Ο πυροβολισμός ενός άοπλου 18χρονου, του Μάικλ Μπράουν και η ακόλουθη διάλυση μιας διαδήλωσης από την αστυνομία με δακρυγόνα και σκυλιά, έχει απελευθερώσει το θυμό και την δυσαρέσκεια που συσσωρεύονταν στην μαύρη νεολαία στην κατά τα άλλα ήσυχη εργατική γειτονία του Σεντ Λούις, το Φέργκιουσον, που γνώρισε ένα βράδυ ταραχών. Αυτά τα γεγονότα δείχνουν πάνω απ όλα την τεράστια πίεση που συσσωρεύεται κάτω από την επιφάνεια στην Αμερικάνικη κοινωνία.
Το Σάββατο, 9 Αυγούστου, στο Φέργκιουσον του Μισούρι, ένα προάστιο του Σεντ Λούις, υπήρχε μια αναφορά στην αστυνομία για ληστεία σε ένα τοπικό βενζινάδικο το QuikTrip. Μια περιπολία από το Αστυνομικό Τμήμα του Φέργκιουσον έσπευσε στην περιοχή. Μερικοί αστυνομικοί βρέθηκαν μπροστά σε ένα 18χρονο νεαρό μαύρο, τον Μάικλ Μπράουν, ο οποίος σύμφωνα με μάρτυρες ήταν καθοδόν για το σπίτι της γιαγιάς του, αρκετά τετράγωνα μακριά από το μαγαζί που έγινε η ληστεία. Ο Μπράουν περπατούσε στο δρόμο, όταν, σύμφωνα με μάρτυρες, ένας αξιωματικός φώναξε σε αυτόν να “φύγει από το γ… πεζοδρόμιο”. Η έκθεση της αστυνομίας διαφέρει από τις μαρτυρίες ως προς το τι ακολούθησε, με την αστυνομία να αναφέρει ότι ο Μπράουν έσπρωξε τον αστυνομικό και προσπάθησε να πάρει το όπλο του, ενώ οι μάρτυρες που ήταν παρόντες υποστηρίζουν ότι ο Μπράουν υποχωρούσε. Όλοι οι μάρτυρες συμφωνούν ότι ο Μπράουν ήταν άοπλος και είχε τα χέρια του στον αέρα, όταν ο αστυνομικός τον πυροβόλησε εννέα φορές. Ο Μπράουν θα ξεκινούσε μαθήματα σε κολέγιο επαγγελματικής εκπαίδευσης αυτή τη βδομάδα.
Μετά τους πυροβολισμούς το σώμα του Μπράουν έμεινε ακάλυπτο στο δρόμο για ώρες, παρά την παρουσία περίπου 60 αστυνομικών και παρά το πλήθος που άρχισε να συγκεντρώνεται. Η διάθεση σύντομα μετατράπηκε από δυσπιστία σε θυμό και αγανάκτηση. Ο πατέρας του Μπράουν, Λούις Χεντ, έγραψε βιαστικά σε ένα χαρτόνι «Η αστυνομία του Φέργκιουσον μόλις εκτέλεσε τον άοπλο γιο μου.» Αυθόρμητες συγκεντρώσεις ακολούθησαν στο συγκρότημα διαμερισμάτων αργότερα το Σάββατο, με διαδηλωτές να κρατούν τα χέρια ψηλά και να φωνάζουν «μην πυροβολείτε»!
Την Κυριακή, μια αγρυπνία οργανώθηκε στις 10 το πρωί με ένα πλήθος περίπου 1.000, που αποτελούνταν κυρίως από κατοίκους Φέργκιουσον . Καθώς περνούσαν οι ώρες, όλο και περισσότεροι αστυνομικοί συγκεντρώνονταν, από σχεδόν όλα τα γειτονικά διαμερίσματα, συμπεριλαμβανομένης μιας ομάδας SWAT με ένα τεθωρακισμένο όχημα και επιθετικά τουφέκια, καθώς και K-9 ομάδες. Η βαριά αστυνομική παρουσία, αντί για τον εκφοβισμό των διαδηλωτών, τους εξόργισε. Ο επικεφαλής της κυβέρνησης του Σεντ Λούις, Charlie Dooley, ένας μαύρος Δημοκρατικός, μίλησε με τους διαδηλωτές, κάνοντας τους έκκληση να πάνε σπίτια τους. Αλλά εξέφρασε επίσης την « εμπιστοσύνη του στην αστυνομία του Σεντ Λούις για τη διεξαγωγή μιας δίκαιης έρευνας», το πλήθος τον αποδοκίμασε και του φώναξε να κατέβει κάτω. Η αστυνομία για την οποία ο κ. Dooley είναι τόσο σίγουρος είναι στο επίκεντρο συνεχών καταγγελιών στα ομοσπονδιακά δικαστήρια για φυλετικές διακρίσεις. Μέχρι τις 20:00 το βράδυ, η αστυνομία με εξοπλισμό για αντιμετώπιση ταραχών άρχισε την εκκαθάριση στους δρόμους κοντά στο αστυνομικό τμήμα.
