Persian translation of 12,000 Tekel workers to go on death fast in the heart of Turkey? (15 January 2010)
از: "د هوک" (The Hook)
ترجمه: بابک کسرایی
مقدمه وبسایت مارکسیست دات کام: ما این مقاله را از یکی از خوانندگان وبسایت در مورد مبارزه کارگران شرکت تکل در ترکیه دریافت کردیم که همچنان ادامه دارد. تکل از شرکتهای تولید تنباکو و الکل است که اعلام تعطیل کارخانههایی را کرده که بر 12 هزار کارگر اثر میگذارد. این مبارزهی بسیار رزمندهای است و محق توجه و حمایت کارگران سراسر جهان است.
***
"سردبیر عزیز مارکسیست دات کام،
"این مقالهای است که من در مورد وضعیت مقاومت کارگران شرکت تکل در ترکیه نوشتهام. امروز (15 ژانویه) خانوادههای 12 هزار کارگر به پایتخت، آنکارا، آمدهاند تا به مقاومت بپیوندند. برنامه چنین است: 12 هزار کارگر با خانوادههایشان بستنشینی سه روزهای را آغاز میکنند؛ سپس اعتصاب غذای 3 روزهیی را انجام میدهند. اگر همچنان موفق به پاسخ گرفتن از دولت به خواستههایشان نشوند (کارخانههای الکل و تنباکو که آنها در آن کار میکنند به "بات" فروخته شده و 12 کارخانه در پایان این ماه تعطیل میشود و کارگران میخواهند حقوق خود را در مورد دستمزدها و سایر مزایا حفظ کنند) روزه مرگ را آغاز میکنند. من میخواهم گرایش بینالمللی مارکسیستی همبستگی خود با کارگران تکل در ترکیه را نشان دهد".
____
کارگران، خانوادهشان و حامیانشان در هوای بسیار سرد تظاهرات کردهاند تا به تصمیم ناگهانی دولت برای بستن کارگاههایشان در پایان ژانویه 2010 اعتراض کنند.
اعتراضات از مقابل مقر حزب عدالت و توسعه (از احزاب سیاسی ترکیه که از سال 2002 در قدرت بوده و ریشههای اسلامی دارد) آغاز شد اما پلیس در روز 16 دسامبر منطقه را پاکسازی کرد و تظاهرکنندگان را به پارکی در آن نزدیکی راند. پلیس روز بعد دور پارک سنگر بست و سپس با شلنگ آب و گاز اشکآور به سراغ تظاهرکنندگان آمد. خشونت پلیس بالا گرفت و تظاهرکنندگان را با باتوم زدند و بسیاری از آنها بیمارستانی شدند. مصطفی تورکل، رئیس "تگیدا-ایش" (سندیکایی که عضو "اتحادیه بینالمللی کارگران غذا" IUF و نماینده کارگران است) و دبیر کل "تورک-ایش"، کنفدراسیون ملی، دستگیر شدند اما بعدازظهر همان روز آزاد شدند.
خشونت پلیس باعث برآشفتگی در پارلمان ترکیه شد اما حزب حاکم همچنان حاضر به پذیرفتن خواستهی کارگران مبنی بر اعطای اشتغال دیگری به آنها به همراه مزایای کامل اشتغال (چنانکه در قانون خصوصیسازی آمده است) نیست.
معترضین در حال حاضر در مقابل مقر کنفدارسیون ملی اتحادیههای کارگری، تورک-ایش، هستند و دهها نفر از کارگران نیز همچنان در پارک به اعتصاب غذا ادامه میدهند (به عکس پایین نگاه کنید). علیرغم تلاشهای پلیس برای جلوگیری از ورود اتوبوسهای کارگران تکل شهر، شمار آنها مدام در حال افزایش است. شهر آنکارا به آنها در ورزشگاهها پناه داده و تگیدا-ایش غذا و حمل و نقل را بر عهده گرفته است.
کارگران تکل در ترکیه تصمیم گرفتهاند پنجشنبهی هفتهی دیگر اعتصاب غذا بدون آب (روزه مرگ) را آغاز کنند. روزهی مرگ بسیار سریعتر از اعتصاب غذا، در عرض چند روز، به مرگ منجر میشود.
راستش را بخواهید من نمیدانم باید چه واکنشی نشان دهم. در تجربهی سیاسی من چیزی نیست که مرا آمادهی 12 هزار کارگر کند که میخواهند در مرکز شهر تا پای مرگ گرسنگی بکشند.
