Η χερσαία εισβολή στη Γάζα ξεκίνησε – τι θα ακολουθήσει;

Ο ισραηλινός στρατός, μετά από πολλές επιφυλάξεις, ξεκίνησε τελικά χερσαίες επιχειρήσεις στη Γάζα το Σαββατοκύριακο. Αλλά αυτή δεν ήταν μια εισβολή γενικευμένης κλίμακας. Οι Ισραηλινοί στρατιωτικοί ηγέτες έχουν πλήρη επίγνωση του μεγάλου κινδύνου για τους στρατιώτες τους αν αρχίσουν μάχες «δρόμο τον δρόμο» με στρατεύματα στο έδαφος. Είναι επίσης επιφυλακτικοί στο να δώσουν στη Χεζμπολάχ τη δικαιολογία που χρειάζεται για να διευρύνουν τη σύγκρουση, ανοίγοντας ένα δεύτερο μέτωπο στα βόρεια σύνορα με τον Λίβανο. Για τι προετοιμάζονται λοιπόν ο Νετανιάχου και οι στρατηγοί του;

Σύμφωνα με τους Financial Times, ο Αμίρ Αβίβι, πρώην αναπληρωτής διοικητής της Μεραρχίας της Γάζας του ισραηλινού στρατού είπε: «Δεν ρισκάρουμε. Όταν οι στρατιώτες μας κάνουν ελιγμούς, το κάνουμε αυτό με τεράστιο πυροβολικό, με 50 αεροπλάνα από πάνω να καταστρέφουν ό,τι κινείται».

Μάλιστα, οι βομβαρδισμοί έφτασαν την Παρασκευή στην υψηλότερη ένταση μέχρι τώρα, με έως και 600 στόχους να χτυπιούνται. Αυτό έχει πλέον ανεβάσει τον αριθμό των θανάτων Παλαιστινίων σε πάνω από 8.300, ένας αριθμός που αναπόφευκτα θα συνεχίσει να αυξάνεται τραγικά.

Πολεμοχαρής γλώσσα

Οι δηλώσεις του Νετανιάχου, του υπουργού Άμυνάς του και πολλών σημαντικών πολιτικών προσωπικοτήτων και σχολιαστών στο Ισραήλ είναι ιδιαίτερα πολεμοχαρείς, υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι βρίσκονται σε πόλεμο και ότι τώρα δεν είναι η ώρα να μιλάμε για «ανθρωπιστικές παύσεις» ή εκεχειρίες. Είναι αποφασισμένοι να συντρίψουν και να καταστρέψουν τη Χαμάς, όποιες και αν είναι οι συνέπειες για τον άμαχο πληθυσμό της Γάζας.

Ο Νετανιάχου έδωσε μια ομιλία στις 29 Οκτωβρίου ανακοινώνοντας το «δεύτερο στάδιο του πολέμου», στην οποία είπε: «Πρέπει να θυμάστε τι σας έκανε ο Αμαλήκ, λέει η Βίβλος μας». Και τι υποτίθεται ότι είπε ο Θεός, σε αυτό το καλό βιβλίο, στους αρχαίους Ισραηλίτες; Στο Σαμουήλ 15.3, εδάφιο 1, διαβάζουμε τα εξής: «πήγαινε τώρα και πάταξε τον Αμαλήκ, και εξολόθρευσε κάθε τι που έχει, και μην τους λυπηθείς· αλλά θανάτωσε και άνδρα και γυναίκα, και παιδί και βρέφος, και βόδι και πρόβατο, και καμήλα και γαϊδούρι.…». Στο Δευτερονόμιο 25.19 βρίσκουμε αυτό: «…θα πρέπει να εξαλείψεις κάθε ανάμνηση του Αμαλήκ κάτω από τους ουρανούς…».

Η γλώσσα στην Παλαιά Διαθήκη είναι πραγματικά γενοκτονική. Αυτά τα λόγια δεν σημαίνουν τίποτα λιγότερο από τον ολοκληρωτικό αφανισμό ενός λαού. Οι Αμαληκίτες ήταν ένας αρχαίος λαός που κατοικούσε στην έρημο Νεγκέβ και θεωρούνταν σκληροί εχθροί των Ισραηλιτών. Και ο καλός Θεός των αρχαίων Εβραίων – ο ίδιος Θεός που και οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι σήμερα θεωρούν δικό τους – δεν ήταν του τύπου «γύρνα και το άλλο μάγουλο» και «αγάπα τον πλησίον σου». Όχι, ήταν σαν όλους τους θεούς του αρχαίου κόσμου: ένας εκδικητικός και οργισμένος Θεός, που θα υποστήριζε τους λάτρεις του σε οποιονδήποτε πόλεμο έκαναν εναντίον των εχθρών τους. Και αυτό επικαλείται σήμερα ο Νετανιάχου!

Αυτή η αιμοσταγής γλώσσα μπορεί επίσης να εξηγηθεί από τη δική του αδύναμη θέση στην πολιτική του Ισραήλ. Είναι ο πρωθυπουργός, αλλά είναι γνωστό ότι, αν είχαν γίνει εκλογές πριν από τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου, πιθανότατα δεν θα είχε επανεκλεγεί. Ακόμη και μετά την επίθεση, οι δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν ότι ο Νετανιάχου είναι βαθιά αντιδημοφιλής και θεωρείται υπεύθυνος για το φιάσκο των μυστικών υπηρεσιών που επέτρεψε στη Χαμάς να αιφνιδιάσει τις ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας. Η μεγάλη πλειοψηφία θέλει ο Νετανιάχου να παραιτηθεί αμέσως μόλις τελειώσει ο πόλεμος.