Καθώς η αστυνομία συνέχισε προωθείται, μερικοί από τους νέους πήραν τα αυτοκίνητα τους και άρχισαν τις λεηλασίες, οι οποίες διήρκεσαν μέχρι νωρίς το πρωί. Πολλοί νέοι έσπασαν παράθυρα, σταμάτησαν λεωφορεία, και λεηλάτησαν μαγαζιά, με αποκορύφωμα την πυρπόληση του QuikTrip. Η εξέγερση διήρκεσε από την Κυριακή το βράδυ μέχρι λίγο μετά τα μεσάνυχτα, αφήνοντας αρκετές διαλυμένες επιχειρήσεις, ένα καμένο βενζινάδικο, και συνολικά, 32 συνεληφθέντες. Τοπικές ειδήσεις αναφέρουν ότι οι πυροβολισμοί ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της νύχτας, κάποιοι μάλιστα στόχευαν αστυνομικούς, αν και δεν αναφέρθηκαν τραυματισμοί.
Από τότε, τα μεγάλα ΜΜΕ έχουν επικεντρωθεί στους εμπρησμούς, τις λεηλασίες και τη βία. Από τη Δευτέρα, καταστήματα και άλλα δημόσια κτίρια στην περιοχή παρέμειναν κλειστά. Οι κάτοικοι αυτής της περιοχής της εργατικής τάξης εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για τις καταστροφές και για το γεγονός ότι οι διαδηλώσεις έλαβαν μια τέτοια τροπή. Όταν η αστυνομία του Σεντ Λούις αποφάσισε να θέσει τέλος στην πορεία το βράδυ της Κυριακής με διμοιρίες ΜΑΤ και αστυνομικά σκυλιά, αφαίρεσαν τη μόνη νόμιμη δίοδο για την νεολαία να εκφράσει την αγανάκτηση και το θυμό της. Οι αρχές δεν κατανόησαν τη διάθεση πολλών στους δρόμους, μία διάθεση «μέχρι εδώ», μέχρι εδώ με την ανεργία και τη φτώχεια «φτάνει πια!», αρκετά με την τρομοκρατία από την αστυνομία, αρκετά με το να μην έχουμε φωνή. Αυτός είναι ο λόγος που οι αρχές άλλαξαν στάση και πλέον κρατάνε μία πιο ήπια στάση, καλώντας για ηρεμία και επιτρέποντας στις διαμαρτυρίες να συνεχιστούν.
Κατά τη διάρκεια αυτών των γεγονότων, τα καπιταλιστικά μέσα ενημέρωσης παίζουν για άλλη μια φορά το ξεδιάντροπο παιχνίδι της κατηγορίας του θύματος. Ειδικά σε τηλεοπτικά μέσα, προβάλλεται παντού η εικόνα του Μάικλ Μπράουν, να φορά ένα κόκκινο πουκάμισο και να κάνει ένα σημάδι μιας συμμορίας, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των διαθέσιμες φωτογραφιών, που τον δείχνουν σε "φιλικές" πόζες. Έχει ενδιαφέρον, το γεγονός ότι αυτό οδήγησε στην ανάρτηση φωτογραφιών στο Instagram χρησιμοποιώντας τον τίτλο «αν με πυροβολούσαν», όπου διάφοροι νέοι ανεβάζουν αντικρουόμενες φωτογραφίες του εαυτού τους και καλούν τον κόσμο να «μαντέψει » ποια φωτογραφία θα διάλεγαν τα ΜΜΕ αν η αστυνομία τους πυροβολούσε στο δρόμο. Αυτό δείχνει όχι μόνο ότι πολλοί νέοι δεν πιστεύουν τα καπιταλιστικά μέσα ενημέρωσης, αλλά είναι επίσης σε θέση να τα κοροϊδεύουν με εφευρετικό τρόπο.