به نظرم اول از همه باید تخاصم را خلاصه کنیم. "تکل" قبلا شرکت انحصاری دولتی تمام کارخانههای تولید تنباکو و الکل در ترکیه بود. مدتی است که دولت به تعطیل این کارخانهها مشغول است و این اواخر تصمیم گرفت تمام کارخانههای باقیمانده را هم تعطیل کند. به سایر کارگران تکل که حدودا 12 هزار نفری میشوند پیشنهاد شد در بخش دولتی بمانند اما تنها با 10 ماه تضمین شغل (دولت اخیرا به طور مضحکی این عدد را به 11 ماه افزایش داد) و با کاهش شدید حقوق از دستمزد سابق کارگران. اسم این پیشنهاد را گذاشتهاند "4-C" و همین برخورد با کارگرانِ بخشهای دیگر هم شده و میشود. در 14 دسامبر 2009 حدود نیمی از کارگران باقیمانده از تمام کارگران تکل در سراسر ترکیه در آنکارا گرد آمدند و اعتراض به دولت را آغاز کردند. پیش از این، در 25 نوامبر، اتحادیههای کارگری چپگرا اعتصاب عمومی یک روزهای سازمان دادند و این حرکت کارگران تکل مصادف بود با تظاهرات آتشنشانها در استانبول که قرار بود به زودی شغل خود را از دست بدهد و همچنین اعتصاب یکروزهی کارگران راهآهن در چندین شهر در اعتراض به اخراج چندین کارگر راهآهن بخاطر اعتصاب در 25 نوامبر.
پاسخ دولت به این مبارزات که در واقع به طور همزمان صورت گرفت بسیار وحشیانه بود. پلیس ضدشورش با گاز اشکآور و تانک آب به مردم حمله کرد و کارگران را کتک زد و مردم را دستگیر کرد. اعتصاب کارگران راهآهن به شدت در هم کوبیده شد، تعداد کارگرانی که شغل خود را از دست دادند تا نزدیک 50 افزایش یافت و در شرایط سرکوب و همچنین واکنش مسافرین (که مدیریت آنها را علیه اعتصابیون برانگیخته بود) و احتمالا پلیس، کارگران راهآهن از ادامه کار بازماندند. آتشنشانها نیز به نظر در هم کوبیده شدند و تا مدتی تظاهرات نکردند.
از طرف دیگر کارگران تکل با اعمال وحشیانهی پلیس به جای سرکوب شدن، بیشتر رادیکال شدند. در ابتدا (فکر میکنم در روز اول) آنها سعی کردند تظاهراتهای خود را مقابل مقر ملی حزب حاکمِ عدالت و توسعه انجام دادند و به آنها حمله شد و سپس (فکر میکنم در روز دوم) سعی کردند در پارکی بزرگ در مرکز آنکارا تظاهرات کنند که کارگران مبارز سنتا از آن استفاده میکنند و این بار هم مورد حمله وحشیانه قرار گرفتند و پلیس تا آنجا پیش رفت که کارگران را به استخر درون پارک هل داد که با توجه به زمستان بسیار سردِ آنکارا برای سلامتی کارگران خطرناک بود.
پس از این ماجرا، کارگران موفق شدند در حرکتی خودجوش مقابل ستاد ترک-ایش، کنفدراسیون اتحادیههای کارگری ترکیه، قدیمیترین و بزرگترین کنفدراسیون اتحادیههای کارگری در ترکیه گرد هم بیایند که چنانکه سایرین گفتهاند تاریخ بدنامی دارد. قرار بود کارگران از آن پس هر روز بیرون ستاد ترک-ایش تظاهرات کنند. مصطفی تورکل، رئیس اتحادیه کارگران تنباکو، الکل، غذا و صنایع مربوط (تگیدا-ایش) روز پنجشنبه گفت کارگران تکل مقابل مقر کنفدراسیون اتحادیههای کارگری ترکیه (ترک-ایش) بست مینشینند و به اعتصاب غذا دست میزنند مگر به پاسخی از سوی دولت برسند.
به گفتهی آژانس خبری آنکا موج اول تظاهرات کارگرانی که در جریان خصوصیسازی تکل، شرکت انحصاری الکل و تنباکو در ترکیه، اخراج شدند، امروز بدون هیچگونه چشمانداز حل اختلافات به پایان میرسد و موج دوم قرار است روز جمعه آغاز شود و ایندفعه معترضین قصد دارند دست به اعتصاب غذا بزنند.