Σε μια προσπάθεια να αντικρούσει την κριτική, προσπάθησε να φορτώσει την ευθύνη για την πλήρη έλλειψη ετοιμότητας της κυβέρνησης και των δυνάμεων ασφαλείας σε άλλους. Την Κυριακή, έγραψε στο Twitter ότι από τις κορυφές των υπηρεσιών ασφαλείας τον είχαν διαβεβαιώσει ότι όλα ήταν υπό έλεγχο όσον αφορά τη Χαμάς. Ήταν τέτοια η αντίδραση εναντίον του που μέσα σε λίγες ώρες αναγκάστηκε να διαγράψει την ανάρτηση και να απολογηθεί.

Όλοι γνωρίζουν το γεγονός ότι η προώθηση της Χαμάς ως αντίβαρο στην Παλαιστινιακή Αρχή ήταν έργο του Νετανιάχου. Μάλιστα, ένα πρόσφατο άρθρο της σύνταξης στην παλαιότερη εφημερίδα του Ισραήλ, τη Χααρέτζ, κατήγγειλε τον Νετανιάχου για το ότι επέτρεψε τη μεταφορά δισεκατομμυρίων δολαρίων στη Χαμάς μέσω του Κατάρ. Τον είχαν προειδοποιήσει ότι αυτή ήταν μια επικίνδυνη στρατηγική, αλλά αυτός προχώρησε πάραυτα, αντιμετωπίζοντας την ως μέσο για να κρατάει διχασμένους τους Παλαιστίνιους μεταξύ της Γάζας και της Δυτικής Όχθης. Πίστευε ότι αυτή η πολιτική διατήρησης των Παλαιστινίων αδύναμων και διχασμένων θα καθιστούσε εντελώς ανεφάρμοστη την ιδέα μιας λύσης δύο κρατών και θα επέτρεπε τη διαρκή προσάρτηση παλαιστινιακής γης.

Τώρα, αυτή η πολιτική «του γύρισε μπούμερανγκ», και κάνει απεγνωσμένα ελιγμούς για να διατηρήσει τη θέση του ως πρωθυπουργός. Αυτό εξηγεί όλη του την προσπάθεια να εμφανιστεί ως μεγάλος πολεμικός ηγέτης, με όλα τα αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη και την ανάγκη να αφανιστεί ο εχθρικός λαός.

Και, παρότι μπορεί να μην είναι στο χέρι του Νετανιάχου να εξολοθρεύσει έναν ολόκληρο λαό, προχωράει σε κάτι που μπορεί να αποτελέσει τη μεγαλύτερη σφαγή Παλαιστινίων που έχουμε δει ποτέ. Εδώ αξίζει να δούμε τι έχουν δηλώσει ορισμένες σημαντικές ισραηλινές προσωπικότητες. Δύο εξέχουσες τέτοιες έρχονται στο μυαλό, ο Τζιόρα Εϊλάντ, κύριος επιστημονικός συνεργάτης του Ινστιτούτου Μελετών Εθνικής Ασφάλειας και πρώην επικεφαλής του Ισραηλινού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, και ο Ναφτάλι Μπένετ, ο 13ος πρωθυπουργός του Ισραήλ, από τον Ιούνιο του 2021 έως τον Ιούνιο του 2022, και ηγέτης του κόμματος της Νέας Δεξιάς από το 2018 έως το 2022.

Έτσι ξεκίνησε τη δήλωσή του ο Εϊλάντ στις 12 Οκτωβρίου: «…Το Ισραήλ δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένο με οποιονδήποτε άλλο στόχο εκτός από την εξάλειψη της Χαμάς στη Γάζα ως στρατιωτικό και κυβερνητικό σώμα. Οτιδήποτε λιγότερο θα ήταν μια ισραηλινή αποτυχία. […] Μια επιλογή είναι μια μαζική και πολύπλοκη χερσαία επιχείρηση, χωρίς να λογαριάζεται η διάρκεια και το κόστος, ενώ η δεύτερη επιλογή είναι να δημιουργηθούν συνθήκες όπου η ζωή στη Γάζα θα καταστεί ανέφικτη. […] Το Ισραήλ πρέπει να δημιουργήσει μια ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα, αναγκάζοντας δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες να αναζητήσουν καταφύγιο στην Αίγυπτο ή στον Κόλπο». [Έμφαση του Φρεντ Γουέστον]

Και αν νομίσατε ότι η άποψη του Εϊλάντ ήταν περιθωριακή εντός της σιωνιστικής άρχουσας ελίτ, αρκεί να δείτε την ανθρωπιστική κρίση που ο ισραηλινός στρατός έχει ήδη επιβάλει στον παλαιστινιακό λαό στη Γάζα. Τα λόγια του έχουν γίνει πραγματικότητα . Οι τρέχουσες ενέργειες του στρατού είχαν προοιωνιστεί από τον Εϊλάντ: «Από τη δική μας σκοπιά, κάθε κτίριο στη Γάζα που είναι γνωστό ότι έχει από κάτω αρχηγεία της Χαμάς, συμπεριλαμβανομένων σχολείων και νοσοκομείων, θεωρείται στρατιωτικός στόχος. Κάθε όχημα στη Γάζα θεωρείται στρατιωτικό όχημα που μεταφέρει μαχητές…».