Τώρα έχει ανακοινωθεί ότι το FBI και το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, θα αναλάβει την έρευνα για τον πυροβολισμό του Μάικλ, αλλά αυτή είναι μικρή παρηγοριά για πολλούς. Στην πραγματικότητα, ακόμα και η κεντρική εφημερίδα του Σεντ Λούις αναγκάστηκε να τυπώσει ένα κύριο άρθρο με τίτλο: «Ανισότητα στην απονομή δικαιοσύνης – ο Μαικλ Μπράουν δεν είχε . Ο αστυνομικός που τον πυροβόλησε θα την έχει σε αφθονία». Η εφημερίδα περιορίστηκε να καλέσει για "διαφάνεια" στο πλαίσιο της έρευνας, η οποία θα εξυπηρετεί κατά κάποιο τρόπο ως προειδοποίηση στην αστυνομία για την συμπεριφορά της στο μέλλον.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι σε μια κοινωνία διαιρεμένη σε τάξεις, ο πρωταρχικός σκοπός της αστυνομίας δεν είναι να "εξυπηρετήσει και να προστατεύσει" τους απλούς ανθρώπους, αλλά μάλλον, για να υπερασπιστεί την περιουσία των πλουσίων. Αυτός είναι ο λόγος που, προκειμένου να προστατεύσει περιουσία μερικών δολαρίων μιας εταιρείας αξίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, της QuikTrip, ένας αξιωματικός της αστυνομίας ήταν έτοιμος να βάλει τέλος στη ζωή ενός νέου εργαζόμενου. Αυτός ο πυροβολισμός είναι μόνο μια έκφραση του πραγματικού ρόλου της αστυνομικών στην πιο οξεία μορφή της. Στο πλαίσιο της επιδίωξης του κέρδους, αυτή η κοινωνία αφήνει εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς εργασία, στη φτώχεια, χωρίς στέγη και χωρίς υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση. Ως αποτέλεσμα, σχεδόν 1 στους 100 Αμερικανούς και σχεδόν 1 στους 24 μαύρους Αμερικανούς βρίσκονται στη φυλακή, η οποία είναι μια άλλη μορφή κρατικής τρομοκρατίας και βίας. Λέγεται ότι η κατοχή ιδιοκτησίας είναι εννέα δέκατα του νόμου, προφανώς το υπόλοιπο ένα δέκατο δεν ήταν αρκετό για να προστατεύσει τον Μάικλ Μπράουν.
Εμείς, μαζί με πολλούς άλλους, απαιτούμε ο δολοφόνος του Μάικλ Μπάουν να δικαστεί στο δικαστήριο, χωρίς παρεμβάσεις αστυνομικών. Αλλά πρέπει να είμαστε σαφείς: κάθε δίκη των καπιταλιστικών δικαστηρίων δεν θα αποτρέψει κάτι τέτοιο να συμβεί ξανά. Το πρόβλημα είναι το εξής: ζούμε σε μια ταξική κοινωνία, με τους εργαζόμενους στο ένα άκρο, και μια μικροσκοπική χούφτα καπιταλιστών από την άλλη. Υπάρχει η πλειοψηφία-η εργατική τάξη όλων των χρωμάτων, και της μειοψηφίας, της καπιταλιστικής τάξης, όλων των χρωμάτων, η οποία κυβερνά την κοινωνία έχοντας στα χέρια της τους κεντρικούς μοχλούς της οικονομίας.
Στην καπιταλιστική κοινωνία, οι νόμοι τελικά γράφονται για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της μειοψηφίας. Για την επιβολή τους απαιτούν ένα ειδικό μηχανισμό-το κράτος-το οποίο περιλαμβάνει την αστυνομία και τις φυλακές, για να επιβάλουν τη θέλησή τους στην πλειοψηφία. Όσο ζούμε στο καπιταλιστικό σύστημα, το κράτος θα πρέπει να χρησιμοποιεί βίαιες μεθόδους για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των λίγων. Η παρέμβαση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης φαίνεται να φέρνει αμεροληψία στην έρευνα, όσο διαιωνίζεται όμως τα πραγματικά αίτια για τη δολοφονία του Μάικλ Μπράουν δεν θα αποδοθεί ποτέ πραγματική δικαιοσύνη για τον ίδιο και την οικογένεια του. Όσο ο καπιταλισμός συνεχίζει να υπάρχει, θα υπάρξουν περισσότεροι Trayvon Martins και Michael Browns και η αμερόληπτη "δικαιοσύνη" θα αντιμετωπίζει τους δολοφόνους τους με το γάντι.