پس از اینکه همهپرسی سراسری که هفته گذشته بین کارگران انجام شد به تصمیم ادامه اعتراضات انجامید، در روز 24ام، اتحادیه کارگران تنباکو، نوشیدنی و غذا (تگیدا-ایش) از کارگران شاغل در کارخانههای تکل در سراسر کشور خواست به اعتصاب در آنکارا بپیوندند که روز جمعه آغاز میشود. طبق این طرح، کارگران در سه روز اول بست مینشینند. اگر به پاسخی نرسیدند با سه روز اعتصاب غذا ادامه میدهند و در نهایت تمام غذا و آب را قطع میکنند. موج دوم تظاهرات قرار است با کارگران بیشتری همراه باشد و نسبت به موج اول، که 15 دسامبر آغاز شد و یک ماه طول کشید، سفت و سختتر خواهد بود.
فکر میکنم خوب باشد در اینجا اطلاعاتی در مورد ماهیت مبارزه تکل بدهیم. آیا مبارزه تکل را اتحادیههای کارگری سازمان دادند؟ این سوال اینجا مطرح شد و اولین سوالی بود که خود ما هم پرسیدیم. تمام کارگران تکل در اتحادیه سازمان یافتهاند.
مبارزه تکل اینگونه بود: تمام نمایندگان اتحادیهها از تمام شاخهها جلسهای داشتند و تصمیم گرفتند کمیته اعتصاب تشکیل دهند چون فکر میکردند واضح است که اتحادیه کارگری یا کنفدراسیون احتمالا کاری نمیکند. بیش از سی نفر از نمایندگان اتحادیهها صحبت از این میکردند که چه کنند و چگونه علیه اتحادیه واکنش نشان دهند و غیره. اما وقتی زمان عمل و زمان ایستادن مقابل اتحادیه رسید اکثریت عظیم نمایندگان اتحادیهها تغییر موضع دادند و طرف اتحادیه را در مقابل آن نمایندگانی گرفتند که به ما گزارش دادند چه اتفاقی افتاده. مسلم است که این تجربه ناکام چیزی از کارگر بودن نمایندگانی که تغییر موضع دادند کم نمیکند و نشان از جبههگیری بنیادین و نهایی هم ندارد اما میتوان گفت این یکی از حوادث متعددی بود که به گسست کامل از اتحادیه یا طرفداری کامل از اتحادیه از سوی نمایندگان کارگریِ در حین مبارزه انجامید. پیشبینی من این است که چنین اتفاقی وقتی درون مبارزه از سوی نمایندگان کارگری صورت میگیرد که اتحادیه فعالانه از کارگران بخواهد سر کار بازگردند.
ارزشش را دارد که مختصرا به جو مقابل مقر ترک-ایش هم اشاره کنیم تا تصویری از پیش رفتن مبارزه تکل و شرایطی که ما در آن مداخله کردیم بدهیم. خود ساختمان که اکنون با انبوه پوسترها، شعارها و پرچمها تزئین شده است (که بعضی از آنها را خود کارگران تدارک دیدهاند) تا حدودی یادآور ساختمان کنفدراسیون عمومی کارگران یونان پس از اشغال توسط کارگران در دسامبر 2008 است. ابتدا تعدادی پرچمهای ترکیه هم در کار بود اما آنها را برداشتند. احتمالا کارگران کرد هم به اندازه کارگران ترک درگیر مبارزه هستند و یکی از شعارهایی که کارگران فریاد میزنند هست: "کارگران کرد و ترک به همراه هم!". کارگران مجمع عمومی ندارند اما خیابان کوچک مقابل مقر ترک-ایش به مجمع عمومی غیررسمی اما دائم بدل شده که در آن کارگران از کارخانههای مختلف از سراسر ترکیه و همچنین پرولترهایی که به حمایت کارگران تکل آمدهاند (و البته انقلابیون) مدام در حال بحث با یک دیگر، بررسی موقعیت و تلاش برای یافتن راه پیشروی مبارزه هستند. غالبترین موضوع بحث طرح اعتصاب عمومی است.
