Δημοψήφισμα για τη μοναρχία τώρα! Ανακοίνωση της μαρξιστικής εφημερίδας «Lucha de Clases»

Διαβάστε την ανακοίνωση που εξέδωσε η μαρξιστική εφημερίδα «Lucha de Clases» για το κίνημα που αναπτύσσεται στην Ισπανία ενάντια στη μοναρχία, μετά την ανακοίνωση της αποχώρησης του Χουάν Κάρλος.

Εμπρός για λαϊκές κινητοποιήσεις με αίτημα την κατάργηση του Συντάγματος του 1978!

Για ένα νέο σύνταγμα Αβασίλευτης Δημοκρατίας που θα χορηγεί πλήρη δημοκρατικά δικαιώματα στους λαούς και τις εθνότητες του ισπανικού κράτους!

Η οικονομία να περάσει στα χέρια της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευόμενων λαϊκών στρωμάτων!

Η παραίτηση του βασιλιά Χουάν Κάρλος αποτελεί μια προσπάθεια για αμβλυνθεί η κρίση του πολιτικού συστήματος, όπως αυτό δημιουργήθηκε το 1978 και το οποίο βρίσκεται σήμερα βαθιά σε ευρύτερη λαϊκή ανυποληψία, εν μέσω της χειρότερης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που έχει δει το ισπανικό κράτος εδώ και δεκαετίες.

Το μεταπολιτευτικό καθεστώς του 1978 κατέληξε σε μια περιορισμένη αστική δημοκρατία, όπως αυτή συμφωνήθηκε από τους διαδόχους του καθεστώτος του Φράνκο – τους Σουάρεθ και Φράγκα - και τους ρεφορμιστές ηγέτες των εργατικών κομμάτων – Γκονζάλες (Σ.Κ) και Καρίγιο (ΚΚΙ). Η φάρσα της «δημοκρατικής μετάβασης» ήταν ο μηχανισμός με τον οποίο εμποδίστηκε η επαναστατική πάλη των εργαζομένων και της νεολαίας κατά της δικτατορίας του Φράνκο, έμειναν ατιμώρητα τα εγκλήματα του φρανκικού καθεστώτος και επιβλήθηκε η ενότητα της Ισπανίας μέσω της στρατιωτικής βίας.

Ο ήδη σήμερα παραιτημένος βασιλιάς Χουάν Κάρλος των Βουρβόνων δεν κατάφερε να κρύψει το σκοτεινό του ρόλο στην πρόσφατη ιστορία της χώρας: επιλεγμένος συγκεκριμένα από τον ίδιο το δικτάτορα Φράνκο, διατηρούσε πάντα μια ιδιαίτερη σχέση με τα ηγετικά στελέχη της αστικής τάξης, η οποία με τη σειρά της ήταν πάντα διατεθειμένη να ενισχύσει οικονομικά τη βασιλική οικογένεια.

Υπάρχουν πολλά περιστατικά που δε γνωρίζουμε σχετικά με το σκοτεινό και διφορούμενο ρόλο που διαδραμάτισε ο Χουάν Κάρλος στην απόπειρα πραξικοπήματος της 23ης Φλεβάρη του 1981. Ο πραγματικός ρόλος της μοναρχίας του Χουάν Κάρλος (και η οποία φαίνεται ότι θα περάσει τώρα στα χέρια του γιου του, Φελίπε), δεν ήταν εκείνη ενός «καλοκάγαθου πατέρα» απέναντι σε όλους τους πολίτες, όπως παρουσιάζεται από την ψεύτικη προπαγάνδα που υποστηρίζεται δυστυχώς και από πολλούς ηγέτες αριστερών οργανώσεων, αλλά μία αντιδημοκρατική άσκηση ενός αριθμού σημαντικών συνταγματικών εξουσιών: δικαίωμα αρνησικυρίας (βέτο) σε θεμελιώδεις νόμους, αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, δικαίωμα κήρυξης της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και πολιορκίας...με λίγα λόγια, αποτέλεσε ένα δυναμικό εργαλείο που μπορούσε, μέσω των εξουσιών αυτών, να στρέψει τις δυνάμεις της αντίδρασης εναντίον του ίδιου του λαού.