Προχωρά ακόμη παραπέρα, δηλώνοντας: «[Η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου] είναι συγκρίσιμη με την ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, η οποία οδήγησε στη ρίψη ατομικής βόμβας στην Ιαπωνία. Κατά συνέπεια, η Γάζα θα γίνει ένα μέρος όπου δεν μπορεί να υπάρξει άνθρωπος […] δεν υπάρχει άλλη επιλογή για τη διασφάλιση της ασφάλειας του Κράτους του Ισραήλ. Διεξάγουμε έναν υπαρξιακό πόλεμο». [Έμφαση του Φρεντ Γουέστον]

Και εδώ πάλι, αυτό που περιγράφεται είναι αυτό που εκτυλίσσεται τώρα στη Γάζα. Και αν θεωρούσατε ίσως αναμενόμενη αυτή τη γλώσσα από έναν πρώην επικεφαλής της εθνικής ασφάλειας, δείτε και τι έχει να πει ο «πολιτικός» Ναφτάλι Μπένετ (έποικος στη Δυτική Όχθη ο ίδιος). Προτείνει «μια πλήρη πολιορκία» στο βόρειο τμήμα της Γάζας και συνιστά στις ισραηλινές δυνάμεις να «χρησιμοποιούν συνεχώς δύναμη πυρός στη Χαμάς σε όλη τη Λωρίδα». Και μετά: «Να δημιουργήσουμε μια νέα λωρίδα ασφαλείας 2 χιλιόμετρα βαθιά στην επικράτεια της Λωρίδας, κατά μήκος όλου του συνόρου μας, μια μόνιμη λωρίδα. Αυτό γίνεται μέσω της χρήσης τεράστιας δύναμης πυρός και χερσαίων δυνάμεων και μηχανών. Φανταστείτε μπουλντόζες απλά να ισοπεδώνουν την περιοχή».

Η «δεύτερη φάση» του πολέμου

Ωστόσο, η επίτευξη όλου αυτού σε ολόκληρη τη Γάζα δεν είναι τόσο εύκολη. Για αρχή, οι Παλαιστίνιοι θα αρνηθούν να τα υποστούν όλα αυτά αμαχητί. Αντιστέκονται με όποιον τρόπο μπορούν και υπάρχει γι’ αυτούς τεράστια συμπάθεια από τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε όλο τον κόσμο.

Τι συμβαίνει λοιπόν στην πραγματικότητα στο έδαφος, από στρατιωτική άποψη; Ο ισραηλινός στρατός δεν πρόκειται να δημοσιοποιήσει τα σχέδιά του, φυσικά. Επομένως, πρέπει να βασιστούμε σε αυτό που κάνουν τώρα, και επίσης να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε την κατάσταση από αυτά που λένε οι σοβαροί σχολιαστές.

Ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Γιοάβ Γκαλάντ, δήλωσε ότι ο ισραηλινός στρατός έχει πλέον εισέλθει σε «μια νέα φάση στον πόλεμο». Δεν πρόκειται για μια πλήρη, ολοκληρωτική εισβολή εδάφους. Αποτελείται από μια μεγάλη αύξηση των εναέριων βομβαρδισμών, σε συνδυασμό με την είσοδο περιορισμένου αριθμού αρμάτων μάχης και χερσαίων στρατευμάτων. Αυτό είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς πόσο αιματηρές θα ήταν οι μάχες «δρόμο τον δρόμο» και «σπίτι το σπίτι», με τεράστιο κίνδυνο για τους Ισραηλινούς στρατιώτες. Ο στρατός θα επιβραδυνόταν μέσα στους μυριάδες δρόμους, πολλοί από τους οποίους έχουν μετατραπεί σε ερείπια, δημιουργώντας μια κατάσταση όπου οι μαχητές της Χαμάς θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν αιφνιδιαστικές επιθέσεις, ενέδρες κ.λπ., συμπεριλαμβανομένης της χρήσης αντιαρματικών ρουκετών, που έχει ήδη πραγματοποιηθεί στις πρώτες αψιμαχίες.

Οι αρχηγοί του ισραηλινού στρατού βρίσκονται σε στενή επαφή με τους κορυφαίους στρατιωτικούς ηγέτες των ΗΠΑ, οι οποίοι παρέχουν και συμβουλές βασισμένες σε προηγούμενες εμπειρίες κατάληψης πυκνοκατοικημένων περιοχών, όπως η Μοσούλη (βλ. προηγούμενο άρθρο μας) ή η Φαλούτζα στο παρελθόν. Και όπως προειδοποίησε ο πρώην αρχηγός της Κεντρικής Διοίκησης των ΗΠΑ, στρατηγός Τζόζεφ Βότελ: «αυτές θα είναι αιματηρές, βάναυσες μάχες». Ο ίδιος ο Γκαλάντ έχει δηλώσει ότι ο πόλεμος μπορεί να διαρκέσει μήνες. Ο Μπένετ, που αναφέρθηκε προηγουμένως, έχει φτάσει στο σημείο να δηλώσει ότι ο πόλεμος μπορεί να διαρκέσει «από 6 μήνες έως 5 χρόνια». Όσο κι αν διαρκέσει, δεν θα είναι μια γρήγορη επιχείρηση λίγων εβδομάδων, όπως οι προηγούμενες εισβολές στη Γάζα.

Υπήρχαν δύο επιλογές για τον ισραηλινό στρατό: 1) μια ολοκληρωτική χερσαία εισβολή, ή 2) μια πιο μακροχρόνια εκστρατεία, στην πραγματικότητα ένα είδος πολιορκίας της Γάζας.