Ενώ μπορούμε να συμμεριστούμε τους λόγους για τις ταραχές, ταραχές που εκφράζουν τις βαθιές αντιφάσεις στην κοινωνία, θα πρέπει επίσης να εξηγήσουμε ότι οι ταραχές δεν μπορεί να επιφέρουν θεμελιώδεις αλλαγές. Αποτελούν έκφραση, πάνω απ όλα, της απογοήτευσης, της οργής και της αδυναμίας, και καταλήγουν σε ό, τι ο Huey Newton χαρακτήριζε «σπατάλη ενέργειας». Οι νέοι είναι απογοητευμένοι και δεν έχουν μια στρατηγική για να αλλάξουν τα πράγματα. Είναι η ευθύνη της ηγεσίας του εργατικού κινήματος να κινητοποιήσει τους νέους στον αγώνα για θέσεις εργασίας, για εκπαίδευση, στέγαση, υψηλότερους μισθούς, και άλλα. Όμως, οι κορυφές της AFL-CIO δεν έχουν προσφέρει πολλά περισσότερα από το να ζητούν ψήφους για τους Δημοκρατικούς και να στέλνουν επιστολές διαμαρτυρίας στους νομοθέτες, περιττό να πούμε ότι αυτό δεν έχει λύσει τίποτα.
Επιπρόσθετα, η λεηλασίες και οι βανδαλισμοί θα βλάψουν μόνο τις δικές μας γειτονιές και παρέχουν ένα βολικό αντιπερισπασμό για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία μπορούν στη συνέχεια να εστιάσουν την προσοχή τους στις πυρκαγιές, τις λεηλασίες, και τη συμπεριφορά των εξεγερμένων, προκειμένου να αποσπάσουν την προσοχή από την πλειοψηφία των ειρηνικών διαδηλωτών και μακριά από το σάπιο σύστημα, το οποίο επιτρέπει αυτές τις τραγωδίες σε συμβούν ... Ως εκ τούτου, το ερώτημα που πρέπει να τεθεί δεν είναι γιατί υπήρξε μια εξέγερση, αλλά μάλλον, αυτό που έχει οδηγήσει τους νέους, ιδιαίτερα τη μαύρη νεολαία, σε ένα τέτοιο αδιέξοδο;
Από οικονομική άποψη, η κατάσταση στο Μισούρι είναι παρόμοια με την υπόλοιπη χώρα, και η κρίση στις περιοχές της εργατικής τάξης, όπως Φέργκιουσον ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για πολλούς ανθρώπους, με το πραγματικό ποσοστό ανεργίας γύρω στο 14% και πάνω από 20% για τους μαύρους κατοίκους. Τα ποσοστά για τους μαύρους και Λατίνους νέους είναι περίπου διπλάσια από τα συνολικά ποσοστά. Σύμφωνα με την οργάνωση Αήττητοι Νέοι , "Κατά την τελευταία δεκαετία, η οικονομική ευκαιρία για τους νέους ενήλικες στο Μισούρι έχει μειωθεί δραματικά και η ύφεση έχει κάνει τα πράγματα χειρότερα. Καθώς το εισόδημα και οι προοπτικές απασχόλησης μειώνονται, περισσότεροι νέοι άνθρωποι βρίσκονται σε εργασία μερικής απασχόλησης, ή έξω από το εργατικό δυναμικό συνολικά . "
Το γεγονός είναι ότι η «οικονομική ανάκαμψη» για την οποία ακούμε, δεν είναι για μας αλλά για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουσίους. Παρά την άνοδο της κερδοφορίας, τα χρήματα μένουν στους τραπεζικούς λογαριασμούς των πλουσίων και δεν επενδύονται για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας με καλούς μισθούς αλλά κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Η εργατική τάξη, λευκοί, μαύροι, Λατίνοι ξεζουμίζονται συλλογικά στο όνομα του καπιταλισμού. Δεν υπάρχει διέξοδος για την εργατική τάξη και τη νεολαία στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Στις ΗΠΑ καπιταλισμός έχει από καιρό ακολουθήσει την πολιτική του "διαίρει και βασίλευε". Κατανοώντας το αυτό, ο μαύρος επαναστάτης Malcolm X είπε το περίφημο «δεν μπορείς να έχεις καπιταλισμό χωρίς ρατσισμό.» Οι μαύροι εργαζόμενοι εδώ και καιρό αντιμετωπίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, κάτι που εκφράζεται σε γειτονιές δεύτερης κατηγορίας, σχολεία δεύτερης κατηγορίας, και απασχόληση δεύτερης κατηγορίας όλα επιβάλλονται από ένα αόρατο, αλλά τόσο πιο ισχυρό δίκτυο αστυνομικής καταστολής, διακρίσεων και κοινωνικών αντιλήψεων. Αυτή η καταπίεση συνεχίζεται, διότι ο ακραίος πλούτος των καπιταλιστών βασίζεται στην έλλειψη για την εργατική τάξη. Και εφ 'όσον υπάρχει έλλειψη, είναι πιο εύκολο για την άρχουσα τάξη να διαιρέσει τους μαύρους ενάντια στους λευκούς, τους νέους ενάντια στην παλιότερη γενιά, τους άνδρες εναντίον των γυναικών, καθώς όλοι αγωνίζονται για τα ψίχουλα που έχουν απομείνει από το τραπέζι των καπιταλιστών. Καθώς η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος συνεχίζεται, το σύστημα μπορεί να παρέχει στην πλειοψηφία μόνο χαμηλούς μισθούς και θέσεις εργασίας μερικής απασχόλησης και απαιτούν την περαιτέρω επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου, όχι μόνο για τους μαύρους εργαζόμενους, αλλά και όλους τους εργαζόμενους και τους φτωχούς.