Σήμερα, οι ίδιοι που για δεκαετίες ήταν υπεύθυνοι για την οικονομία και τα υψηλότερα όργανα του κράτους: η μοναρχία, η κυβέρνηση, το κοινοβούλιο, το δικαστικό σώμα και οι μονάδες επιβολής του νόμου, έχουν αποτύχει πλήρως στο να δώσουν ένα μέλλον για τα εκατομμύρια των εργαζομένων και των πολιτών και να παρουσιάσουν μια εναλλακτική λύση για την οικονομική και κοινωνική κρίση που μαστίζει τον ισπανικό καπιταλισμό. Αντ 'αυτού, αυτό που μπορούν να προσφέρουν είναι η ανεργία σχεδόν 6 εκατομμυρίων ανθρώπων, διαρκώς αυξανόμενη φτώχεια, χαμηλούς μισθούς και επισφαλή απασχόληση, μετανάστευση, διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών, νέα κέρδη και περισσότερη ατιμωρησία για τους ισχυρούς σε συνδυασμό με την αύξηση της αστυνομικής και δικαστικής καταστολής σε βάρος των αγωνιζόμενων εργαζομένων και νεολαίας. Έφτασε όμως η στιγμή που οι άνθρωποι υψώνουν τη φωνή τους και κινούνται να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους. Η παραίτηση του βασιλιά ανοίγει τη δυνατότητα στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων να θέσουν το ζήτημα της Αβασίλευτης Δημοκρατίας. Οι τεράστιες διαδηλώσεις των τελευταίων 3 ετών μας δίδουν ένα σαφές δίδαγμα: τη τεράστια δύναμη του μαζικού κινήματος.

Για κάποιο χρονικό διάστημα, τα πιο διορατικά τμήματα της αστικής τάξης είχαν διαπιστώσει πόσο έχει αμαυρωθεί η εικόνα του μέχρι τώρα υψηλότερου εκπροσώπου του κράτους, βουτηγμένος μαζί με τα άλλα μέλη της οικογένειας του σε προσωπικά σκάνδαλα και διαφθορά, κατάσταση που ενισχύει την αστάθεια που μαστίζει το ισπανικό κράτος, κυρίως μετά το ξέσπασμα του κινήματος των Αγανακτισμένων το 2011. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι επίσημες έρευνες και δημοσκοπήσεις δείχνουν μία αυξανόμενη πτώση του κύρους της μοναρχίας μεταξύ του λαού και την ενίσχυση του δημοκρατικού (ρεπουμπλικανικού) αισθήματος, κυρίως μεταξύ των νέων.

Τώρα, οι καθεστωτικοί πολιτικοί θα καλέσουν σε μια επιστροφή στις πολιτικές «συναίνεσης» της δεκαετίας του '70, μιας πολιτικής συνδεδεμένης άρρηκτα με το σύστημα της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας 100 οικογενειών, που ήδη πλούτισαν κατά τη διάρκεια του καθεστώτος του Φράνκο, έχοντας συνθλίψει τον αγώνα των γονιών και των παππούδων μας. Όμως τώρα, η νέα γενιά προσπαθεί να τελειώσει με τη μοναρχία και το καθεστώς του Φράνκο που μας κληροδοτήθηκε: μια ψεύτικη δημοκρατία που μας επιτρέπει να επιλέγουμε κάθε 4 χρόνια μια κυβέρνηση, που συνεχίζει να ενεργεί προς όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας που μας εξουσιάζει.

Με την ενθρόνιση του Φελίπε, το παλαιό καθεστώς έχει ως στόχο να αναστηλώσει ένα στην ουσία του αντιδημοκρατικό θεσμικό όργανο. Δεν θέλουμε ΔΙΑΔΟΧΗ, αλλά ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ όλων των φεουδαρχικών και φασιστικών καταλοίπων στο ισπανικό κράτος, όπως η μοναρχία.

Τα λόγια του πρωθυπουργού, Μαριάνο Ραχόι, ανακοινώνοντας την παραίτηση του βασιλιά, «Θέλω να γνωστοποιήσω ότι αυτή η διαδικασία θα λάβει χώρα στα πλαίσια της θεσμικής σταθερότητας», βρίσκεται σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Έχοντας επίγνωση της ηθικής και πολιτικής απαξίωσης του Στέμματος και του ίδιου του Χουάν Κάρλος, η παραίτηση του βασιλιά υπέρ του γιου του ήταν μια προοπτική που ήδη συζητούνταν και αποφασίζονταν από τα υψηλότερα επίπεδα της εξουσίας για μήνες. Αρκούσε μία σπίθα για να γίνουν τα σχέδια αυτά πραγματικότητα.

Τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Μαΐου αποκάλυψαν την ακραία αδυναμία των δύο κομμάτων που εγγυώνται το καθεστώς, του Λαϊκού Κόμματος (PP) και του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSOE) καθώς και την ενίσχυση των αριστερών τάσεων στην κοινωνία, με ισχυρό αντικαπιταλιστικό και αντιμοναρχικό χαρακτήρα, έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου για το παλιό καθεστώς. Έτσι αναζητά ένα νέο και φιλικό προσωπείο στο Φελίπε, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να παρατείνουν τη διάρκεια ζωής της σημερινής κατάστασης.

Στην περίπτωση αυτή, τα καθήκοντα είναι:

1. Πρέπει να προωθήσουμε αμέσως τις λαϊκές κινητοποιήσεις στο δρόμο απαιτώντας την έναρξη μιας συνταγματικής διαδικασίας για να καταργηθεί το αντιδημοκρατικό Σύνταγμα του 1978 και να οργανωθεί ένα δημοψήφισμα ώστε να αποφασίσει ελευθέρα ο λαός τη Μοναρχία ή τη Δημοκρατία. Έχουν ήδη οργανωθεί μέσω προγραμμάτων κοινωνικής δικτύωσης διάφορες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις σε διάφορες πόλεις της χώρας. Ενθαρρύνουμε τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τους κοινωνικούς και λαϊκούς ακτιβιστές να συμμετάσχουν μαζικά σε αυτές τις κινήσεις. Μετά τα αποτελέσματα για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είναι ευθύνη των ηγετών του PODEMOS και της IU (Ενωμένης Αριστεράς) να ωθήσουν τις κινητοποιήσεις τις επόμενες ημέρες και να συγκαλέσουν σε μαζικές διαδηλώσεις υπέρ της Δημοκρατίας το Σαββατοκύριακο.

2. Οι εκλογές της 25ης Μαΐου και τα γεγονότα που επακολούθησαν, εξέφρασαν μία σαφή εντολή: την ανάγκη συνεργασίας των οργανώσεων της Αριστεράς, των κοινωνικών κινημάτων, των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των ομάδων Αξιοπρέπειας, που οργάνωσαν τις πορείες της 22ης Μαρτίου κλπ. και οι οποίες εκφράζουν την άρνηση του παλαιού καθεστώτος για να οικοδομήσουμε ένα πλατύ ενιαίο πολιτικό μέτωπο. Οι ηγέτες της Ενωμένης Αριστεράς, του PODEMOS και των άλλων κοινωνικών και λαϊκών κινημάτων πρέπει να λάβουν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για να πραγματοποιήσουν το αίτημα αυτό.

3. Μια ομοσπονδιακή δημοκρατία θα ήταν ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, αλλά σε κάθε περίπτωση, ελλιπής. Η πραγματική λαϊκή κυριαρχία μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο όταν το σύνολο της κοινωνίας κατέχει, ελέγχει και χρησιμοποιεί τα ανώτερα επίπεδα της οικονομίας (τράπεζες, μεγάλες επιχειρήσεις και πολυεθνικές, και τα μεγάλα αγροτικά κτήματα), υπό τον έλεγχο των εργαζομένων και τα οποία θα εξυπηρετούν την συντριπτική πλειοψηφία που υποφέρει από τις συνέπειες της κρίσης και τις αδικίες του συστήματος. Ως εκ τούτου, πρέπει να συνδέσουμε τον αγώνα για τη δημοκρατία με την απαλλοτρίωση των εν λόγω θεμελιωδών μοχλών της οικονομίας. Με άλλα λόγια, πρέπει να αγωνιστούμε για μία Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ισπανίας.

- Μαζικές κινητοποιήσεις για ένα δημοκρατικό σύνταγμα. Όλοι στις διαδηλώσεις!

- Για ένα πολιτικό μέτωπο της Αριστεράς, των κοινωνικών κινημάτων και των εργατικών οργανώσεων!

- Για μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία!

Translation