کارگران فرانسه به پا خواسته‌اند

حرکت باشکوه کارگران فرانسه الهام بخش کارگران در همه اروپاست. این نشان دهنده چهره واقعی طبقه کارگر فرانسه است. دیروز اعتصاب کنندگان تظاهرات را برای دومین روز و در ادامه روز عمل موثر روز سه شنبه ادامه دادند.

سه شنبه فرانسه بزرگترین اعتصاب و تظاهرات تا کنونی اش در کمپین اتحادیه های کارگری برای افزایش فشار بر دولت علیه اصلاحات برنامه بازنشستگی را به چشم دید. برخی از اتحادیه های کارگری می گویند آنها اعتصاب را به طور نامحدود ادامه می دهند. خدمات راه آهن هنوز محدود است و باعث تراکم و تاخیر شده است.

اعتصاب ها باعث بسته شدن هر شش پالایشگاه شرکت توتال شده و بیم کمبود سوخت می رود. یازده پالایشگاه از دوازده پالایشگاه فرانسه متاثر از اقدام اعتصاب کنندگان می باشد. در پایانه نفتی بندر "فوس-لاورا" در نزدیکی مارسی اعتصاب هیجدهمین روزش را سپری می کند و نفتکش های سرگردان قادر به تخلیه محموله های خود نیستند.

در کل کشور به گفته شرکت ملی راه آهن SNCF، کمتر از نیمی از قطارهای محلی و بین شهری در رفت و آمد هستند. برج ایفل بعد از اعتصاب کارگران در روز سه شنبه به روی گردشگران بسته بود. فرودگاه ها نیز تحت تاثیر جدی بر اثر اعتصاب قرار گرفته اند و همین‌طور صدها مدرسه و دانشگاه که مجامع عمومی برگزار کرده‌اند تا تصمیم بگیرند باید دست به چه اعمالی بزنند.

با وجود اینکه این اعتصابات عمدتا در بخش دولتی هستند اما بازتاب آن به بخش خصوصی نیز رسیده است. ضعف اصلی این جنبش در بخش حصوصی است، جاییکه سختتر می توان کارگران را به این کار که ریسک اخراج در پی دارد ترغیب کرد.

به گفته اتحادیه های کارگری سه و نیم میلیون نفر خیابان ها را در کل فرانسه در اعتصاب عمومی روز سه شنبه تسخیر کردند. کنفدارسیون سراسری کارگران فرانسه اعلام کرد اینجا در تولوز، صد و چهل و پنج هزار نفر در بزرگترین تظاهرات سال شرکت کردند حال آنکه در پاریس تظاهرات با سیصد و پنجاه هزار نفر شکل گرفت.

هوبرت پرواد عضو کنفدراسیون سراسری کارگران و حزب کمونیست فرانسه تاکید می کند که مقیاس این تظاهرات بزرگ که تولوز را درنوردید، یکی از بزرگترین ها در تاریخ این شهر می باشد و همچنین روح مبارزاتی تظاهرکنندگان را چنین تصویر می کند:

"یکی ممکن است تصور کند با گذشت چندین روز از اعتصاب، کارگران باید خسته شده باشند. اما دقیقا به عکس، آنها بیشتر از هر زمان دیگری مشتاق به نظر می رسند. حالت عمومی حاکی از یک خشم عمیق است. کارگران می گویند جنبش باید الان به سطحی بالاتر برای شکست دولت برود."

حتی در شهرهای کوچک تظاهرات قابل توجهی وجود داشته است. در شهر کوچک نیورت در حوزه دوکس-سورس پانزده هزار نفر از شصت هزار نفر جمعیت کل این شهر به خیابان ها آمدند. این بدان معناست که یک چهارم جمعیت در تظاهرات شرکت داشت.

تصویر کلی از یک خروش عظیم احتماعی و عروج رادیکالیسم حکایت دارد که سرکوب اش آسان نخواهد بود. جو تظاهرات ها از اطمینان، شادی و شادابی تشکیل شده که نشانی از مبارزه متحد و پایداری کارگران در خیابان بود. با این حال نگرش انتقادی نسبت به رهبری به طور فزاینده ای وجود دارد. یک کارگر در نیورت به من گفت:

"تظاهرات حیرت آور بود، اما من نمی توانم درک کنم که چرا در پایان ما هیچ همایشی نداشتیم، هیچ کدام از رهبران سخنرانی نکردند و هیچ بحثی راجع به قدم بعدی درنگرفت. مردم تنها پراکنده شدند و به خانه رفتند و به نظر رسید که همه چیز محو شد."

ژوزف کواتانت از فعالان حزب کمونیست با من در مورد فضای تظاهرکنندگان در نیورت سخن گفت:

"مردم بسیار خوشحال شدند. اما در زیر این رویه خشم موج می زد. این هنوز به نقطه جوش نرسیده است اما نوعی از نیم جوش شدن و خشمی که هر زمان می تواند منفجر شود، وجود دارد."

