We publiceren hier een oproep van onze Marokkaanse kameraden van de Ligue d’Action Communiste.

In de natuur wordt een aardbeving gevolgd door naschokken. De effecten ervan kunnen net zo catastrofaal zijn als de oorspronkelijke explosie. Wat we nu meemaken, is net hetzelfde verschijnsel maar dan toegepast op de samenleving en de politiek. De revolutionaire aardbeving in Egypte en Tunesië heeft seismische schokken door de meest afgelegen delen van de Arabisch sprekende wereld gestuurd. Algerije, Marokko, Libië, Soedan, Bahrein, Jordanië, Irak, Jemen, Koeweit, Djibouti... de lijst is lang en groeit, niet dagelijks maar elk uur.

De tiran is gevallen! Op het moment dat deze tekst geschreven werd, is Hosni Mubarak net afgetreden. Dit is een grote overwinning, niet alleen voor de bevolking van Egypte, maar ook voor arbeiders over de hele wereld. Na 18 dagen onafgebroken revolutionaire mobilisaties, met 300 doden en duizenden gewonden, is het eindelijk zover: Hosni Mubaraks 30-jarige tirannie is niet meer.

Lal Khan is de pennaam van de hoofdredacteur van de Asian Marxist Review en het Pakistaanse tijdschrift 'Klassenstrijd'. Hij schijft wekelijks een column in het Pakistaanse dagblad Daily Times. In dit artikel stelt Lal Khan dat in Egypte "net zoals in Tunesië de massa's hebben aangetoond dat de algemeen heersende opvatting, verspreid door de meeste media, dat er tegenover de pro-imperialistische despoten van het Midden-Oosten maar één oppositie bestaat, dat van de moslimfundamentalisten, niet klopt met de werkelijkheid."

De prachtige revolutionaire beweging van de Tunesische arbeiders en jongeren is een bron van inspiratie en een voorbeeld voor de hele wereld. Gedurende meer dan een week kende Tunesië een revolutie van epische dimensies. De massale opstand in Tunesië is geëindigd in de omverwerping van de gehate dictator Zine al-Abidine Ben Ali, die al 23 jaar lang aan de macht was.

De betoging in Brussel leek meer op een festival van vrolijke en uitbundige Tunesiërs. Het soort actie waar iedereen met iedereen praat en vooral met de mensen die ze niet kennen. “Eindelijk vrij” kwam altijd maar terug in de gesprekken. Verrassing ging gepaard met een plotse trots het eerste Arabische volk te zijn dat er in is geslaagd een dictator van zijn troon te stoten.

De golf van protest en opstanden in Tunesië houdt al meer dan drie weken aan. Dit weekeinde (8 en 9 januari) werd zelfs het leger ingezet tegen de betogers. Resultaat?Twintig betogers werden neergekogeld! Elk hart dat in Tunesië klopt voor vrijheid en rechtvaardigheid heeft blijkbaar ‘recht’ op een lading lood! Maar de Tunesiërs zijn hun angst kwijt. Beter nog, de angst is van kant veranderd. Vandaag is het de Generaal-President Ben Ali die vreest voor het overleven van zijn regime.

Dutch translation of Marxism and Religion (July 22, 2001)

Op 13 september kondigde de Cubaanse vakbond (CTC) in de krant Granma een hele reeks ingrijpende economische veranderingen aan. Deze maatregelen zijn een gevolg van de ernstige economische crisis in Cuba, dat hard getroffen wordt door de wereldwijde recessie van het kapitalisme. Dit toont aan dat Cuba afhankelijk is van de wereldmarkt en dat "de opbouw van het socialisme in één land" onmogelijk is.

Op 22 november 1965 werd Dipa Nusantara Aidit –de leider van de Communistische Partij van Indonesië – geëxecuteerd na de staatsgreep door generaal Suharto. In de anti-communistische zuiveringen die volgden op de staatsgreep zouden in totaal één miljoen Indonesische communisten de dood vinden.

Hoewel iedereen heeft beweerd dat ze de lessen van de jaren 1930 geleerd hebben, zijn de heersende klassen toch weer gaan deelnemen aan het huidige beleid, dat zo rampzalig bleek 80 jaar geleden. Diepe spanningen binnen het Internationaal Monetair Fonds (IMF) zijn onlangs naar buiten gekomen met de valuta manipulatie van landen die maatregelen namen om hun eigen nationale belangen tegenover hun rivalen te verdedigen. Net als gangsters, kunnen ze de buit verdelen in 'goede tijden', maar vliegen zij elkaar in de haren in tijden van moeilijkheden.

De massale en militante demonstratie van afgelopen zaterdag (16 oktober) georganiseerd door de FIOM-metaalbewerkersvakbond, is een duidelijk keerpunt in de Italiaanse politieke situatie. Deze mobilisatie toont de weg vooruit. Het is tijd voor algemene staking.

De aankomende verkiezingen voor de Nationale Vergadering, gepland voor 26 september, vormen een serieuze uitdaging voor de toekomst van de Bolivariaanse Revolutie. In de maanden die aan de verkiezingen voorafgaan bevindt Venezuela zich in een bijzonder onstabiele situatie. De contrarevolutie is in het offensief en gebruikt haar economische macht voor sabotage en het oppotten van voedsel zodat er voedseltekorten ontstaan.

Dinsdag 22 juli besloot de Venezolaanse president Chávez de grens met Colombia met uiterste militaire waakzaamheid te bewaken, nadat de Colombiaanse president Alvaro Uribe aantijgingen maakte dat Venezuela FARC-guerrilla’s onderdak aan het bieden waren en een “internationale commissie van onderzoek” eiste.