Ο τρόπος για την καταπολέμηση του ρατσισμού και αστυνομικής βίας είναι με την ενότητα και τη μαζική, οργανωμένη δράση στους δρόμους, στους χώρους εργασίας και στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Το εργατικό κίνημα πρέπει να θέσει τον εαυτό του επικεφαλής ενός τέτοιου κινήματος που θα παλεύει για την πραγματική ισότητα και στη βάση της πολιτικής και οργανωτικής ανεξαρτησίας από τους καπιταλιστές και τα κόμματά τους. Μόνο με το σπάσιμο από τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους και την οικοδόμηση ενός μαζικού εργατικού κόμματος με βάση τα συνδικάτα μπορούν οι αμερικάνοι εργαζόμενοι και νεολαίοι να αποκτήσουν μια πραγματική πολιτική φωνή.
Συμφωνούμε με όσους απαιτούν η βιαιότητα της αστυνομίας να τερματιστεί. Και είναι κατανοητό ότι πολλοί άνθρωποι ζητούν τον έλεγχο της κοινότητας πάνω στην αστυνομία, καθώς ενστικτωδώς καταλαβαίνουν ότι η αστυνομία δεν είναι αμερόληπτη και δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα της πλειοψηφίας. Ωστόσο, πρέπει να εξηγήσουμε ότι η αστυνομία δεν μπορεί ποτέ να διαχωριστεί πραγματικά από το καπιταλιστικό κράτος. Τελικά, μόνο οι εργαζόμενοι στην κοινότητα, οργανωμένη ως δημοκρατικά εκλεγμένη και ελεγχόμενη αμυντική δύναμη, θα μπορούσε πραγματικά να προστατεύσει τους ανθρώπους από το έγκλημα και την αστυνομική βαρβαρότητα. Αυτό, με τη σειρά του, μπορεί να έρθει μόνο ως μέρος ενός γενικευμένου και οργανωμένου αγώνα των εργαζομένων για να αλλάξουν την κοινωνία.
Προσωρινά ή διακοσμητικά μέτρα δεν θα εξαλείψουν τις βασικές αιτίες της ανισότητας, της φτώχειας. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα τεράστιο πρόγραμμα δημοσίων έργων για την ανοικοδόμηση των κοινοτήτων και των υποδομών μας, για την παροχή ποιοτικής κατοικίας, την υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση, και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας που μπορούν να εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης για όλους. Τίποτα από αυτά δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί στα πλαίσια του καπιταλισμού. Γι 'αυτό, αν θέλουμε πραγματικά να νικήσουμε τον ρατσισμό και να δώσουμε ένα τέλος στην ανισότητα, πρέπει να αγωνιστούμε για να δώσουμε ένα τέλος στον ίδιο τον καπιταλισμό, να αγωνιστούμε για το σοσιαλισμό, ένα σύστημα το οποίο μπορεί να δώσει στην νεολαία το μέλλον που δικαιωματικά αξίζει!
Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά: 12 Αυγούστου, 2014
Οι σύντροφοι του WIL(Workers' International League) συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις σε Ferguson, Clayton και στην περιοχή του Σεντ Λούις, διανέμοντας την προκήρυξη : « δεν μπορείς να έχεις καπιταλισμό χωρίς Ρατσισμό »