Η «24ωρη» δεν ενθουσιάζει κανέναν εργαζόμενο – Ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει πρωτοβουλία για προετοιμασία γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας

Μια ακόμα 24ωρη γενική απεργία, η 21η από τις αρχές του 2010 (τρεις 48ωρες γενικές απεργίες έχουν ακόμα διεξαχθεί από τότε), διεξάγεται μετά από σχετικό κάλεσμα των ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ, με τους εργαζόμενους και τις εκατοντάδες χιλιάδων άνεργων συναδέλφων τους να μην δείχνουν κανέναν ενθουσιασμό γι’ αυτήν. 

Η εργατική τάξη με το αλάνθαστο ταξικό της ένστικτο, καταλαβαίνει ότι μια ακόμα αποσπασματική και χωρίς προοπτική κλιμάκωσης 24ωρη γενική απεργία, μετά από τόσες άλλες ανάλογες που δεν οδήγησαν στην ανατροπή των μέτρων των Μνημονίων, δεν έχει να της προσφέρει κάτι ουσιαστικό.

Οι εργαζόμενοι δεν είναι μωρά παιδιά να πιστεύουν ότι τέτοιες απεργίες μπορούν να οδηγήσουν στην «ανατροπή», σύμφωνα με τα ανέξοδα και εύηχα σλόγκαν που αφειδώς αυτές τις μέρες «εξακοντίζουν» σύσσωμες οι συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες των εργαζόμενων, αποδεικνύοντας τη μεγάλη απόσταση που τις χωρίζει από τις αληθινές διαθέσεις και τη συνείδηση των μαζών.

Η εργατική τάξη έχει ένα αναφαίρετο δικαίωμα, του οποίου «καμιά φορά» - προς λύπη ορισμένων εκ των ηγεσιών της – κάνει χρήση: να βγάζει συμπεράσματα μέσα από την εμπειρία των ίδιων των αγώνων της. Καλό θα ήταν λοιπόν, όσα από τα στελέχη των συνδικάτων και των αριστερών κομμάτων κραυγάζουν «ανατροπή» δείχνοντας στους εργάτες μια ακόμα 24ωρη γενική απεργία, να ρωτήσουν έναν «απλό» εργαζόμενο να τους πει ποιο είναι το πρώτο συμπέρασμα που ο ίδιος έχει βγάλει από τα τρία χρόνια απεργιών ενάντια στα Μνημόνια. Το στοιχειώδες συμπέρασμά που θα τους ανέφερε, είναι ότι οι αποσπασματικές γενικές απεργίες είναι αναποτελεσματικές και ότι απαιτείται ένας γενικευμένος απεργιακός αγώνας διαρκείας.

Οι ηγετικές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν έχουν καμία διάθεση να διεξάγουν αυτόν τον αγώνα. Αποτελούν οι ίδιες σοβαρό εμπόδιο για την ανάπτυξή του. Με την τακτική των αποσπασματικών και εκτονωτικών γενικών απεργιών που ακολουθούν, αποτελούν το βασικό στήριγμα της κυβέρνησης όλα αυτά τα χρόνια. Το κύριο ερώτημα όμως, δεν είναι τι κάνουν αυτές οι γραφειοκρατικές και καταδικασμένες στη συνείδηση της μεγάλης πλειονότητας των εργαζόμενων ηγεσίες, αλλά το τι κάνει η ηγεσία της νέας πολιτικής τους ελπίδας, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνη δυστυχώς, πάντα στο όνομα της δήθεν αυτονομίας των συνδικάτων, αρνούμενη να πάρει οποιαδήποτε πρωτοβουλία για την ανάπτυξη ενός αγώνα διαρκείας, πρακτικά συνηγορεί στην αυτονομία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας από τη θέληση της βάσης του εργατικού κινήματος.