Επιθυμούν να αποφύγουν την πρώτη επιλογή, γιατί κατανοούν ότι θα μπορούσε πολύ γρήγορα να προκαλέσει μια ευρύτερη σύγκρουση, καθώς θα μπορούσε να τραβήξει τη Χεζμπολάχ σε μάχες στα βόρεια σύνορα του Ισραήλ. Προς το παρόν, φαίνεται ότι η Χεζμπολάχ περιορίζει τη συμμετοχή της σε αψιμαχίες χαμηλού επιπέδου, χωρίς να μπαίνει σε ανοιχτό πόλεμο.

Η Χεζμπολάχ δεν είναι μια «πρόχειρη» πολιτοφυλακή. Διαθέτει στρατεύματα που ατσαλώθηκαν στην παρέμβασή της στον συριακό εμφύλιο, και την ικανότητα να κινητοποιήσει μεταξύ 30 και 50 χιλιάδες μαχητές, υποστηριζόμενους από ένα οπλοστάσιο πάνω από 100 χιλιάδων ρουκετών. Το 2006, ο ισραηλινός στρατός αναγκάστηκε να αποσυρθεί μετά από μια βιαστική εισβολή στον Νότιο Λίβανο. Ήδη, η απλή απειλή από το βορρά έχει οδηγήσει στην κινητοποίηση περίπου 100 χιλιάδων Ισραηλινών στρατιωτών στα σύνορα με τον Λίβανο. Ο ισραηλινός στρατός θα προτιμούσε τα πράγματα να παραμείνουν σε αυτό το επίπεδο και να μη χρειαστεί να εμπλακεί σε πόλεμο σε δύο μέτωπα.

Η απειλή μιας ευρύτερης εμπλοκής, όχι μόνο της Χεζμπολάχ αλλά και άλλων φιλοϊρανικών δυνάμεων στην περιοχή, είναι πραγματική. Ήδη, έχουν σημειωθεί επιθέσεις σε βάσεις των ΗΠΑ στο Ιράκ και τη Συρία, στις οποίες οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να απαντήσουν με βομβαρδισμό στόχων που θεωρούνται βάσεις των πολιτοφυλακών που υποστηρίζονται από το Ιράν στις δύο χώρες. Μάλιστα, η Χαμάς απηύθυνε έκκληση για επιθέσεις εναντίον των συμφερόντων των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων και οτιδήποτε άλλου συνδέεται με τις δύο χώρες.

Υπάρχουν ομάδες στο Ιράκ, τη Συρία και την Ιορδανία που θα ήταν διατεθειμένες ακόμη και να συμμετάσχουν στις μάχες εναντίον του Ισραήλ στη Γάζα. Το ιορδανικό καθεστώς αισθάνεται τεράστια εσωτερική πίεση σε αυτή την κατάσταση και έχει γίνει εξαιρετικά ασταθές. Κινδυνεύει ακόμη και να ανατραπεί από μαζικές κινητοποιήσεις στη χώρα. Αυτό θα αποσταθεροποιούσε περαιτέρω την περιοχή, με την εμφάνιση ενός εχθρικού προς το Ισραήλ καθεστώτος στην ακριβώς απέναντι όχθη του ποταμού Ιορδάνη, σε αντίθεση με το σημερινό, το οποίο θα προτιμούσε να περιμένει να «ξεθυμάνει» η παρούσα σύγκρουση και να επιστρέψει στις κανονικές σχέσεις το συντομότερο δυνατό.

Οι ΗΠΑ ειδικότερα ασκούν πίεση για να αποφύγουν οτιδήποτε θα μπορούσε να κλιμακώσει τον πόλεμο. Χρησιμοποιούν το ζήτημα των Ισραηλινών ομήρων για να πιέσουν τον Νετανιάχου και την κυβέρνησή του να ενεργήσουν με σύνεση. Αυτό προκαλεί επίσης εσωτερικές διαιρέσεις στην ισραηλινή κοινωνία.

Αμέσως μετά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, η διάθεση ήταν μαζικά υπέρ μιας απάντησης στη Χαμάς, αλλά από τότε, οι απόψεις έχουν κάπως αλλάξει. Μια μελέτη από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ αποκαλύπτει ότι η ανησυχία για τους ομήρους έχει μετατοπίσει τις απόψεις των ανθρώπων υπέρ του να δοθεί περισσότερος χρόνος για τη διαπραγμάτευση της απελευθέρωσής τους. Το επίπεδο της υποστήριξης σε μια χερσαία εισβολή έχει πέσει, από 65% αμέσως μετά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου σε 46% τώρα.

Η Χαμάς ανακοίνωσε ότι θα ήταν υπέρ μιας ανταλλαγής όλων των ομήρων που κρατά με όλους τους Παλαιστίνιους που κρατούνται στις ισραηλινές φυλακές. Αλλά είναι προφανές ότι ο Νετανιάχου ενδιαφέρεται ελάχιστα για τους ομήρους. Λέει ότι το Ισραήλ θα τους σώσει μέσω μιας χερσαίας εισβολής. Αυτό είναι μια ένδειξη ότι οι ζωές των ομήρων είναι το τελευταίο πράγμα στο μυαλό του Νετανιάχου. Υπό την πίεση, αναγκάστηκε να συναντήσει τις οικογένειες των ομήρων, αλλά αυτό ήταν απλώς μια τακτική για να αποκρούσει την κριτική που δέχεται σε αυτό το μέτωπο.