بگذریم چنانکه در ابتدا گفتم کارگران با یافتن محل اقامت مشکل داشتند و بسیاری از پرولترها، بیشتر دانشجویان با پیشینهی کارگری، تلاش برای جا پیدا کردن برای کارگران تکل را آغاز کردهند. ما هم همین کار را کردیم و اتفاقا افتخار میزبانی کارگرانی را داشتیم که از رزمندهترین و با بیشترین آگاهی طبقاتی در مبارزه تکل بودند. در ضمن در چند مورد با کارگران دیدار کردیم، با آنها صحبت کردیم، با آنها بحث کردیم، با آنها برای بحث بیشتر به قهوهخانه و پاب رفتیم و ... با بسیاری از کارگران رزمندهای که شانس میزبانیشان را نداشتیم هم روابط خوبی ایجاد کردیم.
ما به عنوان کمونیست، و در ضمن به عنوان پرولترهای انقلابی، تمام مبارزات کارگران را مبارزات کل طبقه و در نتیجه مبارزات خودمان میبینیم. این چشمانداز به ما امکان داد پیوندهای دوجانبه همبستگی و رفاقت با کارگران مبارز در سطح فردی ایجاد کنیم. کارگران تکل به خوبی میدانند که اگر بقیه طبقه به حمایت از آنها بر نخیزد محکوم به شکست هستند و بسیار خوشحالند که حداقل بعضیها در همبستگی با آنها هستند اما در ضمن به فکر بهترین راهها برای خروج از انزوا هستند. آنها به دنبال همبستگی طبقاتی هستند نه فقط در ترکیه که در سطح بینالمللی. مثلا اولین کارگر تکل که با او صحبت کردم امروز با غرور به من میگفت که در اخبار دیده در سوئیس اعتصابی به حمایت از اعتصاب تکل انجام میشود. در نتیجه بخش عمدهای از صحبتهایمان با کارگران بر پایه این بود که چگونه میتوانیم مبارزه را گسترش دهیم و چگونه میتوانیم مبارزه را به دست گیریم. یکی از فکرهایی که به آن رسیدیم سازماندهی صندوق همبستگی بود که تحت کنترل مستقیم کارگران و نه اتحادیه باشد و به کارگرانی که مشکل دارند اعطا شود. فکر دیگری که با کارگران راجع به آن صحبت کردیم تلاش مستقیم خود کارگران برای گسترش مبارزه به جای مجبور کردن ترک-ایش به این کار و برداشتن قدمهایی مثل ایجاد ارتباط با کارگران آتشنشانی و راهآهن و همچنین سایر بخشها بود که به زودی با همین شرایط 4-C روبرو میشوند (مثلا کارگران صنعت شکر). در واقع پیوندهایی بین کارگران تکل و آتشنشانها برقرار شده و آنها از مصمم بودن کارگران تکل قدرت گرفتهاند و دوباره دست به تظاهرات زدهاند. با این حال کارهای زیادی در این زمینه صورت نگرفته و صحبتها ادامه دارد. ما بروشوری درست کردیم و در واقع توانستیم پیش از چاپ آن با بعضی از رزمندهترین کارگران صحبت کنیم. این بروشور که امیدواریم در نهایت ترجمهاش کنیم با برخورد خوبی مواجه شد و بعضی کارگران بین خودشان راجع به آن صحبت کردند و پس از اینکه ما به توزیعشان خاتمه دادیم از ما خواستند چند تایی برایشان آماده کنیم تا به همراه کارگری که به شهر آدیامان میرفت به آنجا فرستاده شوند و بین کارگران توزیع شود. از همهی اینها گذشته، که برای ما خیلی هیجانانگیز بوده، واضح است که نفوذ دخالت ما در مبارزه، با توجه به قدرت عددی محدودمان، ناچیز است.
مبارزه تکل همچنان پیش میرود و الان وقت گرفتن تمام درسها از آن نیست. اما اگر تئوری را در مقابل درسهای گرفته از آن و تحلیلهای در عمل انجام شده قرار دهیم خطای مرگباری مرتکب شدهایم و این کار عدم توجه به این واقعیت است که تئوری کمونیستی چیزی نیست مگر مجموعهای از تحلیلها و درسها و فرمولبندیهایی که از عمل زندهی مبارزات کارگری گرفته شده است.
لطفا پیغامهای همبستگی و حمایت را به editor@marxist.com بفرستید. ما این پیغامها را به کارگران تکل میفرستیم.
(بعضی اطلاعات این مقاله از آی.یو.اف، اتحادیه بینالمللی کارگران غذا، گرفته شده است).
منبع: در دفاع از مارکسیسم، وبسایت "گرایش بینالمللی مارکسیستی" (Marxist.com)، 15 ژانویه 2010
Source: Militant