Οι σύντροφοι της ηγεσίας πρέπει να καταλάβουν ότι ο αγώνας πλέον, δεν είναι συνδικαλιστικός, αλλά πολιτικός. Ήρθε λοιπόν η ώρα να τιμήσουν και να πραγματοποιήσουν το σύνθημα που οι ίδιοι έριξαν, καλλιεργώντας προσδοκίες στους εργαζόμενους, δηλαδή αυτό της «δημοκρατικής ανατροπής της συγκυβέρνησης». Η 24ωρη γενική απεργία πρέπει να έχει άμεση κλιμάκωση και γι’ αυτό το σκοπό, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να προωθήσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα μαζικής δράσης. Ταυτόχρονα, πρέπει να λάβει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για να φύγει από τις κορυφές του συνδικαλιστικού κινήματος το καρκίνωμα της γραφειοκρατίας της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ. Διότι αν σήμερα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι το σημαντικότερο στήριγμα της συγκυβέρνησης Σαμαρά, η παθητική στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας μετατρέπεται στο σημαντικότερο στήριγμα της τελευταίας.

Οι πολιτικοί συσχετισμοί έχουν αλλάξει στην κοινωνία και ήρθε η ώρα, επιτέλους, να μεταβληθούν και στα συνδικάτα! Η επίθεση της τρόικας και της ελληνικής άρχουσας τάξης, δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε ιδιωτικό και «δημόσιο» τομέα, γι’ αυτό ο επιζήμιος, συντεχνιακός διαχωρισμός των εργαζόμενων σε δυο συνομοσπονδίες πρέπει να σταματήσει.

Πιο συγκεκριμένα, η Πρωτ. «Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ» προτείνει :

1) Ο ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με το ΚΚΕ, τα σωματεία και τις ομοσπονδίες να προετοιμάσουν μια γενική απεργία διαρκείας μέχρι την ανατροπή της κυβέρνησης.

2) Από κοινού να πάρουν την πρωτοβουλία για την σύγκληση ενός γνήσιου πανεργατικού συνεδρίου με εκλεγμένους αντιπροσώπους από όλα τα συνδικάτα και τους εργατικούς χώρους, που θα ιδρύσει μια ενιαία συνομοσπονδία σε ιδιωτικό και κρατικό τομέα, θα συζητήσει τον απολογισμό των αγώνων της τελευταίας τριετίας και την προετοιμασία μιας γενικής απεργίας διαρκείας και θα εκλέξει μια νέα μαχητική συνδικαλιστική ηγεσία.

3) Η προετοιμασία της γενικής απεργίας διαρκείας θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει την άμεση ίδρυση κεντρικού απεργιακού ταμείου, την ταξική – διεθνιστική έκκληση για συμπαράσταση και αλληλεγγύη από τα συνδικάτα και τα εργατικά κόμματα της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου, την ανασύσταση των λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές, τη δημιουργία επιτροπών αγώνα σε όλους τους εργατικούς χώρους και τις γειτονιές, τη δημιουργία εργατικών φρουρών και κεντρικών πολιτοφυλακών για την περιφρούρηση και την άμυνα του κινήματος από τις προβοκάτσιες, τη βία της αστυνομίας και των φασιστικών συμμοριών.

Μόνο μέσα από έναν τέτοιο δρόμο μπορεί να γίνει πράξη το συντομότερο δυνατό η ανατροπή της συγκυβέρνησης τρόικας και ελληνικής άρχουσας τάξης και να ανοίξει ο δρόμος για μια κυβέρνηση που θα εκφράζει τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού και η οποία, όπως αδιάκοπα τονίζουμε, θα πρέπει να είναι μια επαναστατική, σοσιαλιστική κυβέρνηση της Αριστεράς, εφοδιασμένη με το αναγκαίο πολιτικό πρόγραμμα (Διαβάστε το πρόγραμμα που προτείνουμε εδώ – συνυπογράψτε το εδώ).

Source: Marxistiki Foni (Greece)