همدلی عمومی

روز چهارم تظاهرات که از اوایل سپتامبر آغاز شده و نشان داده که هر روز به میزان مشارکت نسبت به روزهای قبل افزوده میشود، افزایش از دو میلیون به سه و نیم میلیون تظاهرکننده را داشتیم و روز جدید عمل برای شنبه، شانزدهم اکتبر تعیین شده است.

مسئله فوری تظاهرات، برنامه نیکولا سارکوزی برای افزایش سن بازنشستگی از شصت به شصت و دو سال و به تاخیر انداختن مستمری کامل دولتی از شصت و پنج به شصت و هفت سال است. مجلس نمایندگان این اطلاحات را پذیرفته است و در حال حاضر در دست سنا قرار دارد.

دولت می گوید ترتیب مستمری فعلی تحمل ناکردنی است و نیاز به اصلاح دارد. دیروز خبرگزاری فرانسه سخنان سارکوزی را منتشر کرد که خطاب به نمایندگان مجلس گفته بهتر است در شرایط امتیازات "بیش از این جلو" نرود.

مطبوعات گزارش می دهند که در قطارهای پاریس٬ ناراحتی و دلخوری در میان مسافران دیده می شد اما همدلی با اعتصاب کنندگان نیز وجود داشت. ایسما بلمیود به رویترز گفت: "این برای کسانی که کار می کنند کمی عذاب آور است اما من کاملا نقطه نظرات آنها را درک می کنم." اریک فلورس می گوید که آمد و شد او برای یک علت خوب مختل شده است. او میگوید: "من فکر می کنم تغییرات ناعادلانه است، در حال حاظر بسیاری از افراد سالمند بیکار می باشند."

این نظرات نقل شده در خبرگزاری ها یک انعکاس وفادارانه از افکار عمومی فرانسه است. سری کامل نظرسنجی ها به طور حیرت آوری نشان از موافقت هفتاد درصدی عموم در همراهی با اقدام اتحادیه ها دارد.

این بدان معناست که تمام نیروهای زنده ملت فرانسه پشت سر کارگران هستند. حتی این امر مهمتر است که بیش از شصت درصد خواهان افزایش تظاهرات ها هستند.

تعدادی از اتحادیه ها – به خصوص در بخش حمل و نقل – می گویند که اعتصاب آنها پایان مشخصی ندارد و هر روزه برای گسترش تظاهرات در بیست و چهار ساعت آینده رای می گیرند.

جو گسترش رادیکالیسم کامل مشهود است. در جلساتی که در چند روز گذشته من در آنها صحبت کردم، که توسط "لا ریپوست" ، ارگان شبکه مارکسیستی در حزب کمونیست فرانسه، سازمان داده شده بود٬ می‌توان علاقه عظیم به ایده های مارکسیسم انقلابی را دید، نه فقط میان جوانان بلکه همچنین میان بخش بزرگی از مبارزین مسن تر که رفرمیسم ترسوی رهبری خسته شان کرده و به دنبال افکار واقعی کمونیسم هستند.

سنت های انقلابی

سارکوزی به طور جدی در آرایش مبارزه با اتحادیه ها دچار خطای محاسباتی شده است. او فراموش کرده که فرانسه سرزمین انقلاب هاست: سرزمین 1789 تا 1793، سرزمین 1848، سرزمین کمون پاریس، سرزمین اعتصاب عمومی 1939 و مه 1968.

دور اندیش‌ترین نمایندگان طبقه حاکمه فرانسه می توانند خطر را احساس کنند: دومنیک وولپن، نخست وزیر سابق هشدار داده است که بیکاری توده ها، پایین آمدن استانداردهای زندگی و تحریکات دائمی دولت سارکوزی می تواند موجب یک انقلاب اجتماعی جدید شود.

شکی نیست که شرایط برای یک انفجار اجتماعی در دور آینده در فرانسه آماده است. بورژوازی فرانسه نمی تواند از عهده استمرار امتیازاتی که قبلا از آنها گرفته شده بود، برآید. اما کارگران فرانسه حاضر نیستند دست به سینه باقی بمانند تا پیروزهای اجتماعی پنجاه سال قبل شان نابود گردد.

صحنه برای یک دوره مبارزه شدید طبقاتی آماده می شود. طبقه حاکمه فرانسه می داند که مبارزه‌ای جدی پیش رو خواهد داشت !

منبع: در دفاع از مارکسیسم٬ وب‌سایت گرایش بین‌المللی مارکسیستی (http://www.marxist.com)٬ چهارده اکتبر 2010

ترجمه: سروش دشتستانی

Source: Mobareze Tabaqati (Iran)