Η ακροδεξιά μέσα στο Ισραήλ έχει φτάσει στο σημείο να παρουσιάζει τις οικογένειες των ομήρων ως προδότες που τόλμησαν να ζητήσουν κατάπαυση του πυρός για να μπορέσουν να προχωρήσουν οι διαπραγματεύσεις. Για αυτούς τους ανθρώπους, οι όποιες παραχωρήσεις σε αυτό το μέτωπο θεωρούνται ήττα που θα ενίσχυε τη Χαμάς.

Όλα αυτά εξηγούν γιατί ο ισραηλινός στρατός προτίμησε να προχωρήσει σε μια μακροχρόνια, πολιορκητική εκστρατεία αντί για μια ολοκληρωτική χερσαία εισβολή.

Το σχέδιο φαίνεται να περιλαμβάνει γρήγορες επιδρομές για να χτυπηθούν στόχοι της Χαμάς, προκαλώντας έτσι τους μαχητές της να βγουν και να αποκαλύψουν τις βάσεις, τους εκτοξευτές ρουκετών και άλλες θέσεις τους, και στη συνέχεια τον σφοδρό βομβαρδισμό αυτών των θέσεων. Το πρόβλημα, φυσικά, είναι ότι οι μαχητές της Χαμάς έχουν πλήρη επίγνωση γι’ αυτό και, στο μέτρο του δυνατού, θα λειτουργούν με τέτοιο τρόπο ώστε να μειώνουν την έκθεση όλων των θέσεων τους. Αυτή η διαδικασία θα είναι πράγματι αιματηρή, βάναυση και παρατεταμένη. Θα σήμαινε την καταστροφή της Πόλης της Γάζας και έναν απολογισμό δεκάδων χιλιάδων νεκρών.

Ποιο το μέλλον για τη Γάζα;

Αυτό είναι το βραχυπρόθεσμο σενάριο, αλλά τι σχέδια έχει η ισραηλινή κυβέρνηση για τη Γάζα μόλις τελειώσει αυτό το μακελειό; Η απλή απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει σχέδιο. Ακόμη και Αμερικανοί αξιωματούχοι εξέφρασαν την πλήρη έκπληξή τους από το γεγονός ότι δεν έχει γίνει καμία σκέψη για αυτό. Η Γάζα θα συνεχίσει να διοικείται και να κυβερνάται από κάποιον. Ποιος θα είναι αυτός;

Οι Ισραηλινοί δηλώνουν ανοιχτά ότι δεν μπορεί να είναι η Χαμάς. Θα προτιμούσαν να αναλάβει η Παλαιστινιακή Αρχή. Αλλά ήδη ο Αμπάς, ο Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, έχει δηλώσει ότι δεν θα εισέλθει στη Γάζα καβάλα σ’ ένα ισραηλινό τανκ. Ήδη κρέμεται από μια κλωστή, καθώς η Παλαιστινιακή Αρχή είναι εντελώς απαξιωμένη ανάμεσα στους Παλαιστίνιους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Δυτικής Όχθης. Δεν φαίνεται να μπορεί να διαχειριστεί τη Γάζα για λογαριασμό των Ισραηλινών.

Ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Γκαλάντ δήλωσε ότι υπάρχουν τέσσερα στάδια σε αυτόν τον πόλεμο. Το πρώτο ήταν η αρχική εκστρατεία σκληρών αεροπορικών βομβαρδισμών διάρκειας τριών εβδομάδων. Το δεύτερο είναι αυτό που συμβαίνει τώρα, που περιλαμβάνει την αναζήτηση κάθε βάσης της Χαμάς, κάθε μαχητή, κάθε εκτοξευτή ρουκετών, και την πλήρη καταστροφή τους. Όπως έχουμε εξηγήσει, αυτό θα πάρει πολύ χρόνο – και μπορεί να μην επιτευχθεί ποτέ πλήρως. Αλλά μετά τι;

Σύμφωνα με τους Times of Israel (29 Οκτωβρίου 2023): «[…] ο στρατός προετοιμάζεται για ένα τρίτο, ενδιάμεσο στάδιο μάχης κατά το οποίο θα αρχίσει να αναζητά νέα ηγεσία για τον χτυπημένο θύλακα, ενώ θα ξεριζώνει τους “θύλακες αντίστασης”. Μόνο μετά από αυτή τη χαμηλότερης έντασης σύγκρουση, η οποία επίσης εκτιμάται ότι θα διαρκέσει αρκετούς μήνες, είπε ο Γκαλάντ, το Ισραήλ θα περάσει στην τελική φάση: την αποσύνδεση από τη Λωρίδα της Γάζας. […]». [Έμφαση του Φρεντ Γουέστον]

Τι περιλαμβάνει αυτή η «αποσύνδεση», σύμφωνα με την ισραηλινή κυβέρνηση; Ούτε ο Γκαλάντ δεν το ξέρει. Όπως επισημαίνει το ίδιο άρθρο: «Εκτός από το ότι ούτε το Ισραήλ ούτε η Χαμάς θα ελέγχουν τη Γάζα μετά τον πόλεμο, ο υπουργός Άμυνας δεν διευκρίνισε τι θα συνεπαγόταν τελικά αυτή η αποσύνδεση. […] “Ό,τι ακολουθήσει θα είναι καλύτερο, ό,τι και αν είναι”, είπε ο Γκαλάντ».

Λοιπόν, αν ο Γκαλάντ δεν έχει ιδέα τι να κάνει μόλις τελειώσει αυτός ο πόλεμος, ας επιστρέψουμε στον Ναφτάλι Μπένετ – ο οποίος, ας μην ξεχνάμε, ήταν πολύ πρόσφατα ο πρωθυπουργός του Ισραήλ – και ας δούμε αν μπορεί να μας δώσει μια ιδέα για το τι σκέφτονται.

