της οικονομίας της Βενεζουέλας.
Ο Νικολάς Μαδούρο έχει υποσχεθεί να διατηρήσει την “επαναστατική, αντί-ιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική κληρονομιά” του Τσάβες. Η εργατική τάξη και τα μέλη του PSUV πρέπει να διασφαλίζουν ότι αυτό θα γίνει πραγματικότητα. Δεν αρκεί να εκφωνούμε ομιλίες που υμνούν τον Τσάβες, κάτι που ακόμη και οι χειρότεροι εχθροί του κάνουν, τώρα που είναι νεκρός. Δεν αρκεί να εκφωνούμε ομιλίες για την αγάπη, μια άδεια φράση που δεν σημαίνει τίποτα.
Αυτό που χρειάζεται δεν είναι συναισθηματικές ομιλίες, αλλά και να θέσουμε σε εφαρμογή το σοσιαλιστικό πρόγραμμα που πάντα υποστήριζε ο Τσάβες: την κατάργηση του καπιταλισμού μέσα από την απαλλοτρίωση των τραπεζιτών, των τσιφλικάδων και των καπιταλιστών. Αυτή είναι η αυθεντική κληρονομιά του Ούγκο Τσάβες. Αυτό είναι που πρέπει να αγωνιστούμε να φέρουμε εις πέρας.
Αλλά υπάρχει και ένας άλλος στόχος που διακήρυξε ο Τσάβες και ο οποίος παραμένει ακόμα να εφαρμοστεί στην πράξη, ένας στόχο που θεωρούσε θεμελιώδη, αλλά θάφτηκε και ξεχάστηκε από τους γραφειοκράτες: τη δημιουργία μιας επαναστατικής σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Τον Ιούνιο του 2010, στο συνέδριο του PSUV, ο Τσάβες διακήρυξε την επείγουσα ανάγκη μιας Πέμπτης Διεθνούς. Δεν το έκανε αυτό ως μια επιπόλαιη, δεύτερη σκέψη. Της έδωσε μια περίοπτη θέση στις ομιλίες του, επειδή τη θεώρησε απαραίτητη. Είχε δίκιο.
Πέθανε πριν να είναι σε θέση να εφαρμόσει αυτή την ιδέα. Από την πρώτη στιγμή συνάντησε την εχθρότητα από τη δεξιά πτέρυγα της Μπολιβαριανής Επανάστασης. Η πρόταση αυτή ήταν “βλασφημία” για τους ρεφορμιστές και τους σταλινικούς που ποτέ δε συμμερίστηκαν τον ενθουσιασμό του Τσάβες για το σοσιαλισμό και έκαναν κάθε δυνατή προσπάθεια για να τον σαμποτάρουν, να νοθεύσουν ή αποδυναμώσουν όλα τα σχέδιά του, συμπεριλαμβανομένου εκείνου μιας επαναστατικής Διεθνούς.
Η Διεθνής Μαρξιστική Τάση δεσμεύεται να πραγματοποιήσει τον αγώνα για την οικοδόμηση μιας τέτοιας επαναστατικής εργατικής Διεθνούς. Καλούμε όλους εκείνους που λαμβάνουν τα λόγια του Προέδρου σοβαρά υπόψη να μας στηρίξουν σε αυτό το μεγάλο ιστορικό καθήκον. Ο σοσιαλισμός ή θα είναι διεθνής ή δεν θα υπάρξει.
Η Διεθνής Μαρξιστική Τάση (IMT) εκφράζει τη συμπόνια της προς το λαό της Βενεζουέλας. Η υπόθεση του σοσιαλισμού έχει χάσει ένα μεγάλο αγωνιστή. Το ανθρώπινο σώμα είναι ένα εύθραυστο πράγμα. Είναι εύκολο να καταστραφεί με μια σφαίρα ή μια ασθένεια. Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται για να πεθάνουν. Αλλά δεν υπάρχει καμία δύναμη στη γη που μπορεί να καταστρέψει μια ιδέα της οποίας ο καιρός έχει έρθει.
Ο Ούγκο Τσάβες, ο άνθρωπος, δεν είναι πια μαζί μας, αλλά οι ιδέες του ζουν. Εμείς δεσμευόμαστε να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να ενταθεί ο αγώνας για το σοσιαλισμό στη Βενεζουέλα και σε όλο τον κόσμο. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός! Ο μόνος τρόπος για να τιμήσουμε τη μνήμη του Ούγκο Τσάβες.
- Εφαρμόζουμε την κληρονομιά του Ούγκο Τσάβες, όχι στα λόγια αλλά με πράξεις!
- Απαλλοτρίωση της ολιγαρχίας!
- Ζήτω ο σοσιαλισμός! Ο αγώνας συνεχίζεται!
- Εργάτες όλου του κόσμου ενωθείτε!
Translation: Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ (Greece)