Βραχυπρόθεσμα, λέει ότι οι κάτοικοι της Γάζας πρέπει είτε να μετακινηθούν όλοι νότια – αν και βομβαρδίζονται κι εκεί – είτε να απομακρυνθούν πράγματι τελείως από τη Λωρίδα της Γάζας και να γίνουν πρόσφυγες και να ασχοληθούν μαζί τους άλλες χώρες. Αυτό ισοδυναμεί με απειλή πραγματικής εθνοκάθαρσης σε μαζική κλίμακα, ξυπνώντας μνήμες από τη Νάκμπα του 1948 και τον εκτοπισμό 750 χιλιάδων Παλαιστινίων που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια και τα χωριά τους.

Ο Μπένετ έχει επίγνωση αυτής της κατηγορίας και ως εκ τούτου προτείνει η μετεγκατάσταση να είναι προσωρινή! Και μόλις γίνει η ολοκληρωτική καταστροφή της Πόλης της Γάζας, θα επιτραπεί στους Παλαιστίνιους να επιστρέψουν στα ανύπαρκτα σπίτια τους. Τότε το Ισραήλ θα ένιπτε τα χέρια του απέναντι στους Παλαιστίνιους της Γάζας, παύοντας να παρέχει νερό και ηλεκτρισμό, σταματώντας κάθε εμπόριο με τον θύλακα, και αποκόπτωντάς τον εντελώς.

Αυτό θα ήταν το τέταρτο και τελευταίο στάδιο αυτού του πολέμου, το οποίο θα περιελάμβανε, σύμφωνα με τον Γκαλάντ, «την άρση της ευθύνης του Ισραήλ για τη ζωή στη Λωρίδα της Γάζας και τη δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας ασφάλειας για τους πολίτες του Ισραήλ». Αυτό – όπως είδαμε – θα το εγγυάται μια λωρίδα πλάτους δύο χιλιομέτρων, ένα είδος νεκρής ζώνης μέσα στη Λωρίδα, κατά μήκος του συνόρου με το Ισραήλ.

Ένας πόλεμος που προετοιμάζει περισσότερους πολέμους

Έτσι, αυτό που βλέπουμε μπροστά μας είναι ένας μακρύς, παρατεταμένος πόλεμος, με τεράστιες καταστροφές της υποδομής της Γάζας, τεράστιες απώλειες αμάχων, και στη συνέχεια το Ισραήλ να αποποιείται οποιαδήποτε μελλοντική ευθύνη για τη Γάζα, εγκαταλείποντας τους Παλαιστίνιους στη μοίρα τους. Αν οι άνθρωποι που κυβερνούν το Ισραήλ σήμερα πιστεύουν ότι αυτή είναι μια λύση, πρέπει να ζουν σε άλλο πλανήτη!

Σοβαροί αναλυτές δηλώνουν ότι η Χαμάς δεν μπορεί να καταστραφεί. Ναι, μπορούν να σκοτώσουν πολλούς από τους μαχητές της, μπορούν να καταστρέψουν πολλές από τις βάσεις τους, και μπορούν να επιδιώξουν να σκοτώσουν την ηγεσία της. Το πρόβλημα είναι ότι μέρος της ηγεσίας και της βάσης υποστήριξής της δεν βρίσκεται στη Γάζα αλλά εδρεύει έξω. Η κατεδάφιση της Πόλης της Γάζας σημαίνει επίσης ότι ένα τμήμα της Χαμάς και θα έχει προετοιμάσει βάσεις στο νότιο τμήμα της Λωρίδας, πράγμα που σημαίνει ότι ο ισραηλινός στρατός θα πρέπει επίσης να συνεχίσει τον πόλεμο βομβαρδίζοντας σφοδρά το νότο.

Το να πιστεύει κανείς ότι, υπό αυτές τις συνθήκες, ο λαός της Γάζας θα δεχόταν μια διοίκηση που επιβάλλεται από έξω με εντολή του Ισραήλ είναι πραγματικά σαν να ζει σε άλλο πλανήτη. Υπάρχει ένα σίγουρο πράγμα που θα πετύχει η ισραηλινή εισβολή, και αυτό είναι μια ολόκληρη νέα γενιά Παλαιστινίων που θα έχει συσσωρεύσει τεράστιο μίσος. Για κάθε μαχητή της Χαμάς που σκοτώνεται, δέκα νέοι άνθρωποι θα είναι πρόθυμοι να πάρουν τα όπλα ως αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης. Θα δημιουργηθεί το έδαφος για περισσότερες και πιο αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών.

Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές έχουν πλήρη επίγνωση όλων αυτών, αλλά βρίσκονται σε πολύ αδύναμη θέση. Αυτό που είναι εντυπωσιακά κραυγαλέο είναι το πόσο πιο αδύναμες έχουν γίνει οι ΗΠΑ σε αυτή την κατάσταση. Εδώ έχουμε το πιο ισχυρό ιμπεριαλιστικό κράτος που έχει δει ποτέ ο κόσμος, με μια τεράστια στρατιωτική δύναμη και πάνω από 700 στρατιωτικές βάσεις σε περίπου 80 χώρες σε όλο τον κόσμο, να αποδεικνύεται ανίκανο να διατηρήσει τον έλεγχο της κατάστασης. Περιορίζεται στο να «συμβουλεύει» τον Νετανιάχου για το τι πρέπει να κάνει, να τον προειδοποιεί να μην προχωρήσει πολύ μακριά, και να τον καλεί να σκεφτεί προσεκτικά πριν κάνει οποιαδήποτε ριψοκίνδυνη κίνηση.

Η αδυναμία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αποκαλύπτεται επίσης από όσα συμβαίνουν στον ΟΗΕ. Παρουσιάζονται ψηφίσματα στο Συμβούλιο Ασφαλείας από τους Ρώσους, από τους Βραζιλιάνους, από τις ΗΠΑ, και όλα έρχονται αντιμέτωπα με βέτο, δείχνοντας στον κόσμο την αληθινή φύση αυτού του σώματος.

Αλλά η πρόσφατη έγκριση από τη Γενική Συνέλευση ενός μη δεσμευτικού ψηφίσματος που ζητούσε ανθρωπιστική εκεχειρία στη Γάζα, το οποίο συντάχθηκε από τα αραβικά κράτη, με 120 υπέρ, 14 κατά και 45 αποχές, αν και δεν είχε άμεσες πρακτικές συνέπειες, αποκάλυψε πόσο πιο απομονωμένες έχουν μείνει οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους. Αντανακλά έναν μεταβαλλόμενο συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Ο «συνασπισμός των πρόθυμων» των 12 χωρών που υποστηρίζει τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, έχει εντάξει στις δυνάμεις του χώρες όπως η Αυστρία, η Ουγγαρία, οι Νήσοι Μάρσαλ και η Τόνγκα.

Αυτό εξηγεί επίσης γιατί ο Μπάιντεν αναγκάζεται να επαναλαμβάνει το μότο της «ανθρωπιστικής βοήθειας» στη Γάζα, ενώ εξακολουθεί να υποστηρίζει ουσιωδώς το ισραηλινό καθεστώς. Έχει μάλιστα επαναλάβει τη θέση ότι, μόλις τελειώσει αυτός ο πόλεμος, θα πρέπει να αναζητηθεί μια πολιτική (και όχι στρατιωτική) απάντηση και ότι θα πρέπει να εξεταστεί μια λύση δύο κρατών.

Αυτά είναι μόνο λόγια, γιατί η υλική βάση για μια λύση δύο κρατών έχει καταστραφεί από τις δεκαετίες αποικιοποίησης της Δυτικής Όχθης. Αυτό είναι κάτι που τα δυτικά ΜΜΕ προτιμούν να μην τονίζουν και πολύ. Πριν από την επίθεση της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ, ο ισραηλινός στρατός είχε επικεντρώσει τις επιχειρήσεις του στη Δυτική Όχθη. Για ποιο σκοπό; Για να υποστηρίξει τη συνεχιζόμενη καταπάτηση παλαιστινιακής γης από των Εβραίους εποίκους.

Μέχρι αυτό το καλοκαίρι, περίπου 200 Παλαιστίνιοι είχαν σκοτωθεί από Ισραηλινούς στρατιώτες και εποίκους, οι περισσότεροι από αυτούς στη Δυτική Όχθη. Αυτό ήταν μέρος μιας συστηματικής ενίσχυσης της δημιουργίας ολοένα και περισσότερων οικισμών εποίκων, που οδήγησε σε μια κατάσταση όπου οι Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη φοβούνται για τη ζωή τους τη στιγμή που προσπαθούν να δουλέψουν σε χωράφια τους. Ακόμα και το μάζεμα της ελιάς στα χωράφια έχει γίνει επικίνδυνο.

Τον Ιούνιο, η κυβέρνηση Νετανιάχου είχε δώσει fast-track έγκριση για χιλιάδες νέες κατοικίες για εποίκους στη Δυτική Όχθη (βλέπε εδώ). Όλα αυτά ήταν πριν από την επίθεση της Χαμάς τον Οκτώβριο. Από τότε, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση, ένοπλοι έποικοι είχαν εντείνει τις επιχειρήσεις τους, με πλήρη υποστήριξη του ισραηλινού στρατού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν πάνω από 100 Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη. Το πρόγραμμα των παράνομων εποικισμών, αντί να επιβραδύνεται, επιταχύνεται μαζικά. Είναι γεγονός ότι, ήδη σήμερα, δεν υπάρχει ούτε ένα ενιαίο παλαιστινιακό έδαφος. Έτσι, η πολιτική λύση στην οποία αναφέρεται ο Μπάιντεν δεν υφίσταται.

Το σημερινό εφιαλτικό σενάριο που αντιμετωπίζει ο παλαιστινιακός λαός προετοιμάστηκε από τον Νετανιάχου και όλη τη σιωνιστική άρχουσα τάξη, με την υποστήριξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και όλων των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, από τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και όλες τις άλλες μικρότερες δυνάμεις που έχουν παραταχθεί πίσω από το φύλλο συκής του «δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα».

Μπροστά σε έναν πόλεμο όπως ο σημερινός που διεξάγεται στη Γάζα, οι μαρξιστές δεν προσπαθούμε να βρουν «ποιος τον ξεκίνησε». Δεν θα αγνοήσουμε τα 75 χρόνια βάρβαρης κατοχής που προηγήθηκαν της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου και δεν θα συμμετάσχουμε στη σιωνιστική και ιμπεριαλιστική χορωδία φορτώνοντας την αποκλειστική ευθύνη στη Χαμάς. Η λογική αυτού του συλλογισμού είναι να κατηγορηθεί ο λαός της Γάζας για τον εφιάλτη που υφίσταται αυτή τη στιγμή: σαν να κατηγορείται το θύμα ενός εγκλήματος.

Αυτή η σύγκρουση είναι η συνέχεια μιας πολιτικής που έχει ρίζες πριν από την ίδρυση του Ισραήλ το 1948, όταν 750 χιλιάδες Παλαιστίνιοι υπέστησαν εθνοκάθαρση από την πατρίδα τους. Και σε αυτή την ιστορική σύγκρουση, ο παλαιστινιακός λαός είναι αυτός που έχει στερηθεί την πατρίδα του και αντεπιτίθεται, καθώς του αφαιρείται όλο και περισσότερη από τη γη του.

Σήμερα, ο παλαιστινιακός λαός ανακαλεί στη μνήμη του τη Νάκμπα όσο ποτέ άλλοτε. Και η σιωνιστική άρχουσα τάξη δεν κρύβει καν ότι υποστηρίζει την αποικιοποίηση της Δυτικής Όχθης, ειδικότερα. Προχωρούσαν σε αυτήν την πολιτική πριν από τις 7 Οκτωβρίου, και τώρα την εντείνουν ακόμη περισσότερο, με περισσότερους από 700 χιλιάδες Εβραίους εποίκους να ζουν στη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και τα Υψώματα του Γκολάν (κατεχόμενο συριακό έδαφος).

Αυτός είναι ο παρών ο πόλεμος: ο παλαιστινιακός λαός δολοφονείται, κακοποιείται, εκδιώκεται από τη γη του και, στη Γάζα, οδηγείται σε απόγνωση και κλείνεται σε μια γιγάντια υπαίθρια φυλακή. Και οι κομμουνιστές πρέπει όλα αυτά να τα εξηγήσουμε. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλες μας τις δυνάμεις, όλη μας την ενέργεια και τα περιορισμένα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας, για να αντικρούσουμε το μπαράζ προπαγάνδας της καπιταλιστικής τάξης παντού.

Ωστόσο, δεν αρκεί η απάντηση σε αυτήν την προπαγάνδα. Ακριβώς όπως δεν αρκεί η έκκληση για εκεχειρία (την οποία σε κάθε περίπτωση οι Ισραηλινοί και οι ιμπεριαλιστές υποστηρικτές τους δεν έχουν καμία πρόθεση να παραχωρήσουν) και πολύ λιγότερο για μια «ανθρωπιστική παύση», την οποία ζητούν οι δόλιοι ρεφορμιστές και ένα τμήμα των ιμπεριαλιστών για να επιτραπεί μια στάλα βοήθειας στη Γάζα, μετά την οποία θα συνεχιστεί η σφαγή. Εμείς, ως κομμουνιστές, δεν αγωνιζόμαστε για την επιστροφή στην ίδια την κατάσταση που οδήγησε στη σημερινή καταστροφή της Γάζας και στο θάνατο χιλιάδων ανθρώπων.

Πρέπει να εξηγήσουμε ότι τα δεινά του παλαιστινιακού λαού πηγάζουν από τον ίδιο τον καπιταλισμό. Αυτό το σύστημα σε κρίση είναι που δημιουργεί τους πολέμους, όπως αυτός στην Ουκρανία και εκείνος στην Υεμένη. Όλοι τους είναι προϊόν ενός συστήματος που θα έπρεπε εδώ και πολύ καιρό να έχει θαφτεί. Οι λαοί της Μέσης Ανατολής συμπονούν ενστικτωδώς τον παλαιστινιακό λαό και πολλοί ανάμεσά τους θα ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.

Αλλά οι άρχουσες ελίτ της περιοχής, από το Κάιρο μέχρι το Ριάντ, δεν ενδιαφέρονται να πολεμήσουν πραγματικά για μια ελεύθερη Παλαιστίνη. Είναι οι καταπιεστές των δικών τους λαών και φοβούνται ότι οποιαδήποτε ανάμειξη στη σύγκρουση στο πλευρό της Παλαιστίνης θα μπορούσε να πυροδοτήσει την κατάσταση στο εσωτερικό, θέτοντας σε κίνδυνο την εξουσία και τα προνόμιά τους. Κρίνοντας από τις μαζικές διαδηλώσεις που έχουν ξεσπάσει σε όλο τον αραβικό κόσμο σε ένδειξη αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη, αυτός είναι ένας δικαιολογημένος φόβος.

Οι κομμουνιστές εξηγούμε ότι μια λύση στην παρούσα κρίση μπορεί να βρεθεί μόνο μέσω της ταξικής πάλης σε όλη την περιοχή, των εργατών και των φτωχών ανθρώπων ενάντια στους πλούσιους και ισχυρούς και ενάντια στις δικές τους σάπιες κυβερνήσεις. Η συνένωση αυτών των αγώνων μπορεί να αρχίσει να δείχνει το περίγραμμα μιας μελλοντικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας της Μέσης Ανατολής, η οποία θα έδινε τέλος στις δεκαετίες πολέμου και καταστροφής.

Επιπλέον, η καταπίεση των Παλαιστινίων έχει γίνει κομβικό σημείο για την οργή των εργαζομένων και της νεολαίας σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των ιμπεριαλιστικών χωρών, που έχουν επίσης βιώσει τεράστιες διαδηλώσεις, σε πείσμα της αστικής καταστολής και της συκοφαντίας. Αυτό μετατρέπει την παρούσα σύγκρουση σε παράγοντα στον παγκόσμιο αγώνα της εργατικής τάξης.